FERYADIM VAR [TAMAMLANDI]

KRİZ

Annemin yanından uyanmasını beklemeden çıkmıştım. Söylediği cümle aklımı karıştırmıştı.

Birde burada annem evde Selim iyice ne yapacağımı şaşırmıştım.

Hiç düşünmeden kendimi hastanenin dışına attım. Gezecektim biraz fakat Selim evde tekti ve uyanınca benim olmadığımı farkederse korkup endişelenebilirdi bu yüzden hızla eve gittim.

Eve geldiğimde içeriden çığlık sesleri ve gürültüler geliyordu.

Hemen kapıyı açıp içeriye girdiğimde gördüğüm manzara gerçekten korkunçtu.

Selim eline ne geçerse yerle bir ediyordu. Aynalardan birini kırmıştı ve eli kanıyordu.
Deli gibi sağa sola gidip duruyordu.

Korkuyla önce bir adım geriledim daha sonra onun beni farketmeyeceğini ve sakinleşmeyeceğini anlayınca bütük adımlarla yanına gidip kolundan tutmaya çalıştım.

İlk başta beni duymayıp kolunu kurtarmıştı. Tekrar gidip bir şeyler kıracakken yine kolundan yakaladım. Bu kez sertçe kolunu çekmiştim ve dengesini kaybedip yere düşmüştü.

Yerde oturan Selim'e bakıp düşünmeye çalıştım ama öyle bir haldeydik ki neyi düşüneceğimi bile düşünemiyordum.

Sıkıntıyla nefes verip Selim'in yanında kalan koltuğa kendimi bıraktım.

Bende tükeniyordum artık. Anne ve babasını görmek Selim'in çok etkilemişti.

İkimizde şimdi sadece uzun uzun uyumak istiyorduk.

Selim yerinden kalkıp gözyaşlarını saklamaya çalışarak mutfağa gitti.

Bende kafamı geri yaslayıp gözlerimi kapattım.
Bir süre sonra Selim tekrar mutfaktan çıkıp yanıma geldi.

Koltuğun diğer ucuna oturup dizime yatmıştı.
Yüzüne bakınca gözaltlarının hâlâ kızarık olduğunu görmüştüm.

Kesik kesik iç çekişleri vardı. Canı yanıyordu ama tek yapabildiği ortalığı yıkıp dökmekti. Başka ne yapabilirdi ki?

Yaşadıkları onun suçu değildi ama küçükken hiçbir şeyden haberi olmayan zihne bunu zorla ezberletmişlerdi.
Çok yorgun görünüyordu.

Öylece yüzüne baktım dakikalarca...

Hiçbir tepki yoktu. Ne düşünüyordu kim bilir...

Tam başımı cama çevirecekken Selim bir çığlık atıp eliyle kafasını tutmuştu.
Yüzüne bakıp ne olduğunu anşamaya çalışsamda faydasızdı.

Çok geçmeden de yine sessiz sakin dizimde yatmaya devam etmişti.

Gerçekten ne yapmalıydım bilmiyordum ve bu durum canımı sıkmıştı.

...

Saatlerdir dizimde yatan Selim'i izliyordum. Öylece yatıyordu. Düşünüyordu ama ne düşündüğünü bilmiyordum. Bazen sessizce ağlıyordu, bunu ıslanan dizimden anlayabiliyordum.

Selim öyle yatarken bir anda sırt üstün dönüp yüzüme bakmıştı.

Ona baktığımı görüncede hafif gülümsemişti ya da gülümsememişti. Çok kararsız bir gülümsemeydi bu.

Yüzüme bakarken kısılan sesiyle konuştu;

"Yatağının üstünde bir kağıt var Arya bize not bırakmış."

Onu dinlerken notu nasıl farketmediğimi düşünüyordum.
Selim etrafı dağıtırken bulmuş olmalıydı.

Başımı sallayıp oturan Selim'e baktım.
Selim gözlerini kaçırınca bende beklemeden kalkıp odama gittim.

Yatağının üzerinde dört kere katlanmış kağıda baktıktan sonra hemen açıp okumaya başladım.

"Alya ve Selim,

Yarın büyük gün ve bildiğiniz gibi ne olacağı belli değil. Olurda bana bir şey olursa bu yazımı kitaplarımdan birisinin arasına koyacağım. Umarım bir gün farkeder ve okursunuz.

Sizi çokk seviyorum.

Alya'm,
İyi ki varsınn. İkiz olabilirz ama bana hep ablalık yaptın. Sana her zaman minnettar olacağım. Seni çok seviyorum.

Ve Selim,

Yıllar sonra hâlâ güvenilebilecek insanlar kaldığını bize kanıtladığın için sana sonsuz teşekkürler. Bize, daha doğrusu bana yaptığın abilik içinde -çünkü biliyorum- yine teşekkür ederim.

Seni seviyorumm.

Eğer yarın bir hata yaparsam beni affedin. Ve bana bir şey olursa sakın kendinizi bırakmayın. Ne olursa olsun hayat devam ediyor. Bu hayat bana bunu öğretti.

Arya. "

Gözyaşlarımı silerek kağıdı tekrar yatağıma bıraktım.
Düşünecek o kadar çok şey vardı ki beynim patlayacaktı sanki.

Artık sadece sessizlik istiyordum.
Deliksiz bir uyku istiyordum.

Mümkün müydü?

                        *****

Bittiiii. Lan Selim'e çok üzülüyorum ya.  Niye böyle oldu ki şimdi sldbepsnldd.

Neyse bol bol yorum yapmayı unutmayın.

Aklınıza takılanlar ➡

Etiket ➡

Teşekkürler. <3