Chapter 29: Trip to the mall

9.4K 279 17
                                    

Eepal muna ako at gagamitin ko muna ang fave statement ni Ray...  Oh My Gosh! ↖(^ω^)↗

Talagang OMG kasi more than 15k na ang reads ng AHBAAG!  Can you bilib it?! Alam kong naging ganito ang inabot ng story na ito ay dahil sa inyo. Thank you for reading,  voting, commenting and adding this story to your reading lists which made others discover it. I never expected this to happen so, once again, thank you.  (^O^)

Hindi man ako mahilig mag-dedicate, I would like you all to know that every chapter in this story is dedicated to you. Please keep on reading and supporting!

I❤U mga tol!

Raven's POV

Alam niyo ba ang feeling na naloko? Yung akala mo totoo tapos bigla mo nalang malaman na kasinungalingan lang pala ang lahat? Ang sakit mga dre.

That's what I'm feeling right now as I gawked at him. He's wearing black chambray button down which fits perfectly to his body, slim-fitted gray pants and white Nike shoes. Ano ang nagpanganga sa isang Raven Morgan? He's currently wearing Ray Ban acetate which I'm sure are reading glasses.

"Yung clear dark brown orbs mo ay fake?" I exclaimed.

He looked at me like I grew two heads while he's changing his clothes inside. "My...what?"

I coughed awkwardly. "Wala," I said but he wasn't convince. "Akala ko kasi totoo yung brown eyes mo," I accused. Tiningnan ko naman siya ng masama.

Bakit ba hindi ko napansin na naka-contact lens siya all this time? Malabo na din ba ang mata ko?

I snapped out of my thoughts when I saw him sauntered towards me. I gulped. Ano naman ba ang sumapi dito?

He looked straight to my eyes and...his clear dark brown orbs are real. Pramis, tagos yung tingin niya. Huminto siya sa harap ko mismo at dahil nakaupo ako sa aking kama ay ibinaba niya ang kanyang mukha.

"Does this look fake?" Tanong niya at nawala naman ako sa mga mata niya kaya di ako agad nakagalaw. His breath was fanning my face and it smells like mint.

I blinked. "N-Not really,"

He smirked. Nakakainis talaga ang ganyang mukha niya. "And, please Moo," he looked down to my body which was covered with a peach v-neck shirt and dark jeans. "Wear something more...fashionable."

Kumunot ang noo ko. "This is fashionable for me. Besides," I stood up on my bed, put my hands on my waist and acted like a beauty queen-- like I will be. "The essence of fashion is comfort and simplicity and simplicity is beauty. Thank you," saad ko at pabirong nag-flying kiss pa sa kanya.

He laughed softly and I just smiled. Minsan lang to ah.

Bago ko pa masabing mas bagay sa kanya ang tumawa ay dinampot niya ang face towel sa kama ko at mahinang tinapon naman sa akin. Sakto naman sa mukha ko nasapul kaya napaupo ako.

"Just change something nice. You're about to meet one of the board of the school and you're gonna wear those?" He asked bluntly.

Wait-- what?!

"Ano?!"

"I don't like repeating myself, so better go and change now," he said with finality and lay on my bed with his feet dangling from the floor. Kita mo to, ang damot pagdating sa kama niya tapos kung maka-upo sa kama ko parang inangkin nya na din.

Umirap nalang ako at pumasok na sa closet ko. Bago maghanap ng outfit ay nagtext ako na lalabas ako ng school sa tulong ng kaibigan ko. Nagtanong sila kung magpapadala pa sila ng pads ko pero sabi ko next month na. Alam kong busy ang mga yun ngayong month dahil anniversary ng company namin.

A Hundred Boys and A GirlTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon