• Wattys2018 Büyük Buluşlar Kazananı
"Ben bu gece, şeytanın peşindeki gözlerimi kapatacağım soğuk bir güneşe. İçimde yanan ateşin kül ettiği duyguları tekrardan canlandırabilmek için."
❄️
Yüzyıllar öncesinden kalan davayı çözmeleri için Soğuksu şehr...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
⚔️
NEHİR
Soğuk canavarın nefesi aylar sonra tekrardan ensemde belirince ürperdim. Tökezlediğimiz her yolda bizi elimizden tutup ayağa kaldıran bu adamın dudaklarından çıkan sözcüklere inanmak istemiyordum, zira kafamın içinde bir ses de sürekli buna itiraz eden, isyan dolu çığlıklar savurup beni tüm gerçeklere sağır ediyordu. Bu şehir küllerinden doğmamış mıydı?
Dünya tersine dönüyordu.
Tanrı, kötü de olsa öldürdüğümüz bütün canların hıncını almak istercesine bize gönderdiği bu cezanın tadına iyice bakmamızı istiyor olmalıydı.
Berk bizim dostumuzdu.
Kim bilir kimlerin dostlarını öldürmüştük aylar önce Soğuksu Savaşı'nda.
Hemen önümüzdeki devasa şöminenin içinde yanmakta olan odunların yoğun çatırtıları kulaklarımızı doldururken, "Gece'nin sesini zar zor ayırt edebilmiştim. "Sen kafayı yedin herhalde," diyerek Ateş'e öfke püskürürcesine bir ifadeyle çıkıştı. "Arkadaşımızı kurtarmanın yolunu arayacağın yerde onu öldürmekten mi söz ediyorsun?"
Ateş, onu onaylamıyormuş gibi kafasını iki yana salladı, mantıklı düşünüp radikal kararlar vermek için çaba gösterdiğini görebiliyordum ama bunun bizim için mümkün olmadığını nasıl anlatabilirdik?
Onun bir şey söylemesine kalmadan İrfan da arkadaşına destek olmak istercesine atıldı: "Berk'i öldüremeyiz Ateş, öldürmeyeceğiz."
"Duygusal davranıyorsunuz. Eğer deşicilerin arasında Berk olmasaydı siz de hepsini öldürmeyi tercih edecektiniz..." Kollarını göğsünde kavuşturan genç adam, sıkıntılı bir şekilde nefes verdi. "Ama onlardan biri, sizden olunca işler değişiyor, değil mi?"
Yutkundum. Göğüs kafesimin içinde sıkı bir kalkanla korunan kalbim oradan çıkmak istercesine kemiklerime tekmeler savuruyordu. Her ne kadar söylediklerine katılmasam da, Ateş'e karşı kendimi suçlu ve borçlu hissediyordum; o savaşta bizim yanımızda yer alırken kaç tane dostunu öldürmüştü?
Umarım hiçbirini, diye düşündüm. Umarım istemeden de olsa onu böyle bir şey yapmak zorunda bırakmamışızdır.
"Evet değişiyor," dedi Gece. "Sen de bunu kabullensen çok iyi olur."
Ateş'in gözleri kısıldı. "Sen onu öldürmezsen, o seni bulduğu yerde öldürecek."
"Umurumda değil." Konuşurken sesi çatallaştığında kafamı sağa doğru çevirip ona baktım; ne pahasına olursa olsun arkadaşını korumak isteyen bu genç kızın gözyaşları kirpiklerinden usulca akıp yanaklarına doğru süzülüyordu. "Berk'in kılına bile dokunmayacaksın."
