ZEUGMA'NIN SIRRI (TAMAMLANDI)

12. BÖLÜM

1997 İLKBAHAR ALEDA

Birbirlerinden bağımsız zannettikleri düşünceleri aslında gizli bir ortaklık peşindeydi. Aleda'nın da Tuna gibi o gün, bilinçaltının sığ sularında canlanıp duruyordu.

4 yıl önce

Bir okul çıkışında Tuna yine karşısına ansızın çıkıvermişti. Tuna'nın aklı bir türlü almıyordu onu kendinden neden uzaklaştırmak istediğini. Aleda'nın annesiyle ilgili etrafta kol gezen dedikodulara halbuki hiç kulak asmamıştı. Annesini en az Aleda kadar iyi tanırdı. Keza ailesi de onun böyle bir şey yapıp ailesini terk edebilecek bir karaktere sahip olmadığını birçok kez masaya yatırmıştı. Hatta daha fazlasını da...

Aleda'ya bir nebze olsun destek olmak isterken yanına bile yaklaşamamak çok ağırına gidiyordu. Aleda'nın o sert görünümünün altında ne kadar naif ve duygusal bir kız yattığını en iyi o bilirdi. Son bir çabayla Aleda ile konuşmak istedi ama Aleda yine görünmez sert duvarlarının arkasına gizlenmeyi tercih etti.

"Artık karşıma çıkıp durma Tuna. Seninle konuşmak ve görüşmek istemediğimi kaç kez tekrar edeceğim! Çok işim var çekil yolumdan."

"Sadece sana destek olmak istiy..."

"Senin desteğine ihtiyacım yok Tuna, artık bunu kafana soksan iyi edersin."

"Yapma Aleda, çocukluğumuzdan beri birbirimizi iyi tanırız. Ne zaman zor günlerimizde birbirimizin yanında olmadık? İzin ver yine yanında olayım, eğer sana iyi gelmezsem bir daha konuşmazsın benimle."

"Artık büyüdük Tuna. Hem bu öyle çocukça bir mesele değil. Tek başıma kalmak emin ol daha iyi geliyor bana. İnsanların sözde teselli cümlelerine ihtiyacım yok. Benimle konuşmaya çalışırken gözlerinde beliren o imalı düşünceler daha çok midemi bulandırıyor."

"Beni hiç tanımadın mı Aleda. Ne sen benim için ne de ben senin için sıradan kişiler değiliz. İkimizde birbirimize hiç kimseyle paylaşamayacağımız sırlarımızı açtık. Hayallerimiz bile ortakken şimdi karşıma geçmiş beni sıradan biri olmakla itham ediyorsun. Bu benim açımdan ne kadar üzücü bilemezsin. Sadece beş on dakikanı ayır ve sakince beni dinle olur mu? Belki de hiçbir şey senin sandığın gibi değildir."

Bu sözün üzerine sakinleşen Aleda sessizliği ile onaylamıştı Tuna'yı. Ne çok istiyordu halbuki bilinçaltına atmaya çalıştığı, onu yoran duygu yoğunluğunu Tuna ile paylaşmayı. Ama her defasında gururu daha baskın çıkıyordu işte. Ancak son cümleye takılan zihni merak güdüsüyle başa çıkamamıştı.

"Peki Tuna sadece on dakikan var. Ne söyleyeceksen söyle ve sonra beni yalnız bırak lütfen."

"Teşekkür ederim Aleda. Sadece bana güven ve lafımı kesmeden dinle olur mu?"

"..."

"İçimde bulunduğum durumu görüyorum ki dinleyecek ve anlayacak durumun yok. Ama en azından annen hakkında söyleyeceklerimi kulaklarını aç ve beni iyi dinle. Annem ve babam kendi aralarında konuşurken kulak misafiri oldum. Bilirsin aramızdaki dostluk ailelerimiz sayesinde olgunlaşmıştı. Yedikleri içtikleri ayrı gitmezdi. İnsan bazen sırlarını içinde tutamayıp birilerine anlatma ihtiyacıyla yanıp tutuşur. Bu rahatlama hissi insanın doğasında vardır. Ki bu kişi de güvendiği birileri olur elbet. Kısacası anladığıma göre annen zaman zaman annemle dertleşirmiş. Her ne kadar sırlarını tamamen açıklamasa da ucundan kıyısından onu boğan sıkıntılarını, buhranlarını anlatırmış anneme. Annemin sözlerini kulaklarımla duymasam bunu sana dile bile getirmezdim bilirsin. Asıl mesele babanın anneni kendinden belki de senden uzaklaştırma düşüncesinden kaynaklanıyor olabilir. Yani bir yolunu bulup baban anneni sizden uzaklaştırmış olabilir. Nasıl, neden ya da nereye olduğunu bilmiyorum ama durumun özeti bu. Sadakatsizlik kılıfı gözlerini boyamak için oluşturmuş bir yalan olabilir. Hatta baban babama bir keresinde annenin ruh sağlığının pek yerinde olmadığını ağzından kaçırmış. Babam konunun üzerine gittiğinde ise baban lafı çevirmiş. Bazen çok güvendiğimiz insanlar da bizi yanılgıya sürükleyebilir Aleda. Biraz hatırım varsa kendini bu kadar harap etmek yerine olayların altını biraz eşele derim. Belki de hiç beklemediğin bir durum vardır ortada. Uğraşmaya değer bence. "