La Señora desde el Espejo

Capitulo Dieciocho

Capitulo Dieciocho

Alejandro Navarroza:

The whole time I'm with Victoria inside this private hospital is the longest time waiting her to wake up. Naialis kaagad ang bala sa katawan niya. Good thing, malayo iyon sa puso niya at walang ibang internal organ na tinamaan. I thought I'm losing the woman I love. Para akong mababaliw habang hinihintay na matapos ang operation niya.

Ayon kay Don, wala raw plate number ang sinasakyang kotse ng taong bumaril kay Victoria. Seryoso talaga ang nagpapadala ng death thteat sa akin. That person wants to get rid my soon to be first lady. Alam nito na ang kahinaan ko ay si Victoria.

Hinawakan ko ang kamay ni Victoria. Nagpapahinga ang katawan niya dahil sa operasyon kaya hanggang ngayon ay tulog pa rin siya. "Mi amore, please wake up." Humigpit ang hawak ko sa kanya. Lumalabo siya. Hindi nanlalabo ang paningin ko. Literal na lumalabo siya. Para siyang naglalaho. "No, Victoria! Please don't leave me. You know how much I love you. Don't go." I kissed her hand. I feel like someone's trying to take away her. "Victoria, huwag kang maglaho. Huwag mo akong iwanan." Para akong nabunutan ng tinik sa lalamunan nang bumalik na sa dati ang katawan ni Victoria.

Hindi ko alam kung bakit nangyayari ito sa kanya. Hindi ako makakapayag na mawala siya sa akin. Si Victoria ang dahilan kung bakit nagkaroon ng kulay ang buhay ko. She's my sunshine. She's my one and only. Alam kong selfish ako pero ayoko nang bumalik si Victoria sa panahon niya.

"Kuya Alejandro."

Hindi ko nilingon si Celestine. Nakatuon lang kay Victoria ang atensyon ko. Ayokong maglaho siya sa paningin ko.

"Kuya, I'm with Ate Keira."

Bumuntong hininga ako bago nilingon sila Celestine. Kasama nga niya si Keira Silvano-Realonzo. Ang sikat na archaelogist sa bansa. "Good day, Professor Keira."

Tinanguhan lang ako nito at nakatingin lang kay Victoria na para bang matagal na nitong kilala ang girlfriend ko.

"She's Vic—"

"Maria Victoria Saenz y Rioveros. Nag-iisang anak na babae nina Don Victorino Saenz and Doña Consolacion Saenz. Isa sa pinakamagandang dilag sa kanilang bayan at matagal nang nawawala sa panahon niya." Nilingon niya ako. "Ang pangatlong binibining sa maling panahon pinanganak."

Hindi ko naintindihan ang huling sinabi ni Professor Keira ngunit alam kong kilalang-kilala nito si Victoria. "S-Sino ka ba? Anong maling panahon pinanganak?"

Hindi ako pinansin ni Professor Keira. Hinawakan nito ang kamay ni Victoria. "May napapansin ka bang palagi niyang suot na kuwintas?"

"Oo. A star pendant necklace. Bakit?"

"Nasaan iyon?"

Kinuha ko sa bulsa ko ang kuwintas ni Victoria at inabot iyon kay Professor Keira. "Bakit mo hinahanap iyan?"

"Ito ang dahilan kung bakit napunta siya sa panahong ito. May pagkakataon bang nawala siya na parang bula at bigla na lang bumabalik o sumusulpot?"

Umiling ako. "Minsan parang nagpi-fade siya. Ang ginagawa ko, hinahawakan ko kaagad siya para lang hindi siya tuluyang maglaho."

Huminga ng malalim si Professor Keira. Inilagay nito sa kamay ni Victoria ang kuwintas. "Huwag na huwag mong ilalayo sa kanya ang kuwintas na ito. Ito ang dahilan kung bakit siya nakakapag-time travel. Kapag sa oras na nalayo ito sa kanya at bumalik siya sa panahon na pinanggalingan niya, hindi na siya makakabalik pa dito."