Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Göğün bağrından sallandırılan cesetler başımızın üzerinde dönüp dururken, ruhumda uzanan ceset acı çekiyordu.
Acı çekiyordum.
Sadece şahit olduklarım değil, geleceğe uzanan hislerim de bana tarifi namümkün acıları sunuyordu. Katıksız, delicesine, elle tutulabilecek kadar yoğun acılar…
“Onu öldürmeyeceksin.” dedim, mesnetsiz bir umuda tutunurcasına. İri avucuna yumuşak kıpırtılarla karşılık veren bebek, tüm olanların farkında gibiydi. Belki de yalnızca onun için yabancının elini itme cesaretindebulunamamıştım. Ancak temas ettiğimiz tek nokta orası değildi.
Alnı alnımdaydı ve onu oradan kovmamak için hiçbir nedenim yoktu.
Açamadığım gözlerimin ardında, istediğim cevabı onun dudaklarından duymak için yanıp tutuşan bir halim vardı. “Öldürmeyeceksin, değil mi?”
Burnum ve dudaklarım arasındaki o mütevazı boşluğa bıraktığı ılık nefesi, vücudumda ne kadar kıl kökü varsa uyandırdı. “Öldürmeyeceğim.”
“Onunla ne yapacağını biliyor musun?”
“Hayır. Seninle de ne yapacağımı bilmiyorum.”
Bebek yeni bir karşılık verdiğinde, avucu karnıma daha yoğun bir baskı uyguladı. “Ben de.” dedim. “Bir başkasının adına konuşmayı sevmiyorum ama galiba senden hoşlanıyor..”
Usulca gözlerimi açtım. Gözleri kapalıydı ve dudaklarında ukala bir tebessüm uyanıyordu. “Galiba mı? Taşıdığın şey benim için deli oluyor.”
“Ona gördüklerine kanmaması gerektiğini anlatacağım.”
Gözlerini açtı, aynı anda kırdığım pot, gözlerinden gözlerime saplanıp kaldı. “Kandığının ne olduğunu düşünüyorsun, Gece Kraliçesi?”
Alnımı hızla onunkinden ayırdım ancak aynı şeyi bedenlerimiz için yapmama izin vermedi. Gövdesi tüm sırtımı süslerken, avucunun içinde yuvarlak, kristal bir küre taşıyormuşcasınaintizamlıydı.
