The Game Of Life

CHAPTER 29

Chapter 29

Ken's PoV

Tsk, stupid.

Why should I need to do this?

I'm going to the house of that stupid nerd just to give these damn paper reports.

Binigay ito ng pinakanakakabwisit kong kapitid—Chi-Ann. Our teacher Ms. Chi-Ann Mendez is my older sister and she is so annoying.

Inutos niyang ibigay ko ang mga papel na ito sa babaeng iyon. Hindi kase pumasok ang stupid-nerd na 'yon sa oras ng klase niya. I don't get why she needs it and what that stupid-nerd will do in these reports. Pinagsulat niya lang naman kami kanina – better say – sila.

I'm sleeping during her time. I don't do annoying school work unless I'm getting bored in sleeping.

Gusto ni Chi na ibigay ko 'tong mga report ngayon sa babaeng iyon. But it's already late. Pwede namang ipagpabukas na lang ito. Gaano ba kaimportante ang mga papel na ito para istorbohin niya ako sa pagtulog ko?

And one more thing... I'm sure na hindi rin naman ito gagawin ng stupid-nerd na 'yon.

But the annoying case here. Hindi ako tinantanan kakatawag at ayaw umalis sa bahay—in my room ni Chi.

Wala kong nagawa kundi gawin na lang ang gusto niya. That's brought me here. Para matahimik na siya at tumahimik ang buhay ko.

She's really annoying!

Habang nagda-drive ako papunta sa binigay na address ni Chi ay napahigpit ang hawak ko sa manibela. Naalala ko na naman ang 'itsura ng babaeng iyon nang pumasok siya sa classroom kanina.

She's so creepy. Ang gulo-gulo ng buhok niya. Like a witch. Her face, namumula ito at puro galos. The time I looked at her eyes it seemed lifeless. Emotionless. Weak. Parang ang dami-dami niyang pinoproblema. And I felt weird when our eyes met.

Damn! Why I'm thinking of her?!

I don't care what she's doing in her life. She just my stupid dog.

Malapit na ako sa lugar ng bahay nila. Medyo makulimlim ang kalangitan. Mukhang uulan. Sarap matulog. I need to finish this task. Mabilis lang naman siguro ito. Iaabot ko lang naman ang papel.

Pinarada ko sa medyo malapit sa bahay ni stupid-nerd ang kotseng dala ko.

Gising pa kaya s'ya? Mag-e-eleven na rin kase. Pero pansin ko na bukas pa ang ilang ilaw sa kanila.

Shit! Bumuhos na nga ang ulan. Bukas ko na kaya 'to ibigay?

Something caught my attention. Nag-vibrate ang phone ko. Tamad ko itong tinignan.

Tsk! Message from annoying Chi.

Annoying Chi:

"Lil' bro, make sure you give it to her. Mwah... mwah... keep safe lovelots ka ng iyong pretty sissy Chi."

Tsk jejemon. Sana nakauwi na siya sa sarili niyang bahay.

Palabas na sana ako ng kotse ngunit napatigil ako. May lumabas bigla sa bahay nila nerd. I think that person is stupid-nerd. And what the hell she is doing? She's really stupid!

Tumatakbo siya sa ulanan. Wala lang sa kaniya ang malakas na pagpatak ng ulan. Lumabas ako para salubungin siya. Habang papatakbo siya ay bumangga ito sa akin.

Hindi kase tinitignan ang daan basta na lamang niyang sinuong ang ulan. Basang-basa na siya.

Seryoso ko siyang tinignan. Nang mag-angat ito ng tingin ay saglit pa niya ako pinagmasdan at napayakap na lamang bigla sa akin.