Eleven Steps to You

Chapter 2

Chapter 2

"Ang tanga, Giana! Diyos ko ka talaga," anang ko sa sarili habang hinahanap ang wallet sa loob ng backpack. Bumabalik na naman sa isipan ko ang nangyari kanina sa locker room kung saan nahuli ako ng damuho na 'yon.

Hindi ko alam kung dapat ba akong makampante na hindi niya ako tinuro sa mga kaibigan niya kanina dahil paniguradong sa sobrang kadaldalan no'n ay naikwento rin naman niya nung wala na sila sa locker room.

But I should be happy, right? He spared me from all the stress! Kahit hindi naman ganoon ang katauhan ng Draven na 'yun dahil madalas siya pa nga ang pasimuno ng mga pang-aasar sa akin.

Nagpapakawala ako ng malalim na paghinga bago nakisuyong ipaabot ang pamasahe ko. Papunta ako ngayon sa Poblacion para kuhanin ang inuutos sa akin ni Mama na binili niyang mga damit sa kumare niyang taga-Santa Luciana. Kanina niya lang 'to tinawag bago ang dismissal namin at abonado pa ako. Wala nga akong perang dala at nangutang pa ako kina Celene para mabuo 'yung pambayad ko.

Tinatanaw ko ang tinatahak na daan ng sakay kong jeep. Puro ancestral houses ang parteng ito ng Maravilloso at hindi ko maiwasang mamangha dahil sa kagandahan ng mga bahay, minsan lang ako mapadpad dito kaya alam kong malayo na ako sa bahay namin. Ramdam ko na kaagad ang pagod ko mamayang pag-uwi dahil sa rush hour.

May masasalubong kaming jeep habang nakasilip ako sa bintana na mayroong malaking 'Dennis' na nakasulat sa may hood nito. Natameme tuloy ako at imbes na i-appreciate ang tanawin at masarap na hangin, lumipad ang utak ko papunta sa 'king crush.

I shake my head to throw away the unrealistic scenarios I'm starting to make inside my head. Pinapakilig ko na naman ang sarili sa pamamagitan ni Dennis na walang malay. Normal ba talaga na kapag nag-space out ay automatic lilipad ang isipan sa taong nagugustuhan? Hindi naman sa nagrereklamo ako, pero bakit kaya hindi na siya nawawaglit sa isipan ko?

"Hi, I'm Celene Estrada and I'm twelve years old! I like to read books and solving problems. Thank you!" Pumalakpak lahat ng nakarinig kay Celene matapos niyang magpakilala.

It was our first day as freshmen students, and like usual, the teacher asked us to introduce ourselves.

"I am Louis delos Reyes but you can call me Luigi for short, I'm the Mayor's son but I'm not proud of it, ha?"

"Share niya lang?" binulong ng katabi kong katatapos lang din magpakilala.

Napatingin tuloy ako sa kaniya kahit busy akong manood sa mga bago naming kaklase noon. Tanda ko ang pagkibit-balikat nito na may kasamang pag-irap.

"I really love Science to the point na when I was a little boy, I wanted to be a scientist... but you know, some things-"

"Daldal mo naman!" sigaw ng isang lalaki na susunod na sana sa kaniya.

Nagtawanan noon ang buong klase at kabilang na rin ako. Totoo naman kasi na madaldal 'yung bata.

"Mr! Wait for your turn," pagsaway ng aming teacher pero ang lalaking 'yon ay masyadong pabida kaya kahit nasa harap pa si delos Reyes ay umakyat na ito sa platform.

"This is Draven Velasquez speaking, and I'm from Canada, but I'm going to live here now. Thank you." Nag-bow pa ito na akala mo'y napakahaba ng sinabi niya.

Hindi ko nakuha ang kaniyang pangalan at ni hindi nga nag-function sa utak ko ang sinabi niya. Ngunit nung mga oras na iyon, batid kong matatandaan ko kaagad ang kanyang pagmumukha dahil tila punong-puno ito ng... ewan ko? Kayabangan?

"Uhm, okay? I...t-that's all," nagkanda utal na anang anak ng mayor sabay ayos sa kanyang salamin.

"Mr. Draven... hindi ka naman nagmamadali, are you?" pagbiro ng teacher namin na nagmukhang tensyonado. Bago pa makasagot ang kausap nito ay may kumatok sa pintuan namin at nung magbukas ito'y may iniluwa na isang teacher at isang lalaking naka-uniporme na halos kasing-tangkaran niya lamang.