JASPER

41. Büyü

İyi okumalarr

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Oturduğum koltukta gergince dizimi sallıyordum. Buraya geleli bir saat kadar olmuştu. Başta teyzemi sakinleştirmeye çalışmış ardından sessizce onu dinlemiştik. Az önce işlerim var diyerek yanımda ayrılan Jasper'da zihnimin bir köşesini kazıyordu. Daha yeni insan olmuştu ne gibi bir işi olabilirdi ki?

Bizden ayrı olarak pencerenin önünde duran kıza arada bakıyordum. Sanki teyzemin söyledikleri onu hiç şaşırtmamış gibiydi. Neden burada olduğunu bilmesem de arada oflamalarını duyuyordum.

" Sen buraya geldiğinde kendimde değildim. Neden yaptım bilmiyorum lütfen beni affet teyzem. Zaten gidiyorum buradan."

Son cümle aklımı karıştırırken sorgularcasına yüzüne baktım. Nereye gidiyordu?

" Hiç öyle bakma. Bir süre kafa toplasam iyi olacak. Bu meseleyi de ben hallederim."

Konuşmak için ağzımı açtığımda araya giren sesle bakışlarım pencerenin önüne düştü. Cebinden çıkardığı sigarayı ağzına doğru götürdüğünde kelimeler ağzından oldukça yavaş çıkıyordu.

" Tek başına halledemezsin. Denemedin mi sanki? Bırakta buna kim sebep olduysa o ilgilensin."

Benden bahsettiğini anlamıştım. Bakışları üzerimde oyalandığında sigarayı ağır ağır üflemişti.

" Onu öyle bırakmayacağım zaten merak etme. Fikirlerinin yerine kim olduğunu söylesen daha mantıklı olur."

En başından beri bizi dinleyen teyzem herhangi bir şey söylememişti. Bizi umursamıyor gibiydi. Jasper'ın nereye gittiğini oldukça merak ediyordum. Onsuz hareket etmek istemediğinden burada daha fazla durmak istemiyordum. Ortam daha fazla gerilmesin diye ayaklandığım da teyzemin bakışları sonunda bizi bulmuştu.

" Şimdilik gidiyorum teyze. Bir yere gitmeyi falan da düşünme. Elimden geleni yapacağım."

Son sözlerimi karşımdaki kıza doğru söylediğim de ağzındaki dumanı bir kere daha üflemişti. Gerçekten de sinir bozucu bir havası vardı. Söylenerek hızla evden çıktım. Arkamdan kimsenin gelmemesi ile adımlarım biraz daha hızlanmıştı. Dışarıya çıkıp kapalı olan havaya baktım. Jasper'ı nasıl bulucaktım? Sanırım onun beni bulmasını beklemek en iyisiydi. Bu yüzden eve doğru yol aldım.

Aklım oldukça karışıktı. Teyzemle ilgili aklıma sadece Albert geliyordu. Ölse bile bizimle uğraşmayı kesmemişti. Bir an için ya o değilse diye geçirdim içimden. Bilmediğimiz gizli bir düşman mı çıkmıştı şimdi de.

Oflayarak kafamı kaldırdığım da eve yakın olduğumu gördüm. Biraz sonra ev ve kapının önünde duran Jasper'ı gördüğüm de hızla yanına gitmiştim. Sorarcasına yüzüne baktığım da yanıma gelmişti.

" Nereye gittin az önce?"

Yüzü yine ifadesizdi. Sorumu es geçerek eve döndüğün de ne düşündüğünü merak ediyordum.

" Artık giremeyecek miyim?"

Kaşlarımı çatarak söylediklerini düşündüm. İnsandı ve görünürdü. Onu öyle eve almazdım. Alsam da anneme açıklayamazdım. Düşen yüzümle gözlerine baktığım da vereceğim cevabı çoktan anlamıştı. Yanına giderek kollarımı beline doladığım da hızla bana karşılık vermişti.