Karşılıksız aşk, cüretkâr bir teklif ve çarpık bir intikam oyunu...
Sare'nin kalbi çocukluk arkadaşı Emir'e aittir, ancak kaderin başka planları vardır. Gizemli bir yabancı Sare'ye karşı konulmaz bir teklif sunduğunda, duygularını değiştiren ve sını...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
🎶 Ari Abdul - Stay
Ona karşı ne hissettiğimi sorsaydı eğer güldüğünde gözlerinin yanında incecik çizgiler oluştuğunu; üzgünken dudaklarını birbirine bastırdığını, direksiyonu hep tek eliyle tuttuğunu ve reçelsiz kahvaltı yapamadığını söylerdim.
Hiç sormadı.
Benim yerimde bir başkası vardı artık. Davranışlarını ya da düşüncelerini yargılamayı bıraktığım biri... Bazen söylemek istiyordum ona geri dönmek istediğimi, bu araftaki halimden kurtulmak istediğimi haykırıyordum ama sanki bir duvara yalvarıyordum.
Bedeninde sıkışıp kaldığım Sare aynada boş gözlerle bana bakıp gitmeme izin vermeyeceğini anlatıyordu. Aynada gördüğüm kişi bana benziyordu ama ben değildim. Onu gördüğümde arkama bakmadan koşmak istiyordum. Ondan kaçmak, bir daha asla karşılaşmayacağım kadar uzak bir yere gitmek istiyordum.
Koşuyordum her seferinde ayrı bir umutla. Onu kandırdığıma emin olarak, yüzümde huzur dolu bir tebessümle, ellerimi iki yanıma açıp rüzgârı hissederek koşuyordum. Sonuç hep aynıydı. Dönüp dolaşıp aynı yere geliyordum. Ondan kurtuluş yoktu.
Sonunda kendimi okyanusun sularına bıraktım. İstediği yere götürsün beni istedim. Akıntıya karşı yüzmeye çabalayarak kaybetmiştim umudumu, arkamı dönüp gözlerimi kapattığım için arkamdaki kara parçasını göremedim.
Bunca zamandır aradığım kıyıyı göremedim. Benim baktığım tarafta uçsuz bucaksız okyanus vardı. Okyanus söylemedi artık savaşmak zorunda olmadığımı, teslim olmamı izledi. Karanlık sularına sonsuza kadar misafir olmama izin verdi.
Bazen kendimi onun yanında olsam bile çok yalnız hissediyordum. Sanki ne yaparsam yapayım beni hiçbir zaman sevmeyecekti. O da biliyordu, vazgeçmem gerekiyordu. Uzun zaman önce bunu yapmalıydım. Aklımı sürekli meşgul eden bir takıntıydı Emir. Kendi istemediği sürece yok olmayacaktı.
Karanlık pençelerini kalbimden çıkarır diye bekledim ama olmadı. Emir'in kalbimde yarattığı boşluğu kapatmak istedim. Elime aldım küreği, doldurayım derken daha da kazdım toprağı. Sonunda taşa çarptı küreğimin ucu, daha fazla kazacak toprak kalmamıştı.
Biliyorum o da iyi olmamı istiyor. "Vazgeç artık Sare." diyen sesini duyuyor gibiyim. Bana öyle bir sessizlik bıraktı ki, her saniye büyüyor. O büyük sessizliğin ortasında bir şarkı çalıp duruyor. Geceleri aklıma takılan şarkı yüzünden uyuyamıyorum. Gündüzleri sürekli dilimde, söyleyip duruyorum.
Şarkının adı "Sensizlik Senfonisi". Sensizliği biraz fazla kaçtı, şarkıyı söyleyen de hafiften detone sanırım. Olsun yine de seviyorum sensizliğin sesini. Ben sana mı aşığım Emir, yoksa senin imkânsızlığına mı?
