FERYADIM VAR [TAMAMLANDI]

SON KAYIP-2

Alya'dan;

Annemi de kaybetmiştim.
Ne söylenebilirdi bunun üzerine?

Son bir kez gülen yüzünü göremediğim, son kez konuşup hasret gideremediğim annemin böyle sessiz sedasız gidişinden sonra hangi kelimeler bu boşluğu doldururdu?

Canımın ne kadar yandığını hangi rakam hangi sayılar anlatabilir?

Hastanede annemin üstü kapatılırken canımdan can gitti. Yeri göğü inlettim çığlıklarımla.

Ne işe yaradı peki?

Annem gelmedi. Gelemezdi.

Yılların hasreti daha yeni son bulurken yine mi hasrete mecbur kalacağım?

Aklımda bir sürü soruyla bu kezde annemin mezarının başında gözyaşı döküyordum.

Arkamda duran Selim'e dönüp bir süre yüzüne baktım.
Onuda kaybetmekten çok korkuyordum.

Selim kendisine baktığımı farkedince yere çömelip eliyle başımı göğsüne bastırdı. Bunu hep yapardı ve kalp atışlarını dinlemek bana huzur veriyordu.

Herkes gittikten sonra bir süre daha mezar başında oturup bekledim.
Selim'de yanımdan ayrılıp Arya'nın yanına gitmişti.

Uzun uzun baktım toprağa. Öpmeye doyamadığım annem şimdi toprak altındaydı. Bu en büyük yenilgiydi sanırım.

Bir süre daha bekledikten sonra yerimden kalkıp Arya'nın yanına gittim. Selim'in yanına çömelip toprağa dokundum.

Arya'ya ulaşmaya çalıştım belki. Hislerini hissetmek istedim.

Bilmiyorum.

Selim'de aynı çaresizlikle toprağa bakarken ben tekrar yerimden kalkıp babamın mezarına baktım.

Yanına gitmemiş sadece uzaktan toprağa bakmıştım.
Selim'de çömeldiği yerden kalkınca elimi tutmuş ve bu hareketi beni daldığım sonsuz düşüncelerden kurtarmıştı.

Çıkışa doğru giderken uzun uzun düşündüm. Hep yapardım bunu fakat son zamanlarda düşünmekten başka hiçbir şey yapmıyordum sanki.

Eve doğru yavaş adımlarla giderken Selim'in telefonu çalmıştı.
Selim cebinden telefonu çıkarıp ekrana bakarken bende boş boş etrafı izliyordum.

Selim sesine tahammül edemediğim telefonu açınca neredeyse kısık sesle konuşmaya başlamıştı.

-"Efendim Kemal Abi."

..

-"Yok abi çok teşekkür ederiz."

....

-"Tamam abi sağ ol. Görüşürüz."

Telefonu kapatınca başımı ne oldu anlamında sallayıp cevap vermesini beklemiştim.

O da beklemeden tekrar konuşmaya başladı.

-"Kemal abiydi. Bir şeye ihtiyacınız var mı, olursa çekinmeden söyleyin diyor."

Selim cümlesini bitirince başımı aşağı yukarı sallayıp yine etrafı izlemeye koyulmuştum.

Her tarafına aşina olduğum bu sokaklar annem, Arya ve benim sevgimize şahitti.

Bir de Selim tabii.

O her şeyimdi.

Onu kaybetmekten gerçekten çok korkuyordum. Bu kadar kayıptan sonra onuda kaybetmemeliydim.

Etrafı izlemeyi bırakıp Selim'i izlemeye başlamıştım.
O da bana bakmadığı halde ona baktığımı anlamış olacak ki bana bakmadan ;

-"Ne oldu?"

Diye sormuştu.
Bende yine onu izlerken kısık sesimle konuşmaya başladım.

-" Ben seni kaybetmekten çok korkuyorum. Sende gidersen ben kendimi kaybederim. Annemde gitti. Bu bizim son kaybımız olmalı."

Ben bunları söylerken Selim'de bana öyle güzel bakmıştı ki o bakışlarda kaybolmayı istemiştim.

Selim;

-"Merak etme ben hep seninle olacağım. Ne olursa olsun sen benim hep dünyam olacaksın ve sen gidersen bende kendimi kaybederim."

En son gülümseyerek;

-"Bu bizim son kaybımız olmalı."

Demişti. Onun bu sözlerinden sonra elini bırakıp sarılmıştım.

O hayatta bana verilen en güzel hediyeydi.

O bana verilen en büyük lütuftu....

*****

Selaaam. Bu bölümünde sonuna gelmiş bulunmaktayız.

İyi okumalar. Bol bol yorum yapmayı unutmayın.

Aklınıza takılanlar ➡

Etiket ➡

Teşekkürler. <3