Once A Love Story - #Wattys2018 Winner

Chapter Thirty-Nine

THERE were no words his mouth wanted to utter. His arms wrapped around on Erina's small body compared to his. How her body must have suffered for years when he thought she deserved the worst punishment in the world. No. Her sanity must have wavered then, too, must have given up but held on because of the tiny life clinging into her. And while he was living his life with people he cared and cared for him, she had no one, not one to even call.

Humigpit lalo ang mga yakap ni Caleb kay Erina, nais ibuhos ang lahat ng hinanakit, pagsisisi at galit para sa sarili. He did not deserve her, not before, and not right now. Napahagulgol siya. Nagkatunog ang kanyang pagluha. Batid niya na kahit sa kasalukuyang ito, wala siyang karapatang hawakan ito, hindi ang mapanghusga niyang sarili at makasariling pagmamahal. Kinamuhian niya ito't niyurakan gayong minahal lamang siya nito.

Lumuwang ang kanyang pagkakayapos kay Erina. Dumikit ang kanyang puwitan sa sementadong sahig, habang sumandig ang mga siko sa mga tuhod at sumakop ang mga palad sa kanyang mukha. Sa mga palad niya ibinuhos ang pag-iyak, ang pagkapahiya sa sarili. Sa lahat-lahat ng kanyang mga ginawa sa babaeng minahal, kalabisan nang manghingi pa siya ng kapatawaran.

"God, please punish me." Mariin niyang kahilingan.

"L-Leb?" Erina's hand touched him. Gustong gusto niya uli itong hawakan, yakapin, damhin. Ngunit kalabisan na, labis-labis nang kawalanghiyaan. She did not deserve someone like him. A goddamn prick.

"Parusahan mo ako, Erina, please?" Ni hindi niya magawang iangat ang paningin upang tingnan ito.

"Why? Sa tingin mo ikaw lang ang masasaktan kapag ginawa kong gumanti sa ginawa mong pananakit sa akin? Alam mo kung ano ang nararamdaman ko, ikaw higit kaninuman ang nakakaalam kung ano ang totoo sa damdamin ko. Hurting you will mean hurting myself even more. Kasi iisa lang tayo, Leb, mula noon hanggang ngayon, kahit sa ilang mga taong lumipas, nanatili tayong iisa sa puso't damdamin. So, don't tell me to hurt you because all I wanted to do is to end all these pain."

"E-Erina." Walang bahid ng pag-aakusa o galit sa mga mata nito. At lalo lamang siya nakadama ng galit para sa sarili.

"Don't, Leb." Umiling si Erina. "Huwag mong kamuhian ang sarili mo. It's over." Pumatong ang mga palad nito sa kanyang mga balikat. Mariing tumitig ang mga mata sa kanya. "Let it be over. Tapusin na natin ang mga sakit. We've wasted too many years of our lives hurting. This may be the only chance we have left to be truly happy. Mahal pa rin kita, noon at ngayon, hanggang sa huli kong hininga. I want to be happy now, Caleb." Erina's eyes glistened against the reflection of the crystal lights at the ceiling.

Erina's tears tugged the strongest emotion he was trying to bury in his heart. Love. No matter what was done, no matter what was happening, and no matter what will come, his love for her remained faithful, not perfect but still a whole. "Can I still love you, Erina? Natatakot akong baka muli lang kitang masaktan-"

Mabilis na yumapos ang mga braso ni Erina sa kanyang batok, idinikit ang mainit nitong katawan sa kanya. "Love me. That's all I want. That's all I need. Love me, Caleb because I also love you so!"

ERINA wanted to make sure that Caleb forgives himself before he could truly love her freely. Katulad niya noon, nagawa lamang niyang mahalin ang sarili matapos niyang mapatawad ang sarili, at naging madali na ang pagtanggap sa kanyang nakaraan. Sisiguruhin niyang magiging madali rin para kay Caleb dahil naroon siya upang tulungan ito.

Isang linggo na ang lumipas magmula nang maka-engkuwentro niya ang hindi nakilalang ama na si Guillermo, ngunit nanatili lamang si Caleb sa study room nito sa hacienda Guerrier at ayaw paistorbo. He didn't want to see her, but she insisted. He was punishing himself, but she interfered.