Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Ruhum Melina'nın yanına koştu; boğazına sarıldı ve onu yerden yere vururken, ne yazık ki bedenim olduğu yerde kalmaya devam etti.
Tüm hücrelerimin öfkeyle dolup taştığını hissettim.
Siktir! Tuzağa düşmüştüm.
Karşımda, zafer dolu gülümsemesini bastırmaya çalışan o tehlikeli kadın beni tuza düşürmüştü.
"Seni adi sürtük!!" dediğim an sinsi gülümsemesi dudaklarında buzdan bir ayna gibi çatlayarak yok oldu. "Sen bencil, kötü, düşüncesiz kadının tekisin." İşaret parmağım karnını gösterirken bağırıyordum. "Onu asla haketmiyorsun. Sırf kendini düşündüğün için benim bebeğime zarar veriyorsun!"
Üç büyüklerin emriyle koluma yapışan muhafızlar beni azılı bir katilmişim gibi sıkıca tuttuğunda, Milena küçük ve alaycı adımlarla yanıma geldi. "Hasta olan sensin. Bebeğimi bebeğin sanıyorsun. Tıpkı kocamı kocan sandığın gibi..." Üç büyüklere baktı, bir eli karnındayken onlar için reverans yaptı. "Görüyorsunuz ya saygıdeğer üç büyükler, bu kaçak kadın neredeyse aileme zarar vermek üzereydi."
İhtiyarlardan biri, üç metrelik boyu ve uzun değneğiyle içeri girdi. Bana bakan gözlerinde müthiş bir önyargı vardı. "Her şeyden evvel bir Gece Kraliçe'sine hakaret ettiği için cezalandırılacak."
"Hakaret etmedim." Bu kez sakindim. Söylediklerim içimden geçenlerin binde biriydi. "Her kelimesi doğruydu. Bana istediğinizi yapabilirsiniz. Aslında... Bana ne yapacağınız umrumda bile değil." Başımlar Melina'yı işaret ettim. "Bebeği kurtarın. O kadın sizin söylemenize rağmen hasta olduğuna inanmıyor. Bebeği içinde tutarak ona zarar verme-"
"Bu kadar yeter!" İçeri giren ikinci ihtiyar çok daha öfkeliydi. Onların gözünde izinsiz bir şekilde bölge değiştiren ve bir soyluya zarar veren öylesine bir kadındım. Ne söylediğimin önemi yoktu; derhal cezalandırılmam gerekiyordu.
Safornikon da bazı gerçekler hiç değişmiyordu.
"Ne yazık ki mucize bebek çoktan annesinin illetine bulaştı. Doğsa bile kurtulmasının imkanı yok."
