Let's Talk About Us [Completed]

38. Got Your Back

Chapter 38

"Good morning, Babe."

Feeling ko ay pinamulahan ako ng pisngi sa bumungad sa akin pagkamulat ng mga mata ko. Salubungin ka ba naman ng matamis na ngiti ni Arthur, ewan ko lang kung hindi ka mapapa-"Shet, why so hot?". Pero syempre, I just kept that to myself. I don't want to feed his ego. Pero shet, yung kaka-babe niya sa akin, dun ako paulit-ulit na kinikilit sa kilig e!

I acted as if he didn't give me an effect. Inalis ko lang ang ulo ko sa pagkakasandal sa balikat niya at saka nag-stretch. And then, I noticed the passengers are getting ready to get off the plane.

Nanlaki tuloy ang mga mata ko at saka kumapit sa braso ni Arthur. "Nasa Pinas na tayo? OMG! Makikita ko na ulit si Venice."

He woke me earlier this morning at 6. Hindi ko alam kung paano niya nagawang magpabook ng flight pabalik sa Pinas without me noticing. Basta ang alam ko nalang ay gising niya ako kanina at pinahanda na sa pag-uwi sa Pinas.

He flashed a small smile. "Yeah, would you mind if we fetch her at school? Tamang-tama. Uwian na nila," he said as he turned to me to help me out with my seatbelts.

"Sure!"

I really do miss Venice. Kahit almost one week lang ako nahiwalay sa kanya ay feeling ko I've been away for years. Nasanay na talaga akong kasama siya. Besides, Venice is really a charming girl. At honestly, I feel like hugging her tight when I found out about the real story about her.

Sinundo kami ng driver ni Arthur sa NAIA pagdating namin. Katulad ng sabi niya, hindi kami dumiretso pauwi but instead, we went straight to E.H.A to fetch Venice.

We were seated on the backseat of the car while my mind started to cloud up with thoughts. I wonder how's her real Mom doing right now. Ang sabi ni Arthur ay may sarili na itong pamilya. Hindi ko maiwasang hindi maawa kay Venice at syem,pre kay Arthur. How could that woman take them for granted? She's such a heartless creature for doing so.

For some reason, napatingin ako kay Arthur sa tabi ko. He was busy on his phone kaya hindi niya ako napansin or so I thought. "Why are you staring at me?" sabi niya habang ang mga mata niya ay nakatutok pa rin sa phone niya. "Naiin-love ka na ba sa akin?"

Kung ako siguro ang nagdadrive ng kotseng ito ay baka naapakan ko na ang break sa sobrang kahanginan ng lalaking katabi ko ngayon. "In love agad? Hindi ba pwedeng sa bintana ako nakatingin at hindi sa mukha mo?"

He amusingly looked at me. "Why can't you just admit that you're looking at my 'big catch' face?"

Napa-WTF look nalang ako. Here we go again. Payabangan na naman. Jusme! "Oh please, Arthur. Just please," I rolled my eyes upwards. "Mas gwapo pa nga sayo yung ex ko." Teka, bakit ang random ng sinabi ko?

"What?"

"I know you heard it."

Umiwas siya ng tingin nang nakangisi. "Talaga lang ha," sabi niya habang umiiling pa. Hindi na siya nagsalita pagkatapos nun. Bumalik na ulit ang focus niya sa phone.

Kung tutuusin, mas gwapo naman talaga si Arthur kaysa sa ex boyfriend ko. Pero kung personality lang naman ang pag-uusapan, si Garrett ang mas angat. Teka, bakit ko nga ba sila pinagkukumpara? Garret's my past and Arthur is my. . . my what?

Joke. As if naman siya ang present at future ko. I'm only with him for the sake of pretending. Para tuloy akong nakikipaglaro sa apoy. Alam ko na ngang mapapaso ako pero pinagpapatuloy ko pa.

"Tsk. I can't go with you for lunch," biglang sambit ni Arthur. "My mom is in the office. She needs to talk to me raw."

I shrugged my shoulders as I looked out of the window. Papasok na kami sa car park ng E.H.A.