JASPER

24. Bedeller

İyi okumalarr

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Gözlerimden akan yaşlarla otobüsten inip eve doğru yürüyordum. Kalbimde bana eziyet eden acının nedenini tahmin edebiliyordum. Elim koluma gittiğinde bu önemsizdi. Kalbimi derinden acıtan şey onun hâlâ ortalarda olmamasıydı.

Yaşanacak her sonucu söylese de şimdiye yanımda olması gerekirdi. En azından sesi de yeterliydi..

Kapının önünde gözyaşlarımı silip elimle kendime hava yapmıştım. Derin bir nefes alıp zile basacağım sırada açılan kapı ile karşımda maskeyle  duran teyzemle göz göze gelmiştim.

" Karen sonunda gel-"

Yüzüme dikkatle baktığında endişe ile sözlerini kesmişti. Kolumdan tutup yanıma yaklaşmıştı.

" Sen ağladın mı? Ne oldu teyzem."

Anne misali bana sarıldığın da gözlerim yeniden dolmuştu. Gelen yaşları geri gönderdiğim de daha fazla ağlamak istemiyordum.

" Buluşma biraz kötü geçti. Ama daha iyiyim."

Bana inanmayan gözlerle baktığında birlikte eve girmiştik. Etrafta annemi aradığım da sesinin Luna'nın odasından geldiğini duymuştum. Sanırım onu uyutuyordu.

Kendimi koltuğa doğru bıraktığım da yanan yerimin değmesi ile sızlanmıştım. Bununla daha da endişelenen teyzem yanıma oturmuştu.

" Ne oldu anlat hemen. Yoksa bir şey mi yaptı sana."

Elini saçındaki ucu sivri tokaya götürdüğün de hızla onu reddettim. Teyzemi o manyak ruh hastasının yanına gönderemezdim.

" Hayır teyze sakin ol. Sadece anlaşamadık ve bende ağladım işte."

Ondan kurtulmak için ergen triplerine girsem de terk edildiğinde ağlayıp kendini kaybeden tiplerden değildim. Bundan olsa gerek teyzem başta şaşırmış daha sonra saçlarımı okşayıp bana tavsiyeler vermişti. Onu geçiştirerek kafamı salladığım da odama geçmek için ayaklanmıştım.
Elimden tutup beni durduran teyzem ile tekrardan koltuğa düşmüştüm.

" Kendini odaya kapatmak yok, kalk yemek yapalım hadi."

Gerçekten mi der gibi ona baktığım da bu sefer de beni ayaklandırmak için tutmuştu. Tek seferde beni kaldırdığın da gözleri ile tüm vücudumu süzmüştü.

" Git gide zayıflıyorsun Karen. İnanmıyorum vücudunu mu bozacaksın."

Sanki büyük bir sorunmuş gibi gözlerini büyüttüğünde onu arkamda bırakarak mutfağa doğru yol almıştım. Salonda asılı olan aynadan kendime gözüm takıldığın da gerçekten de haklı olduğunu anlamıştım. Daha fazla kendime bakmadan ellerimi sıvadığım da aklımda tek bir isim vardı..

~~~~~~~~~~~

Masaya koyduğum son tabakla şaheserim olan yemeğe baktım. Gerçekten de bu konu da oldukça iyiydim. Mutfakta bir şeyler ile uğraşırken aklımı dağıtmak da kolay olmuştu. Bundan dolayı sayamadığım kadar yemek yapmıştım.

Benim gibi büyük bir açlıkla masaya bakan teyzem annemleri çağırmak için yanımdan gitmişti. Kendimi övmeyi pek sevmesem de Jasper burada olsa bunu yapardım. Onun yokluğu ile yüzümde ki keyifli ifade gitmiş yerine kalbime acı bırakmıştı. Birkaç saat sonra gece yarısı olacaktı ve hâlâ yoktu.

" Eveet, Karen'ın ellerinden akşam yemeği."

Gülerek masaya koşan Luna sandalyesine çıkmaya çalışıyordu. Yanına gideceğim sırada bunu başarıp kendi oturabilmişti. Ellerini masanın iki yanına koyup eğildiğinde içine çektiği yemek kokuları ile kendimi tutamayıp gülmüştüm. Onun ardından annemle teyzem de oturmuştu.