AFİTAP

62. Bölüm

Oy verdiysek bölüme geçelim.

***********

Karşımda dediği gibi bana hayal kırıklığı içinde bakan sevdiğim adamla neye uğradığımı şaşırdım. Kaşlarımı anlamadığımı belirtir şekilde çatmamla dudaklarımı aralamam bir oldu. "Ne?"

Aktan gözlerinin dolduğunu saklamadan yüzümdeki karmaşık ifadeyi izledi. "Buraya gelmeni istemedim, o yüzden internetten sana mesaj attım ama amacım senden Kayra'nın eve gelmesini saklamak değildi. Yüz yüze gelince söyleyecektim zaten senin güvenini kıracak bir şey yapar mıyım ben, hemde bu denli hassasiyetini biliyorken?" Durdu bir süre dediklerini düşündükten sonra gülümsedi. Ama içten değildi.

"Gerçi senin gözünden yaparmışım." Ne hissettiğimi anlayamadığım şu durumda tek bildiğim ön yargımın ve güven problemimin ilişkimize zarar verdiğiydi. Aktan bu denli kırgın bakarken bana bu olanların mantıklı bir açıklaması olduğunu anlamak zor değildi.

"Bildirimlerini sık sık sessize aldığından aradım seni, Kayra ve ailesinin buraya geldiğini söylemek için ama açmadın üst üste sms attım. Büyük ihtimalle onları da görmedin çünkü o sırada sosyal medyada ikimizde gündemde olduğumuz için telefonun bildirim yağmuruna tutulmuştur, benim aramalarım ve mesajlarım da o bildirimlerin arasında kaynamıştır."

Ben duyduklarımı hazmetmeye çalışırken Aktan sertçe saçlarını karıştırıp bir adım geriledi. "Bunların bir önemi yok bu olay olmasa başka bir olayda bana karşı olan göz yaşartıcı güvenini görürdük." Son kelimeleri saf alay kokarken, kendimi çok kötü hissediyordum.

Ben bilemezdim gibi zırvalıklar yapmayacaktım, aynı durumda Aktan olsa açıklaması vardır der beni dinlerdi. En başından beri ona güveniyorum diyerek belkide kendimi kandırmışımdır. Belki de en başından beri ona güvenmeye çalışmaktan ziyade güvendiğimi düşünüp buna kendimi inandırmak daha kolay gelmiştir.

Özür de dilemeyecektim benim özür dilemem onun kırgınlığını ve hayal kırıklığını örtemezdi. Ön yargılı olmayıp, sevdiğim adama güvenmeli ve kendini açıklaması için fırsat tanımalıydım. Titrek bir nefesle dudaklarımdan tek bir kelime çıktı. "Üzgünüm..."

Gözlerimin dolması Aktan'ın bana hayal kırıklığı ile bakmasıyla başlamıştı. Artık onları tutamıyordum yanaklarıma doğru kendilerini bırakıyorlardı.

"Bende üzgünüm." Dudaklarımdan tutamadığım hıçkırığım firar ederken çaresizce karşımdaki bana kırgın gözlerle bakan adamımı seyrediyordum. "Senin için hazırladığım yemek mutfakta onları ye gün içinde hiç bir şey yemedin."

Hâlâ beni düşünmesi utanmama sebep olurken ne diyeceğimi bilememekle savaşıyordum. Salonun çıkışına yönelmeden önce son kez konuştu dudaklarındaki varla yok arası tebessümüyle.

"Bu arada için rahat olsun Kayra ile gerekmedikçe iletişim kurmadım. Aptal bir adam değilim onun bana nasıl baktığını fark ettim ama sınırlarımı ona belli ederek gerekli cevabı verdim. Storyden de haberim yok video çektiğini bile fark etmedim o sıra da sana yemek hazırlıyordum. "

Son kez gözlerimin içine baktıktan sonra evden ayrıldığına dair kapının sesini duydum. Merdivenlerden gelen seslerle gözlerimdeki ıslaklığı silip bana doğru ilerleyen Uğur Bey'e baktım. "Aktan mıydı o?" Kafamı ses çıkarmadan aşağı yukarı sallamamla Uğur Bey'in yüzümün halini gördükten sonra telaşla yanıma gelmesi bir oldu.

"N'oldu, neden ağlıyorsun?" Kendimi tutmayı bırakıp göz yaşlarımın tekrar yanaklarıma doğru yol almasına izin verirken, Uğur Bey hızlıca beni kollarının arasına aldı. "Gitti."