A Hundred Boys and A Girl

Chapter 11: What the?!

*Raven's POV*

Bang!

"What the?!" yan ang agad kong sinabi, pagkagising na pagkagising ko. Ikaw ba daw naman makarinig ng nakakabingi na tunog hindi makakagising? Kung hindi, edi bingi ka! I turned to find where that annoying sound came from. And guess what? It came from a devil, which came from hell.

"Ano ba'ng problema mo?!" asik ko. Mas lalo tuloy akong nabadtrip. Epal talaga 'tong demonyong 'to.

"It is already 5:30 in the morning, our class starts at 7:30 am." he said nonchalantly. Baliw lang? Eh ang aga-aga pa ah!

"Bopols ang aga-aga pa nasa tabi lang natin ang school oh!"

"You still need to eat at the cafeteria, prepare your things, take a bath, before you go to class you have to go at the registrar for your uniform and lastly you will still find your room." sabi nya habang nag-aayos ng buhok sa harap ng salamin. Ako? Eto mukhang tanga na naka-nganga.

"Paano mo nalaman? Stalker ba kita?" I asked in disbelief.

"Wag kang feeling, yan ang ginagawa ng lahat ng mga tranferees and you can't do that with in," he said and lookeed at his wrist watch. "one hour and fifty-five minutes. So, if I were you I would get up from that bed." he said and got in his walk-in closet. I immediately got up. Kahit na badtrip ako, wala naman akong choice kasi first day ko ngayon. Dumiretso na ako sa banyo at naligo na.

As usual, five minutes lang ang ligo ko. Pagkalabas ko dumiretso agad ako sa closet ko. Hindi ko na nga napansin kung nasaan na si Vince. Oh, well paki ko. Pagkalabas ko nakita ko sya na may kausap sa sa landline phone. He looks so serious. Parati pala. Pero alam nyo ngayon ko lang sya nakita na may emosyon, kahit konti lang.

Pansin ko din na nakasuot sya ng uniform. Okay lang. It is a formal old style of long sleeve and slocks with black shoes, its color is dark blue. In fairness bagay sa kanya. Pero napaisip ako bigla. Yan ang uniform nila at isa itong all-boys school. Paano naman ako?

"Uy Vince ano ang uniform ko?" I asked after his phone call. He just stared at me for awhile the shrugged. Ayos ka din kausap no? Nakaka-badtrip lalo. Sumunod nalang ako papuntang cafeteria. Badtrip talaga!

Nang dumating ako...

Wow, akala ko tamad ang mga lalaki pero bakit parang mas maaga pa sila sa akin? I looked around. Yung iba tapos na kumain at nag-aaral nalang. Sila na talaga, the best. Pero alam nyo kung ano ang mas nagpa-badtrip sa akin? Ikaw ba daw tingnan ng parang alien, yung iba ang sama ng tingin samantalang may iba na nangso-nob. Bakla yata eh.

Nung nakarating ako sa counter, kumuha lang ako ng isang french toast at cereals. Dahil sa badtrip ako, wala din akong ganang kumain. Nung naghanap na ako ng upuan bigla kong naalala na tama lang pala ang mga tables sa dito sa cafeteria para sa kanila. I looked around and spotted a familiar place. I marched to their table. At padabog na umupo.

Busy ang buong cafeteria. At silang apat ay muntanga na nakatingin sa akin. Kurt was about to open his mouth to talk when I cut him off.

"Ano'ng tinitingin nyo?" mataray kong tanong. Their eyes widened. When I said their, the devil isn't part of it. Ethan frowned and trying to understand things. Ayaw ko naman talagang magtaray lalo na sa kanya, bait kaya nya. Kaso badtrip ako eh. Edi damay-damay.

Kumain nalang kami. At ako naman todo simangot. Maya-maya may naramdaman akong presensya sa aking likuran. I looked down at my side and found a pair of leather shoes. Guluhin nyo lang ako kahit saan wag lang sa tuwing kumkain ako. Talagang matatarayan kita, kahit sino ka pa. I stand up, which earned the four's attention.