☆ 2023 Watty Award Winner ☆
☆ Wattpad Webtoon Studios Entertainment Prize Winner ☆
Cutthroat campus drama and politics with make-believe relationship mixed in!
Due to his serious attitude and intimidating aura, Priam Torres has become the most unpop...
A/N: Thank you so much for the warm welcome you gave our USC officers!
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
FABIENNE
THE LAST time na palagi kong tsine-check ang phone ko ay no'ng nag-break kami ng ex ko. Hinintay ko ang replies niya sa 'kin. Iniisip ko kung ano ang isasagot niya at kung ano ang isasagot ko sa isasagot niya. The anxiety almost killed me! Nakahinga lang ako nang maluwag no'ng official na natapos ang relasyon namin.
This time, same feels pa rin ang ramdam ko, pero ibang sitwasyon naman. In the past few days, I submitted my CV sa malalapit na fast food resto para makahanap ng part-time job. Mas prefer kong magtrabaho sa cafe dahil nakaaadik ang amoy ng coffee. Kaso wala akong choice kundi patulan na ang iba pang options. I was desperate. I badly needed work para makapagpatuloy ako sa pag-aaral. Finding available scholarships in the university was no longer an option.
Daig ko pa yata ang nakipag-break sa maraming boyfriend dahil sa rejection messages na natanggap ko. They all told me na wala na silang slot for a part-time worker. Dalawang establishment na lang ang wala pang feedback sa akin. Maybe one of them would accept me. Maybe both of them would reject me. The anticipation was killing me!
Nakahiga ako sa aking kama. Nakatitig ako sa kisame at ini-imagine do'n ang future ko. Nakikita ko ang sarili ko na nagpe-perform sa stage, binibigyan ng standing ovation at pinapalakpakan ng audience. 'Tapos may lalapit na lalaking may hawak na bouquet at ibibigay 'yon sa 'kin. Hindi ko alam kung ano ang itsura niya, basta ang alam ko, guwapo siya.
Shoot! Kung sanang nagkakatotoo ang imagination ko, masayang-masaya na siguro ako ngayon.
Biglang naglaho ang image sa isip ko. I outstretched my right hand, hoping to grasp just a little bit of my dreams. Kaso wala akong nakuha. Lahat ay naglaho nang parang bula.
I closed my eyes and took a deep breath. Kung talent at dedication ang pag-uusapan, nasa akin naman. Kaya kong i-endure ang rehearsals, ang mga mura at panlalait ng direktor, at ang critics na magsasabing hindi ako marunong umarte. Sa kasamaang palad, iba ang magiging reason para hindi ko maabot ang mga pangarap ko.
I wished my family was rich. I wished I got lots of money na hindi ko poproblemahin ang tuition fee o allowance ko araw-araw.
Wala namang magagawa ang pagmumukmok ko rito. But I had already done what I could. Naghanap na ako ng solusyon sa aking problema at hinihintay kong may dumating na good news. It was out of my hands. Dapat na akong magpaubaya sa tadhana.
Kung wala talaga akong mahanap na part-time job . . . baka kailangan kong i-consider ang pag-drop sa klase. Maybe I should work full-time for a couple of months? Kapag nakaipon na ako, babalik ako sa university at mag-aaral ulit. Siyempre mag-o-audition ulit ako para sa lead female role sa theater.
Hay! Masyado na yatang napalalayo ang thoughts ko. Wala pa namang final verdict. Meron pang chance na pumabor sa 'kin ang sitwasyon!
But at the same time, I did not want to be too optimistic. Masakit ang ma-disappoint sa huli. Mas mabuti kung i-manage ko ang expectations ko at ihanda ang sarili ko sa lahat ng possibilities—kasama na rito ang negative.
