La Señora desde el Espejo

Capitulo Treinta y Cuatro

Capitulo Treinta y Cuatro

"First Lady Victoria, mamaya dadating ang damit mo for inauguration."

Tumango lang ako habang nakatuon ang atensyon ko sa mga halaman ko. Nakakatuwa namang lalo silang lumalago. Tini-trim ko ngayon ang bonzai. Binigay ito sa akin ng asawa ni Senator Davis—na isang bise presidente na ngayon—nang malaman nito na mahilig din ako sa mga halaman.

"If you have time, your cousin Rica wants to talk to you."

"Hindi kami safe ng baby ko sa kanya kaya sabihin mong puno na ang schedule ko for the whole year."

"Pero—"

"Ano pa ang next na nasa list mo?" Napangiti ako nang ma-satisfied ako sa ayos ng bonzai.

"May pupuntahan po kayo mamayang gabi na isang charity event."

"Parang hindi ko magagawang pumunta d'yan. Wala naman akong nakahandang damit na susuotin para sa party na 'yan."

"First Lady, naka-ready na po ang susuotin ninyo mamaya."

Huminto ako sa ginagawa ko at nilingon ko si Lyca. "Pero mainam bang pumunta ako sa ganyan? Baka may masabi ang mga tao sa pagpunta ko sa party na iyon."

"Its a charitable party, First Lady. Ang benefits na nakukuha ng party ay para sa pagtulong sa mga bata sa mga foundation."

"Maganda naman pala. Ngunit maiilang ako roon. Ikaw lamang, si Mira at si Keira ang kaibigan ko rito." Nagkaayos na kami ni Keira nitong nakaraang linggo. Hindi naman mainam na magkaroon kami ng alitan sa isa't isa.

"Tinuturing po ninyo ako na kaibigan mo?"

"Oo naman. Bakit? Hindi mo ba ako tinuturing na isang kaibigan? Aba'y magtatampo ako sa iyo kung ganoon." Nagpatuloy ako sa aking ginagawa.

"H-Hindi ko po kasi naisip na kakaibiganin mo ang isang tulad ko na hindi mo katulad."

"Hindi ko katulad? Alien ka ba kaya mo nasabi 'yan?" Marahan akong tumawa pero bigla ring nawala ang ngiti sa aking mga labi nang makita ko ang isang walang buhay na halaman sa isang paso. Nakadama ako ng sobrang pagkalungkot dahil sa munting halaman. "P-Paanong namatay ito?"

"Baka po hindi healthy ang lupa niya, First Lady. Minsan ganoon kaya namamatay ang isang halaman. Hindi siya fit sa lupa na iyon."

Kinuha ko ang paso kahit nahirapan akong kunin ito. "Ibig sabihin ay hindi ko nalagay sa magandang klase ng lupa ang oregano na ito?" Mas lalo akong nakadama ng pagkalungkot. "Kuwawa naman siya." Hindi ko na napigila ang sarili ko na umiyak. Hindi ko matanggap na nasira ko ang buhay ng isang oregano.

"F-First Lady Victoria, bakit po kayo umiiyak?"

"Ang sama kong tao! Napabayaan ko ang oregano na ito kaya siya namatay."

"Wala po kayong kasalanan kung bakit namatay 'yan." Halata na ang pag-aalala ni Lyca. "Tumahan na po kayo."

"Kasalanan ko ito. Ang sama ko na, Lyca." Umupo ako sa kalapit na upuan habang hawak-hawak ko pa rin ang paso.

"First Lady, please po. Huwag na po kayong umiyak. Baka isipin ng ibang kasama natin na pinaiyak kita."

Mas lalo akong naiyak nang may nahulog na dahon galing sa isang puno. "Bakit sila namamatay? Hindi ba sapat ang pag-alaga ko sa mga halaman na ito?"

"First Lady, sobra-sobra ang pag-alaga mo sa mga halaman mo. There is sometimes that they need to die. Kaya huwag ka na pong umiyak." Nagpa-panic na ang boses nito.