YARALI

BÖLÜM 21 : Ölmek İstiyorum

Canım yanıyor anne...Sen beni dünyaya getirip bu acılarla bırakıp gittin. Sana kızgın değilim kırgınım... Beni bu acılarla yalnız bırakıp gittin...

_______________

Unutmak...

Değerli bir kelime unutmak. Herkes yapamaz. Herkesin harcı değildir bu iş.

Kimisi unuttum der ta en derinlerinde saklar acılarını.

Kimisi unuturum der unutmak istemez saklar anılarını.

Kimisi unutur. Gerçekten unutur. Çünkü iyileşmiştir.

İyileşmek istiyorum.
Kendim için iyleşmek istiyorum . Ama yapamıyorum . Herkes için bir şeyler yaparım ama kendim için yapamıyorum.Neden ? Yavaş yavaş tükeniyorum . Omzumdaki yükler ağır geliyor. Pes etmekten korkuyorum .

Benim canım geçmişte de çok yandı ama ben hep sustum . Güçsüz görmesinler diye ağlayamadım bile .

Geçen onca zamanın ardından anılar kalmıştı elimde .
Tutunduğum anılar .
Güvendiğim anılar .
Biraz da boşluk hissi vardı yüreğimde . Burukluk da olabilir . Bariz belli bir kırgınlıkta .

Peki şimdi ne vardı elimde? Kocaman bir yalan ...

Tam her şey yolunda gidiyor derken bir bakıyorum meğer ben doğru yola hiç girmemişim . Üstelik hiçbir zaman tamam edememişim hiçbir şeyi .
Her şeyim yarımış benim . Her şeyim yalamış.Yoruldum artık. Adım atacak mecalim yok ...
Başka bir yoldayım ama bu da yanlış istikamet mi bilmiyorum...
Korkuyorum . Bu yolun yalan çıkmasından korkuyorum .
İyi gidiyor dediğim her şey ziyan olmuşken bu yolun da beni kandırmasından korkuyorum .

Suçlu arıyorum .
Ama o an farkediyorum . Bana en büyük zararı yine ben vermişim . Her şeyi ertelemişim. Gerçekleri saklamış rafa kaldırmışım . Sorgulamamışım ve mutlu rolu yaptığım bir hayat sürmüşüm .
Rafa kaldırdığım gerçeklerin gün yüzüne çıkacağını hesaba katmamışım.

Tutunduğumu zannetiğim her dal emaneten tutunmuş bana .
Ben bile bile bırakmamışım dalları . Görmezden gelmişim . Sonra düşünce onları suçlamışım . Ama hata bende . Yaşadığım hayatı hiç sorgulamamışım .

Geç kaldım biliyorum . Ama akıllandım ben . En büyük darbe en sevdiğimden geldi ve ben akıllandım hayat .

Daha güçlüyüm artık . Ve bir söz verdim kendime biliyor musun ? Artık gerçeklerden kaçmayacağım . Artık dik duracağım .

Olayın üstüne 1 hafta geçmişti . Tamı tamına 1 hafta ...

1 haftadır Yiğiti görmüyordum . O gecenin sabahına Onurun kollarında uyanmıştım . Güveneceğim tek dalın kollarında . O günden sonra da eski gittiğim psikiyatriste baş vurmuştum . Artık haftada 3 gün de ona gidiyordum . İyi geliyordu . İnsanın kendi için bir şeyler yapması iyi geliyordu .

Ve ben artık kendim için bir şeyler yapmak istiyorsam çabalayacaktım .

Gülümsedim ve son kez aynadan kendime baktım . Siyah deri şortum siyah deri büstiyerim uzun çizmelerim sıkı sıkıya at kuyruğu yaptığım saçlarım vardı . Savaşa gidiyordum .

Şüphesiz bu gün çıkacağım cephe benim en büyük yenilgimi yansıtacaktı .

Gülümsemem soldu.
Aynadaki aksim gülümseye devam etti.
Onu umursamadım ve çıktım odadan.

Adımlarımı kordidora attım ve merdivenlerden aşağı indim . O an kahvaltı masasında oturan bu hayattaki tek dayanağımı gördüm .

Belki de bu gün kaybedeceğim dayanağı .