La Señora desde el Espejo

Capitulo Cinco

Capitulo Cinco:

Isang bagay lang ang masasabi ko nang tumuntong ang sinasakyan namin sa lupain ng San Pablo. Ibang-iba na ito sa dating San Pablo'ng alam ko. Kakaunti na lamang ang mga puno sa pinakabayan, iba na rin ang mga kabahayan, hindi na kalesa ang pangunahing transportasyon at iba pa. Napakamoderno na ng lugar na ito. Tila ako'y nalungkot dahil sa pagbabago ng San Pablo. Mabuti na lamang at umaga kami umalis ng Maynila ni Alejandro. Nakikita ko kung ano talagang nangyari sa bayan.

"Sa Hacienda Saenz ka nakatira, 'di ba?"

Nilingon ko si Alejandro. "Oo. Anak ako ni—"

"Victorino Saenz at Consolacion Saenz. May dalawa kang kapatid na lalaki. Si Matias Saenz at Manuel Saenz."

Nanlaki ang aking mata. "Paano mo nalaman?"

"Bienvenido a Hacienda Saenz."

Napatingin ako sa labas ng bintana at nakita ko ang sobrang lumang arko ng aming hacienda. Tila napabayaan ang hacienda at wala na ang naggagandahang puno. Karamihan ay patay na punong kahoy. Parang naging abandonadong lugar na ito.

"K-Kakilala mo ba ang nagmamay-ari ng aming hacienda ngayon?"

"Ang Abuela Caridad ko."

"I-Isa kang Saenz?" Hindi ko aakalaing apo ko pala ang binatang kasama ko. Kaninong apo kaya siya? Kay Kuya Matias o kay Manuel.

"Hindi. Adoptive—este ampon ni Manuel Saenz ang lolo ng Abuela Caridad ko." Huminto ang sinasakyan namin at naunang lumabas si Alejandro. Inalalayan naman niya akong lumabas ng kotse.

Pumikit ako upang damhin ang simoy ng hangin. Pinapakiramdam ko ang aking paligid na para bang nasa paligid ko lamang ang mga taong kasa-kasama ko noon.

"Victoria!"

Dumilat ako nang hawakan ni Alejandro ang aking siko. Kitang-kita ko ang takot sa kanyang mukha. "Bakit?"

"W-Wala! Pumasok na tayo sa loob." Ngumiti si Alejandro bago buksan ang pintuan. Nakaalalay rin siya nang kami ay pumanik ng hagdanan. Napangiti ako dahil kung anong ayos ng salas ay ganoon pa rin hanggang ngayon. May nabago nga lang ng kaunti. Nadagdagan lamang ng mga modernong bagay.

Naglakad ako papalapit sa pyanong palagi kong ginagamit noon. Hinaplos ko iyon.

"Tumutugtog ka ng piano?"

Nilingon ko si Alejandro. "Oo, palagi akong tumutugtog ng pyano sa amin noon." Binaling ko ang aking tingin sa pyano. "Ito ang palagi kong ginagamit noon. Nakakatuwa lang dahil nandito pa rin ang aking pyano."

"Talagang iningatan ng mga tumira dito ang mga gamit dito sa loob ng bahay. Ang huling habilin daw kasi ni Manuel Saenz ay panatilihing ganoon pa rin ang ayos ng bahay, sa labas man o sa loob at ang ingatan ang mga kagamitan. Umaasa kasi siyang babalik ang kanyang ate. Hindi lang masyadong malinis dito dahil wala nang nakatira pero may pinapapunta ako dito para maglinis kaso isa o dalawang beses sa isang buwan lang kung maglinis..."

May kirot na gumuhit sa aking puso. Tiyak akong nangulila ang aking mga kapatid sa aking pagkawala lalo na si Manuel. "Nais kong pumunta sa aking silid." Halos basag na ang aking boses. Nauna akong naglakad papunta sa aking silid ngunit pagdating ko ay may kandado ang pintuan.

"Sandali lang. Kukunin ko ang susi sa kwarto ng abuela ko." Iniwan ako ni Alejandro.

Hinaplos ko ang pintuan ng aking silid. May mga disenyong bulaklak na nakaukit sa pintuan. Pinaukit iyon ni Papa noong bago ako isilang ni Mama. Sigurado daw kasi siyang isang babae ang magiging pangalawa nilang supling.