YARALI

BÖLÜM 12: LEVENT KESKİN

Evet çok uzun bir ara verdim artık kitaba devam etmem lazım. Bir kaç kişi söylemese unutmuştum bile kusura bakmayın .

Neyse bu bölüm okuma ve vote sayısının ne kadar düştüğüne bakacağım o yüzden sınır yok.

Keyifli okunmalar☘️♥️

______

Kapıyı hafifçe aralayıp sessizce içeri girdi küçük kız. Tekrar aynı sessizlik ile kapıyı kapatmaya çalıştığında biraz sert olmuş olacak ki çalışma masasında oturan babasının sesini duydu.

"Yazgı sana kaç kez diyeceğim bu odaya kapıyı çalarak gir! "

Babasının kendisini azarlaması ve yüksek çıkan sesi ile hızla gözleri doldu küçük kızın ama ağlamamaya çalıştı.

Ağlarsa babasının daha çok kızacağının bilincindeydi. Bu ise en son istediği şeydi.

" Özür dilerim."

Kısık çıkan ses ile göz devirdi Levent bey ve önündeki dosyalara geri döndü. Kızının burada ne işi olduğunu bilmiyordu ve açıkçası şu an pek de umrunda değildi.

Babasının kendini umursamaması ile zaten düşük olan yüzü daha çok düştü Yazgının. Her zaman olduğu gibi dosyalara gömüştü kafasını babası. Bu duruma içten içe hayıflanırken o dosyaları bile kıskanıyordu babasından. Sırf onu görebilmek için bu sıkıcı şirkette saatlerce beklemişti. Alışkındı ama bu özel günde bile bu kadar beklemek koyuyordu küçük kıza.

Babası başarılıydı. Hem de çok başarılı. Öyle ki şirkette dolanırken insanların konuştuklarını duyuyor babasının günden güne nasıl yükseldiğini bıkmadan dinliyordu. Bu hayata tutunacak tek dalı babasıyken onunla ilgili bilgileri dışardan öğrenmek zoruna da gidiyordu ama umursamayacak kadar alışmıştı işte. Babasının bir yumuşak bakışına muhtaç minik bir kalbi vardı ne de olsa.

"Biliyor musun baba gün karatede 1. oldum. Hem de kendimden 2 yaş büyük biriydi. Hoca da bana ödül taktı çünkü ödüllü bir yarıştı."

Kızının büyük bir heyecan ve umutla söylediği kelimeler ile başını kaldırdı Levent bey ve annesinin bir kopyası olan kıza baktı.
Ne kadar da çok Minaya benziyordu Yazgı.

Onun gibi dik başlı, asi, güçlü ve başarılı.

Aklına gelen kadın ile dudakları kıvrılırken içinden gelen kelimeleri döktü diline.

"Aynı annene benziyorsun. Afferim."

Diyip başını tekrar dosyalara gömerken Yazgı sevinçten çığlık atmamak için zor tutuyordu kendini. Babası ona afferim demiş ve annesine benzediğini söylemişti.

Dudakları kıvrılırken zaten bu birinciliği bu yüzden kazandığını düşündü.

Babası bir tek bir şeyler başardığında bakıyordu yüzüne. Bir tek o zaman bir  o zaman babası olduğunu hissediyordu. 

Tereddüt ederek babasına bakarken aldığı afferim den cesaret aldı ve bir iki adım daha atıp babasının masasına daha çok yaklaşarak konuştu.

"Sana bir şey sormak istiyorum?"

Kızının tekrar gelen sesi ile bıkkınlık ile başını kaldırdı Levent Bey ve konuşmanın kısa sürmesini dileyerek kızına baktı.

"10. yaş doğum günüme gelecek misin?"

Büyük bir umutla söylediği kelimeler ile babasının bakışlarının karardığına an be an şahit oldu küçük kız.