La Señora desde el Espejo

Capitulo Veinte-Siete

Capitulo Veinte-Siete

Pagkadating ko sa bahay ng aking mga magulang, nakangiting nakaabang sa akin si Mommy Natalia. Mukhang tinawagan siya ni Alejandro nang makaalis na ako kanina. Sayang, plano ko pa namang sorpresahin sila. Nakaalalay kaagad sa akin si Don paglabas ko ng kotse. Ito na rin ang nagdala ng cake na binili namin para kay Mommy.

"Hija! I'm so happy to see you. Akala ko matagal pa bago tayo magkita."

"Alam mo naman po si Alejandro, ayaw na palabasin ako ng bahay namin." Sabay kaming pumasok sa loob.

"Maselan kasi ang pagbubuntis mo kaya ganoon ka-overprotective ng asawa mo."

"Siyang tunay." Nahinto ako sa aking paglalakad nang makita ko ang lola ni Alejandro. "Kailan po bumalik dito sa Maynila si Lola Caridad?"

Kumunot ang noo ni Mommy Natalia. "Hindi naman umalis ng Manila si Tita Caridad. Sino naman nagsabi sa iyo na umalis siya?"

Bakit nagsinungaling si Alejandro sa akin? "Si Alejandro po. Gustong-gusto ko nga po makipagkwentuhan kay Lola kaso ang sabi niya bumalik na raw sa Cebu ang abuela niya."

"Ayaw lang niya siguro na ma-stress kayo pareho ni Tita Caridad. Nandito naman siya, you can talk to her." Kinuha ni Mommy Natalia kay Don ang cake. "I will prepare this with tea. Lapitan mo na siya."

Tumango ako bago lapitan ang abuela ni Alejandro. "Lola?"

Nilingon niya ako at nanlaki ang mga mata niya. "Lola Victoria!"

Kimi akong ngumiti at umupo ako sa tabi niya. "Kumusta na po kayo?"

Hinawakan niya ang kamay ko. "Bakit ngayon ka lang bumalik, Lola?"

"Hindi naman ako nawala. Napunta lang ako sa ibang panahon."

"Ang tagal kang hinihintay ni Lolo Manuel."

"Kumusta si Manuel?"

"Si Lolo? Mabait siyang tao kahit po hindi niya totoong anak ang papa ko. Tinuring niya kaming parang tunay na kamag-anak. Palagi ka niyang kinukwento sa akin. Na isa ka pong maganda at mabuting tao. Naging masaya naman siya sa amin pero hindi pa rin mawawala ang lungkot niya nang mawala ang ate niya."

Malungkot akong ngumiti. Nagkaroon ng pamilya si Manuel ngunit naging malungkot pa rin siya."Si Kuya Matias? Kumusta siya? Naabutan mo ba siya?"

Kumunot ang noo ni Lola Caridad. "Sinong Matias? Kaano-ano mo po siya?"

Mukhang hindi naabutan ni Lola Caridad si Kuya Matias. "Kapatid namin siya."

Tumango-tango na lang siya. "Ikaw? Kumusta na ka po? Naging maayos ba ang buhay mo dito?"

"Mabuti naman. Masaya naman ako dito."

Ngumiti siya sa akin. "Mabuti naman. Ang sabi ni Lolo Manuel, kaya mo raw sila iniwan dahil malungkot ka sa kanila. Ayaw mo na silang makasama. Ayos lang na iwanan mo raw siya ng basta maging masaya ka."

Hindi ko napigilang tumulo ang luha sa pisngi ko. Kahit kailang hindi ko inayawan ang pamilya ko. Gusto ko nga silang makasama muli.

"Oh! Bakit ka umiiyak? Dapat hindi ka umiiyak. Malulungkot si Lolo Manuel kapag nakita ka niyang umiiyak." Hinaplos niya ang pisngi ko upang punasan aking mga luha.

"Hindi ko naman ninais na iwanan sila. Mahal na mahal ko ang pamilya ko doon."

"Sssh... Tahan na."