JASPER

14. Kırılan kapılar

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Neredeyse yarım saattir oturmuş ona soracağım şeyleri not alıyordum. Düşündüğümün aksine benimle birlikte o da yazdığım notlara bakıyordu.
Ağırlığından dolayı yatağın bir ucu  içine çökmek üzereydi. Ben ise ona göre daha yüksekte kalıyordum.
Son soruyu da yazıp defteri incelediğim de sıkılmış sesini duydum.

" Hadi ama taşıyıcı, daha ne kadar beni bekleteceksin. İstesem o kelimeleri senden kolayca alırım"

Ona göz devirdiğim de bunun olmayacağını biliyordum. Ben söylemediğim sürece hiçbir şey yapamazdı.  Boğazımı temizleyip  ilk sorumu sorduğum da yaklaşarak elimde ki defteri birden çekmişti. Yazıları üstten gözüyle okuduğunda ne yaptığını anlamaya çalışıyordum. İçindekileri umursamadan defteri odanın bir köşesine fırlattığında şaşkınlıkla ona döndüm.

" Ne yapıyorsun Jasper? Onları yazmam kaç dakika mı aldı!"

Hafif kızgınlıkla ona bağırdığım da yerinde dikleşerek gözlerime baktı.

" Sormanı bekleyemem, okudum ve susarsan cevaplarım. Bu kadar oyalandığımız yeterli."

Dediğini yapıp sustuğum da anlatmaya başlamıştı. İlk sorum kendisinin bu lanete nasıl düştüğüyle alakalıydı ama bunu es geçerek ikinciyi cevaplamıştı.

" Sorularının çoğu aynı yere çıkıyor. Neden senin seçildiğin ve seninle ne yapacağım."

Bir süre düşündükten sonra bunun cevabını vermişti.

" Açıkçası bende seninle ne yapacağımı bilmiyorum taşıyıcı."

Söylediği şey ile karışık olan aklım daha da karışmıştı. Benimle ne yapacağını bilmeyip şuan yatağım da oturuyordu.

" Ne demek bilmiyorsun? İşin sonunda beni öldürmeyecek misin yoksa."

Gözlerinde geçen ani duygu değişimi ile huzursuzca yerimde kıpırdamıştım. Bana herşeyi açıkça söylemesi gerekiyordu. Aksi takdirde katilim ile yan yana olmak istemezdim.

" Sana bilmediğimi söyledim Karen. Diğer soruya geçiyorum."

İçimden hayır diye haykırmak geliyordu. Beni öldürüp öldürmeyeceğine dair hiçbir şey söylememesi normal değildi.

" Geçemezsin. Bana cevap vermek zorundasın Jasper! Beni öldürmek isteyen biriyle iş birliği yapamam."

Gözlerinde yerleşen öfke iyi şeylerin olmayacağını söylüyordu. Yatakta dizlerinin üzerine kalktığın da  korku ile ne yapacağını bekliyordum.

" Az önce bana emir mi verdin taşıyıcı?"

Yaptığım şey ile gözlerimi sıkıca kapatıp açmıştım. Arkaya doğru gideceğim sırada aniden ayağımdan tutup beni kendine doğru çekti. Beklemediğim hareket karşısında çığlık attığım da üzerime korkutucu bir yavaşlıkla eğilmişti. Geçen sefer olanları hatırladığım da hızla ellerini tutarak ona yalvaran gözlerle bakmaya başlamıştım.

" Lütfen bana zarar verme. "

Dediğim şey ile uzunca gözlerimin içine bakmıştı. Birşey yapmadan üzerimden kalktığında kendimi arkaya doğru bırakarak sesli bir nefes vermiştim.

" Çok acınasısın Karen. Karşında ben de olsam kimseye yalvarma."

Sona doğru sinirli çıkan sesi ile ona baktım. Aklıma geldikçe sızlayan çenemle bana bunları söylemesi kolaydı. Karşıma geçip bana akıl vermesi oldukça sinirlerimi bozmuştu.