FERYADIM VAR [TAMAMLANDI]

ZİYARET

Kaç gündür Selim'le neredeyse hiç konuşmuyorduk. Beraber oturuyorduk ama hep susuyorduk.

Annem iyileşmemişti hâlâ ve şimdi psikiyatri tedavisi görüyordu.

Bugün Arya'mın yanına gidecektim. Günler sonra konuşmak için Selim'in yanına gittim.

Odanın kapısını tıklayıp beklemeye başladım ama biliyordum konuşmayacağını. Bunun yerine kendisi gelip kapıyı açacaktı.

Tahmin ettiğim gibi kapıyı açınca durup yüzüne bakmaya başladım.

Kıyafetlerini değiştirmiş dışarı çıkacak gibi giyinmişti.
Ben hâlâ ona şaşkın şaşkın bakarken konuşmaya başladı;

-"Arya'yı ziyaret edeceğim. Geliyor musun?"

Bunu duyunca şaşkınlığım bir tık daha artmıştı.

Selim;

-"Bu kadar şaşıracak bir şey yoktu Alya. Ziyarete gideceğiz dedim sadece."

+"Bende seni çağırmak için gelmiştim gidelim diye."

Başını onaylar gibi sallayıp kapının önündeki bana aldırmadan yanımdan geçip dış kapıya doğru gitmişti.

Bende hızla peşinden gidip ona yetişince bu kez yavaş yavaş yürüyerek mezarlığa gitmeye başlamıştık.

Ben yolda gördüğüm her yazıyı okurken Selim arada bana dönüp saniyelerce bakıyor sonra tekrar önüne dönüyordu.

Okuduğum bir tabeladan sonra Selim'e dönüp bakacağım sırada Selim'in zaten bana baktığını farkettim.

Ben hâlâ yüzüne bakarken Selim avuç içi yukarı bakacak şekilde elini kaldırıp beklemeye başlamıştı. Tutmamı bekliyordu.

Bende eline bakıp tekrar yüzüne bakınca tek kaşını kaldırıp bakmaya devam etti.

Uzatmadan elini tutmuştum ve öyle sıkmıştı ki sanki bir anda kaçıp gidecekmişim ve o buna var gücüyle engel olmak istiyormuş gibiydi.

Mezarlığa gelince ben babamın yanına gittim. Selim'de yıllardır anne ve babasının olduğunu sandığı mezarlıklara doğru gidiyordu diye düşünmüştüm ama bu olamazdı.

Selim'in anne ve babasının mezarları köydeydi. Bir süre daha izledim Selim'i. Bütün mezarlığı geziyordu. Bazılarının başında bir süre bekliyordu.

Daha fazla izlemeden Arya'mın mezarına döndüm.
Titreyen elimle toprağına dokunurken yazdığı not aklıma gelmişti.

Cümlelerimi toparlayıp konuşmaya başlamıştım.

-"Arya'm. Yazdığın notu bulduk biliyor musun? Ve sen affedilecek bir şey yapmadın. Sen hiçbir şey yapmadın ki. Bizim suçumuzdu hepsi. Yine söylememizi çok istiyorsan söyleyelim. Seni affettim. Sende bizi affet. Seni çokk seviyorum."

Hem gözyaşlarımı silip hem konuşuyordum. Keşke sende bizimle olsaydın. Keşke annemin yaşadığını, Serhat'ın ölümünü görseydin.

Buruk bir gülümsemeyle yanıma bıraktığım çiçeği alıp özenle toprağın üzerine bırakıp yerimden kalkmıştım.

Ben babamın mezarlığına doğru giderken Selim bana başını sallayıp Arya'nın mezarına doğru gitmişti.

Babamın mezarına gelmiştim ama ne diyecektim ki?

Affetmiş miydik? Bilmiyorum.

Haklı mıydı? Bilmiyorum.

Bizi seviyor muydu gerçekten? Bilmiyorum.

Mezarın yanına çömelip toprağa baktım. Hiçbir şey söylemedim. Söylenecek söz yoktu. Sahi bir şey söylesem,  söylemek zorunda olsam bu ne olurdu?

Seni affetmedim..

Ya da senden nefret ediyorum..

Belkide "ben seni çok seviyorum."

Hangisi bunu bile bilmiyordum ve düşünmekte istemiyordum.

Selim'e dönüp baktığımda o da ağlaya ağlaya bir şeyler anlatıyordu.

O bitirene kadar bende babamın mezarı başında bekledim.

Çok sürmeden o da ayaklanıp yanıma gelmeye başlamıştı.
Bende çömeldiğim yerden kalkıp ona doğru gittim ve mezarlıktan çıkmıştık.

Selim yine elimi tutmuştu ve ara ara yine beni izliyordu.

Bense yerleri inceleyerek düşünmeye çalışıyordum ama bu biraz zordu.
Selim elimi tutarken ve beni izlerken düşünemiyordum ama tek bildiğim bir şey vardı sanırım.
Arya'da notta yazmıştı Selim'in kendisine yaptığı abilikten bahsederken "çünkü biliyorum" diye.

Selim beni seviyordu....

                     *****

Bittti. Bol bol yorum yapmayı unutmayın.

Bir şey dicem şsndpenf acaba sezon finali yapıp ikinci kitaba mı geçsem yoksa bunu bitirip başka kitap mı yazsam ?

Aklınıza takılanlar ➡

Etiket ➡

Teşekkürler. Görüşmek üzere < 3