Karşılıksız aşk, cüretkâr bir teklif ve çarpık bir intikam oyunu...
Sare'nin kalbi çocukluk arkadaşı Emir'e aittir, ancak kaderin başka planları vardır. Gizemli bir yabancı Sare'ye karşı konulmaz bir teklif sunduğunda, duygularını değiştiren ve sını...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
🎶 Jason Walker - Down
Bulutlar bana yine eşlik ediyordu. Elime bir damla daha düştü. Biraz daha bahçede durursam sağanak yağmurun altında kalacaktım. Adımlarım biraz önce arabamı bıraktığım yere doğru gitmek istiyordu.Yapamıyordum artık. İnsanlara her saniye yalan söylemek istemiyordum. Sahte bir gülümseme ile gizlemek istemiyordum hissettiklerimi. Bu sonu gelmeyen tiyatrodan çok sıkılmıştım.
"Sare, gelsene içeri."
Duyduğum ses ile arkamı döndüm. Kaçış yolumun önünde duruyordu Hande. Gülümsedim. Her zamanki sahte gülümsemelerden biriydi. Kimse gerçekleri bilmiyordu.
Yağmur damlalarının içindeydim ben. Gökyüzünden süzülüp son hızla yeryüzüne çarpıp binlerce parçaya bölünüyordum. Kayboluyordu varlığım saniyeler içerisinde. Kimse fark etmeyecekti biliyordum. Ben bir damla su gibi buharlaşıp sonsuz gökyüzüne karışacaktım.
"Geliyorum Hande."dedim ve çantamın sapını parmaklarımın boğumlarını beyazlatacak kadar sıkı bir şekilde tutup adımlarımı hızlandırdım. Derin bir nefes aldım ve artık sıradanlaşmış olan günlük konuşmalarımızdan birinde buldum kendimi.
"Sanırım ayrılmışlar."
Hande büyük yeşil gözlerini açmış bana bakıyordu. Koridorun ortasında duruyorduk.
"Dinlemiyor musun beni?"
"Dalmışım."dedim boş bir bakışla. Başını sallayıp yürümeye devam etti. Son zamanlardaki halimi fark etmemişti. Kimse fark etmiş gibi görünmüyordu. Dünya dönmeye devam ediyordu ben de karanlık çukurdan çıkmaya çabalamaya... Sonuç olarak her şey aynıydı.
"Yeni birini gördüm bahçede otururken. Çok hoştu."dedi Hande, biz her zamanki masamıza oturduğumuz sırada.
"Öyle mi?"dedim, aslında bir cevap beklemeyerek. Pudra rengi çantamı kucağıma alıp telefonumu aramaya başladım. Hande anlatmaya devam ediyordu.
"Evet. Master öğrencisiymiş ve mezun olduktan sonra çalışmış. Bizden büyük kısacası."dedi kahvesinden büyük bir yudum alırken gözleri bir radar misali etrafını tarıyordu.
Onun bu hali genellikle gülmeme sebep olurdu çünkü kimsenin fark etmediğini sanıyor olsa da insanlar bakışlarını kolaylıkla yakalardı. Bugün diğer günlerden daha da ruhsuz hissediyordum kendimi, belki havanın da etkisi olmuştu. Belki de gerçeği görmeliydim, ben artık böyleydim.
Son zamanlarda aklıma sürekli dinlediğim şarkılar takılıyordu ve duymak istediklerim sadece o şarkılardan ibaret oluyordu. Kimseyi dinlemek istemiyordum.
Duymak istediğim tek bir kelime bile yoktu. Telefonu sinirle çantanın içine fırlattım. Kulaklığımı unutmuştum. O gün diğerlerinden daha farklıydı artık emindim, daha da kötüydü.
