Chapter 21: He's sick: Porridge (Part 1)

10.6K 264 6
                                    

*Raven's POV*

"So doc, how is Vince's state?"

"Well, to be honest, it's not that good. Since hindi ito naagapan agad mas lalo itong lumala."

Nagising ako sa dahil sa mga boses. The first one I heard was obviously Ethan. Binuksan ko ang aking mga mata kahit na tinatamad ako. There, I saw Ethan, Kurt and Troy standing in the middle of mine and Vince's bed, their back facing me. I can also see a man infront of Vince's bed, which is obviously a doctor. Okay...?

"Pwede pa po ba siyang magpractice for the game?" Kurt asked. The atmosphere became more tensed for the answer. Ewan ko ba, pero kahit ako nate-tense at naghihintay ng sagot kahit wala akong alam.

"Well, it depends. Medyo malala ang lagay ngayon ni Vince because he injured his right ankle, again. We all know na may history si Vince ng major injury last year. So..."

"Can I still play?" Vince asked while looking out in the window with an expressionless face. Is he even worried? Ay, tanga lang Ray, kaya nagtatanong eh, tss.

"Of course you still can. It's not that serious like before, but I guess you can't attend your practice for the week. It will be better kung hindi ka muna tatakbo o maglalakad this weekend, much better kung hindi ka tatayo. Ethan accompany him with his needs." Sabi nung doctor at nagbilin pa kanila Ethan ng mga gamot at gagawin kay Vince for the week. Di daw siya pwede maglaro for the whole week.

Hindi na ako nakinig sa usapan nila sa dulo ng kwarto. Nakatingin lang ako kay Vince na nakatunganga sa bintana. Mas pumutla siya ngayon, tapos pumayat pa. Hindi ko na din napapansin kasi... basta. It's none of your business.

Hindi na nakinig sa pinag-uusapan nila doon sa dulo ng kwarto. Nakatinghin lang ako kay Vince na naka-tunganga sa bintana. Hindi na din siguro napansin nila Ethan na gising na ko kasi busy sila. Habang nakatingin si Vince sa labas, napakablanko ng mga mata niya.

Titig siya ng titig sa labas at ako naman titig ng titig sa kanya. Ewan ko, pero bigla akong naguilty. Bakit naman? Makakalaro pa naman siya diba? Hindi lang siya maka-practice ng isang linggo.

Narinig ko na paalis na yung doctor. Bumalik yung tatlo sa harap ng higaan ni Vince. Umupo ako ng dahan-dahan at kinusot ang mga mata ko. Mukhang di parin nila napapansin.

"What's going on?" And that's when they diverted their attention to me— aside from Vince.

"Good morning, Ray," Ethan greeted while Troy and Kurt smiled to me, I just smiled back. I looked at Vince and he never moved a muscle. I look back to the three with a big question mark on my head.

Kurt was about to answer when he was interrupted. "You still has pratice for the day. Coach might be waiting for you." Vince said still looking out. Tumingin yung tatlo sa isa't isa at tumango.

Palabas na sila, but Ethan just held the knob. He looked at me and I gave him a questioning look. "Uhm, can I talk to you for a second?" He said. Tumingin muna ako kay Vince, at walang nagbago. Humihinga pa ba siya?

Kinuha ko nalang ang pantali ko ng buhok at tumayo na papunta kay Ethan. Bago ako makalabas tumingin muna ako ulit sa kanya and before I closed the door. I heard him took a deep sigh.

Nung nasa labas na ako wala na sila Kurt at Troy, kami nalang ni Ethan. Tumingin ako sa kanya na para bang nagtatanong kung anong kailangan niya. Ayaw ko ngang magsalita, hindi pa ako nakaka-toothbrush, nakakahiya kay Ethan, baka bigla nalang bumulagta.

Kinamot niya yung batok niya na para bang nahihiya. I smiled with his gesture and thought it was cute. But he's totally cute even without doing that.

A Hundred Boys and A GirlWhere stories live. Discover now