YARALI

BÖLÜM 1: KARŞILAŞMA

Herkese merhaba!
Yeni hikaye ile karşınızdayım.
Açıklama kısmında uyarılar var zaten biraz özgürce yazmak istediğim bir hikaye bu. Umarım beğenilir keyifli okumalar.

Uyarı📌
Hikayede aşırı derece yazım yanlışı mevcuttur. Şu an vaktim oldukça düzenlemeye çalışıyorum şimdiden özür dilerim ❤️

🌿🌿🌿

En çok çocukluğumda mutluydum...
Sonrası karanlık...

- Yazgı Keskiner...

Işıkların yanıp söndüğü sokakta nefes ve adım sesleri dışında bir haraket yoktu.
Çoken sis kaçan genç kızı saklamak için mi yoksa onun yolunu kapatmak için miydi?

"Koş Yazgı koş hiç durmadan koş..."

Koştu Yazgı arkasına bile bakmadan koştu. Kendine hatırlattığı gerçekle koştu...

Bu sokaktan çıkmazsa başına gelecekler sonu olabilirdi çünkü...

Kırmızı uzun elbisesi param parça olmuştu. Deliklerden giren soğuk hava genç kızın yeni açılmış yaralarına değiyor canını yakıyordu. Ama umursayamazdı.
Fiziksel acından daha çok duygusal acı çekiyordu nede olsa...

Koşmaya devam ederken birden arkasından gelen silah sesi ile irkildi.

Hayır! Hayır! Hayır!
Silah sesi çok yakındı. Belki bir sokak aşağısı...

Gözleri tekrar dolmaya başlarken kaç kere ağladığını saymamıştı bile.
Yüzüne vuran rüzgar da yakıyordu.
Tabanları koşmaktan ağrımaya başlamış koşarken kaybettiği ayakabalıları yüzünden ayakları kanıyordu belki de.
Ama o bunu düşünemedi.
Düşünecek vakti yoktu ki.

"Dur kaçma!"

Hafif bir açı ile arkasını döndüğünde gördüğü görüntü ile daha hızlı koşmaya başladı.

Hemen arkasından geliyordu ve mesafeyi azaltırsa yakalanacağı kesindi.

Köşeyi döndüğünde karşısına çıkan park ile hızla yönünü o tarafa çevirdi.
Hava'nın hafif sisli olması işine gelebilir ve bu parkta saklanabilirdi.
Aksi halde daha fazla koşamazdı çünkü yorulmuştu Yazgı.

Parka girdiği anda uzakta olan çalılıkların birinin arkasına geçti.
Elini ağzına kapatıp nefesini düzene sokmaya çalışırken sinebilidiği kadar sindi. Küçücük kalmak, kaybolmak istedi genç kız.
Yakalanırsa sonu olacağını bildiği bu olaya hiç bulaşmak istememişti ki.
Bir kez daha lanet etti kalbine. Kalbindeki sevgi olmasaydı bu olaya hiç karışmazdı. Sahi sevmek hep böyle can mı yakardı...

Sevmişti Yazgı ama ilk aşkının başına böyle bir olay açacağını bilmeden sevmişti.

Bir suçlu varsa o da kendi aptalığıydı...

"Neredesin lan!"

Duyduğu sesle yok olmak istedi. Ses o kadar yakınındaydı ki belki bir kaç adım atsa yakalardı Yazgıyı.

Bir süre daha bekledi.

Adım seslerinin uzaklaşması ile çalılardan görünmeyecek bir şekilde kafasını hafif bir açı ile kaldırdı. Görünürde hiç bir şey yok gibiydi ama sisli hava tereddüt etmesine neden oluyordu. Tek yapması gereken bu mahalleden kurtulup izini kaybettirmekti ama köşeyi döndüğü anda başına ne geleceği de belli değildi ki!

"Kimsin sen?"

Birden duyduğu ses ile yerinden sıçradı . Bu ses tam da arkasından gelmişti. Gözlerini kocaman açarken nefesi kesildi.
Hayır hayır şimdi olmazdı değil mi?