DERİN, VOLKAN

"İleride bir gün..."

Haydi bağalumm iyi okumalar!!

Not: Okuyup okuyup kaçanlar var, sizi görüyorum 👀 yorum yapın yorumm!

İçimdeki koca delik sızlıyordu. Hep sızlıyordu ve insanlardan ardı ardına yediğim darbelerin hiç biri bu kadar acıtmıyordu. Canımın diğer yarısı beni peluș diye seven güler yüzlü adam, gazete haberinden sonra beni bir kez bile aramamıștı. O habere inanmıştı. Biliyordum. İnanmasa arardı. Neden böyle oldu derdi. Bildiğim bir şey daha da varsa bana olan öfkesiyle özlemi birbirine karışmıştı. Șu an kapıda şaşkın bakışlarıyla bana bakan adam sanki beni burada bulmayı ummuyor gibiydi. Halbuki Volkan ile yaşadığımı biliyordu.

"Abi," diye fısıldadım onun burada olduğuna inanamazken. Volkan şaşkın bir ifadeyle bana baktı.

Abimin gözlerine bakarken özlemden dolayı bir kaç damla yaş gözümden firar etti. Şaşkın gözleri, yerini sinire bıraktı. Onu uzun zamandır görmüyordum ve yine onu en son babamla kavga ettiğinde bu kadar sinirli görmüştüm. Adımlarım benden izinsiz hareketlenip ona ilerlediğinde kollarımda beni bana sormadan ona sarıldılar. Vücudu çok gergindi, omuz kaslarından bunu anlayabiliyordum. Boynuna kollarımı dolandığım saniye, şiddetle ağlamaya başlamıștım.

Sanki bütün özlemim tek bir anda çıkıyormuş gibi... Sanki yüreğimdeki yara o zamana kadar sadece kan toplamıș da o an bütün kan gözlerimden boşalıyormuș gibi...

"Abi, abim!" dedim saniyeler içinde hıçkırmaya başlamışken. Başımı boynuna gömdüm. "Çok özledim, abi!"

Omuz kasları gevșerken bir süre olduğu gibi kaldı. Sonra yavaşça kollarını sırtıma sardı. "Derin," Sesi oldukça çatlamıştı. O an onunda ağladığını anladım. Ne kadar öyle kaldık bilmiyordum ancak ellerinden biri saçıma çıkıp saçlarımdan öptüğünde sanki içimdeki özlem azalmıştı. "Derin," dedi tekrar. Başımı çekip babaannemden aldığı açık kahve, büyük gözlerine baktım. "Konuşalım," dedi tek eliyle yüzündeki bir kaç damla yaşı silerken. Ben de gözlerimi silerken yavaşça başımı salladım.

Kollarından çıktım ve evin içine adım attım. Bakışlarım Volkan'ınkiyle kesiştiği anda gözlerinde bir duygu gördüm. Bana gözleriyle hissettiklerini anlatan bir duygu... Ruhu, yaralı ruhuma çoktan sarılmış, pamuktan bir döşekte yaralarımı sarıyordu. O sessizce beklemeyi seçerken ben abime döndüm.

"İçeri gel, abi." Abim yüzünde öfkeli bir tereddütle etrafına bakındı. Hava o kadar soğuktu ki dışarıda konușamayacağımızın farkındaydı. Yere bakarak içeri girdi ve ayakkabısını çıkardı. Bana baktığında onları resmi olarak tanıştırmam gerektiğini hissettim. "Abi, bu, Volkan. Volkan, abim Deniz." Çekingen sesimle Volkan başıyla selam vererek konuştu.

"Hoşgeldin."

Abim onu bir kaşık suda boğmak isteyen bir bakış attı ve selamını karşılıksız bıraktı. Volkan anlayışlı bir ifadeyle bana bakarak mutfağı işaret etti. "Ben mutfaktayım. Bir şeye ihtiyacınız olursa seslemen yeterli." diyerek hızlı adımlarla mutfağa gitti. Abimin bu yabani davranışlarına tek kelime etmemiști.

Ben onun ardından bakarken yaşadığım duygu karmaşasına rağmen hafifçe gülümsedim. Abime döndüm ve onu salona yönlendirdim. O oturdu, ben de yanına oturdum. Gözlerine bakarken o bana bakmamakta ısrarcıydı ve bu ısrarını evi inceleyerek sürdüyordu. Beni yavaştan saran bir sevinçli bir heyecanla "Bir şey içer misin?" diye sordum.

Nihayet bana baktığında kaşları çatılırlen başını olumsuz anlamda salladı. "İstemiyorum. Bakıyorum da yeni evini benimsemișsin!" dedi agresif bir sesle. Heyecanımın sevinç kısmı solarken bakışlarımı kaçıracak oldum. Ancak fark ettim ki eğer ben bu ilişkinin arkasında durmazsam kimseye kabullendiremeyecektik.