☆ 2023 Watty Award Winner ☆
☆ Wattpad Webtoon Studios Entertainment Prize Winner ☆
Cutthroat campus drama and politics with make-believe relationship mixed in!
Due to his serious attitude and intimidating aura, Priam Torres has become the most unpop...
A/N: I enjoy reading your theories here and on Twitter. Keep them coming! Malalaman na natin soon kung kaninong theory ang tama. :D
Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.
FABIENNE
PAGKAMULAT NG mga mata ko, halos puti ang lahat ng aking nakita. Puting ceiling. Puting wall. Puting kama. Puting bedsheet. Puting unan. I closed my eyes for a few seconds. Ano ba'ng nangyari sa 'kin? Nasaan na ba ako? Paano ako napunta rito?
Teka! Nasa langit na ba ako? Nasagasaan ba ako ng bus kanina habang tinatakbuhan ko si Priam? Sobrang clouded ba ng isip ko kaya hindi ko napansin ang malaking sasakyan na babangga sa 'kin?
Wait a minute. I didn't get hit by a bus. Kung tama ang pagkakaalala ko, Priam managed to catch up with me. Hinila niya ang sleeve ko 'tapos napaharap ako sa kanya. Then . . . I cried in front of him. Nabasa pa yata ng mga luha ko ang shirt niya. Niyakap niya ako at hinaplos ang aking likod para patahanin ako. Napatingin ang mga estudyante sa 'min. 'Tapos . . . Nilapitan ako ni Castiel, sinabing sa USC office na kami mag-stay. Humakbang ako pero biglang umikot ang aking paningin. Doon na ako nawalan ng malay.
Wait, what? Namulagat ang mga mata ko't napabalikwas ako sa kama. Biglang nag-init ang pisngi ko. I covered my face with my hands. Nakahihiya! Talaga bang ginawa ko 'yon? Talaga bang gumawa ako ng eksena sa harap ng maraming estudyante? Nasaan na ang dignidad ko? Ano na namang tsismis ang ipakakalat nila tungkol sa 'kin? Na isa akong crybaby?
Well, I could care less on what they would think about me. Mas concerned ako kay Priam. I put him on the spot back there. Kinumusta niya ako 'tapos kung ano na'ng ginawa ko sa kanya. Ginawa ko siyang unan ko tuwing umiiyak ako sa kuwarto. Parang hindi yata tama na gano'n ang inasta ko sa harap ng USC president.
Inihilamos ko ang mga kamay ko sa aking mukha. Kahit ano pang gawin ko rito, hindi ko na mababago ang nangyari kanina. Sobrang dami ko nang iniisip at sobrang bigat na dibdib ko kaya sumabog na ang nararamdaman ko ro'n. I hoped he would understand why I acted that way. I hoped everyone would understand how much the rumor was taking a toll on me.
"Gising na pala siya."
Iniangat ko ang aking tingin. Hinawi ni Priam ang puting kurtina at tumuloy sa kuwarto. Nasa likod niya si Valeria na sumilip muna bago pumasok. Mabuti't hindi pa ako kinukuha ng mga nasa taas. Ang akala ko'y natuluyan na talaga ako. So where was I? Hmmm . . . Amoy disinfectant dito kaya malamang dinala ako sa clinic no'ng nawalan ako ng malay.
"How are you feeling?" Priam asked. Umupo siya sa stool chair na nasa gilid ng kama. Pumuwesto sa tabi niya si Valeria na kanina pa pasulyap-sulyap sa 'kin.
"I'm fine, I guess?" nakangiti kong tugon. Wala namang masakit sa katawan ko. Napasobra lang talaga ang stress ko ngayong araw kaya siguro nahimatay ako. "I'm sorry kung inistorbo ko pa kayo. But don't worry! Kaya ko na ang sarili ko!"
"The nurse said you should take some time off to rest. May sinat ka raw kaninang kinuhanan ka ng temperature."
"Naku! Huwag n'yo akong alalahanin. Baka dala ng gutom kaya ako nawalan ng malay. Hindi kasi ako kumain kagabi at kaninang umaga. I tried to eat pistachio oat bars, pero mukhang hindi enough. I just need to eat something para magkalakas ako."
