YARALI

BÖLÜM 25 : Gel Al Bizi Buradan

Kendi kendine iyileşen insanlar tehlikeli ve güçlüdür...

💔💔💔

"Vazgeçtim..."

Yerinde bir vazgeçiş en görkemli kavuşmalardan iyidir.
Frida "Tablolarımda kendimi mutlu çizemediğim ve bunun tek sebebi 'sen' olduğun için vazgeçtim." diyordu büyük aşkı Diego'ya. Vazgeçmek için esaslı bir neden.
Ama vazgeçmek bir anda olmaz. Dile gelişine kadar geçen sürede, biriken, tortu gibi üst üste konan yaralar vardır.

İnsan kanayacak yanı kalmayınca vazgeçer.
Çünkü vazgeçmek, eksilmektir. Aynı zamanda "Yola sensiz devam edeceğim." demektir. Bir yanı ile de yenilmektir.

Ben bu kararı kolay kolay vermedim.
Elimde olan boşanma kağıdını çıkarana kadar canımdan can gitti. Yine de sustum.

Vazgeçtim ben sevdiğim adamdan.
Çünkü kaçmak kolayıma gitti.

"Demek ondan vazgeçtin?"

Dedi psikoloğum Canan hanım. Bu durum ile iç çektim.

İnanmıyordu. Çünkü biliyordu.
Seven insan dilde söylese de kalpte bırakması zordu.

"Hala onu görmüyorsun değil mi Yazgı? Ölmeni söyleyen aynadaki yansımanı."

Dediğinde başımı olumsuz anlamda salladım.

"Hayır... Artık yaşamak istiyorum."

Dedim gülümseyerek. Ellerim karnıma gitti. Burukça gülümsedim.

Artık yaşama tutunmak için bir sebebim vardı. Karnımda mucize vardı.

Doktorumun da bakışları karnıma kaydı ve gülümsedi.

"Bu... Bu bir mucize. Yani onlar için yaşaman. Olanlardan sonra onlarla hayata tutunman çok büyük bir umut Yazgı."

Dediğinde güldüm. İçten ve samimi bir gülüştü. Konu bu olunca samimi olmadan yapamıyordum.

İlk öğrendiğim an geldi gözlerimin eline. O kadar güzledi ki...
Yaklaşık 4 hafta önce. Onurdan ayrılıp Yiğitin arabasına bindiğimde arabada bayılınca Yiğitin beni hastaneye götürmesi üzerine aldığım bir haberdi.

O kötü günün ardından doğan bir mucizeydi.

Hayır bir değil iki mucizeydi.

O anlar gözümün önüne gelince burukça gülümsedim.

"Beni neden hastaneye getirdin Yiğit? Eve gitmek istiyorum."

Dedim hastane yatağına daha çok yaslanırken.

"Kızım arabada birden bayıldın. Ne kadar korktum haberin var mı? Karnım ağrıyor diyip sayıklıyordun. Ne yapmamı bekliyorsun."

Dediğinde bakışlarım bitmek üzeri olan seruma kaydı.

Yiğit bilmiyordu...
Artık kendi canımdan vazgeçtiğimi bilmiyordu.

"Gitmek istiyorum."
"Tamam birazdan doktor gelecek. Kan aldılar sonuçları çıksın gideriz."

Dediği an kapı çalındı ve içeri bir doktor ve hemşire girdi. Hemşire girdiği gibi kolumdaki seruma bakarken doktor gülümseyerek bana bakıyordu.

"Yazgı hanım. Şimdi nasılsınız?"
"İyiyim. Çok iyiyim hatta. Çıkmak istiyorum."

Dediğimde hemşire serumla birlikte çıktı.