ALL OVER AGAIN [5SOS]

28. killing me slow with the words

dzięki, że jesteście!!! czekam na feedback!

Normalnie taka wiadomość by go przeraziła, ale teraz Luke'owi było wszystko jedno. Dostał sms'a rano, choć czy miało to jakiekolwiek znaczenie, skoro i tak nie spał? Wziął prysznic, ale się nie ogolił. Wciągnął pierwszą lepszą koszulkę przez głowę. Potem odszukał na podłodze sypialni spodnie i też je włożył. Założył buty, wziął kluczyki do samochodu i wszyedł niemalże mechanicznie.

Jeśli coś w jego życiu miało znaczenie, to właśnie je straciło. To był ten stan, w którym Luke utrzymywał się od jakiegoś czasu. Po prostu próbował wszystko ułożyć, jakkolwiek poskładać do kupy. Chłopcy nie chcieli zostawiać go samego a i on nie przepadał za samotnością. Chociaż, może dobrze by mu to zrobiło. Zaszyłby się w jakiejś niewielkiej chatce z drewna w pieprzonym Wisconsin. Może kiedyś by wrócił, może nie.

Zatrzymał auto przed dobrze znanym domem parterowym w dzielnicy Jones Hill. Jego samochód tu nie pasował, podobnie jak on do życia Roberta Bakera, ale w tej chwili musiał to przełknąć. Sam odezwał się do Bakera i dostał odpowiedź. Próbował powtórzyć sobie w głowie scenariusz ich ostatniego spotkania. Ostatnią rozmowę z Blair, ryk syren policyjnych i światła karetek. Strzały, dym, mgła, jęki i krzyki. Obraz z Oak Hill nadal był żywy w jego pamięci.

Drzwi wejściowe obłażące z zielonej farby uchyliły się i zobaczył w nich dobrze znaną twarz i haczykowaty nos Bakera. Mógł przysiąc, że facet uśmiecha się, a Luke strasznie chciał zetrzeć mu ten uśmiech z twarzy. Za wszystko. Przede wszystkim, za Blair.

- Wyrosłeś, dzieciaku. – rzucił od niechcenia Baker, wychodząc na osłoniętą przed majowym słońcem werandę. – Dobrze, w więzieniu wzbudzisz większy respekt.

Gdzieś nad ich głowami przetoczył się grzmot. Luke wiedział, że nie jest gangsterem. W tej chwili jednak było mu to całkowicie obojętne. Baker stał na werandzie zaledwie kilka metrów od niego, trochę starszy, trochę chudszy i trochę mniej niebezpieczny. A taki się przynajmniej wydawał. Zrobił kilka kroków i zszedł po małych schodach na betonową ścieżkę.

- Czegoś chciałeś?

- Żebyś dał nam spokój. – żachnął się Luke.

- Ładnie świeci to słońce, prawda? Jest takie ciepłe. Wiesz, w więzieniu okienka są małe i słońce widzisz raz dziennie. A jak nie trafisz na dwór dobrym momencie, to możesz go w ogóle nie widzieć.

- I tak tam wrócisz.

- Może. Nie wykluczam. – Baker wzruszył ramionami.

Luke zlustrował go czujnym spojrzeniem i dopiero teraz zobaczył małą bransoletę na kostce Roberta. Areszt domowy. Jak daleko mógł odejść?

- Tylko, jeśli tam wrócę, to nie sam. – skierował chudy palec na Luke'a. – Ty idziesz ze mną, Hemmings.

- Rób co chcesz. Pierdoli mnie to. Ale od reszty się odpieprz.

- Mówisz o tej małej, tak? – syknął Baker. – Jak ona miała na imię... Blair? Tak, mówiłeś o niej i tyle musiałem wiedzieć. Znać imię. To bogate imię. Zarezerwowane dla takich jak ona, uprzywilejowanych, prawda?

- Nie wymawiaj jej imienia. – Luke zacisnął palce w pięść. – Nie uważasz, że to była przesada?

- Dziewczyna żyje.

- Walczy o życie. – Luke poczuł ucisk w gardle.

Blair nie umarła. Blair nadal żyła i to miało dla niego znaczenie. Widział ją codziennie, przez tą absurdalnie wielką szybę. W łóżku szpitalnym była taka malutka. Nie pozwolili mu wejść, bo nadal otaczały ją kable i rurki. Obserwował ze spokojem mały ekran wskazujący bicie serca Blair. Minął już tydzień. Mogłaby się do cholery obudzić.