កែវភ្នែកតូចប្រទាក់ទៅនឹងអាវក្នុងចងពង់អត់ខ្សែពណ៌ក្រហមរបស់មនុស្សស្រីដែលនាងអាចស្មានដឹងបានថាជាម្ចាស់វាជានរណា រួចខ្លួនក៏ឈានជើងទៅមុខឱនរើសអាវនោះឡើងទាំងដៃញ័រតតាត់សម្លឹងទៅបន្ទប់ជីមីនជាប់ខាំមាត់មុននឹង...
ក្រាក!
"អាយ៎! នាងធ្វើស្អី?!"
ទ្វាបន្ទប់របើកឡើងយ៉ាងទាន់ហន់ដោយដៃម៉ូលីយ៉ាបង្ហាញឱ្យនាងឃើញយ៉ាងច្បាស់ពីទិដ្ឋភាពនៅក្នុងបន្ទប់ពេលនេះ។រូបភាពដែលនាងកំពុងឃើញគឺជីមីននឹងស្រីល្អកាលពីព្រឹកនៅដេកលើគ្រែតែមួយអោបគ្នាយ៉ាងស្អិតរមួត តាមស្មានមើលរាងកាយទាំងពីអាក្រាតននោលគោកមានត្រឹមភួយក្រាស់បាំងប៉ុណ្ណោះត្បិតខោអាវពួកគេទាំងអស់នៅរាយប៉ាយពេញលើឥដ្ឋក្នុងបន្ទប់។
ម្រាមដៃតូចក្តាប់អាវក្នុងស្រីមិនចេះខ្មាស់អៀននោះនៅក្នុងដៃរហូតដល់ខ្ទក់មុននឹងលើកវាគប់ទៅរកម្ចាស់ដើមវិញចំកណ្តាលមុខមិនខ្លាចក្រែងញញើតនឹងប្រុសដែលជាខ្នងបង្អែកនាងនៅក្បែរនោះ។
"អាយ៎!"
"ម៉ូលីយ៉ា!!"សំឡេងស្រីជើងល្អស្កាឡាស្រែកឡើងនាំអារម្មណ៍ឱ្យនាយកំលោះខឹងក្តៅឈួលស្រែកហៅឈ្មោះនាងស្រីមួយទំហឹង។
"ឱ្យមានសីលធម៌ខ្លះផង! ធ្វើអីក៏គួរក្រែងចិត្តមនុស្សស្រីក្នុងផ្ទះនេះខ្លះដែរ បើអ្នកបម្រើផ្សេងទៀតឡើងមកឃើញរបស់សម្រាមអស់ទាំងនេះនៅក្រៅបន្ទប់លោកនោះ វាល្អភ្នែកណាស់ហេស?"
"នាងនិយាយស្អី? អាវក្នុងខ្ញុំមិនមែនសម្រាមទេ!"
"អ! របស់នាងទេហេស? ខ្ញុំស្មានតែសម្រាមព្រោះឃើញដើរចោលគ្រប់កន្លែង"
"ល្មមបានហើយម៉ូលីយ៉ា!"
"ពាក្យនេះខ្ញុំគួរជាអ្នកនិយាយដាក់លោកទៅវិញទេ!! ល្មមៗបានហើយធ្វើអីឱ្យចេះគិតខ្លះផង"
"នាងចេះគិតសម្បើមណាស់ហេស ដែលសម្រុកចូលបន្ទប់អ្នកដទៃបែបនេះ?"សំដីជីមីននិយាយដល់ត្រឹមនេះនាងក៏គ្មានអ្វីត្រូវតបតទោះបីតទៅក៏គ្មានបានអ្វីក្រៅពីឈ្លោះកាន់តែខ្លាំងទើបដកដង្ហើមធំទាំងហត់ចិត្តមុននឹងចេញទៅវិញ។
YOU ARE READING
ម៉ាក់ចុងជាទីស្រលាញ់
Romanceក្តីស្រលាញ់មួយដែលកើតឡើងចេញពីការស្អប់មើលងាយដៀលត្មេះសព្វគ្រប់បែបយ៉ាង ក្នុងកែវភ្នែកគេនាងជាមនុស្សស្រីស្មោគគ្រោក ជាក្មេងដែលហ៊ានលះបង់គ្រប់យ៉ាងសូម្បីតែខ្លួនប្រាណឱ្យទៅមនុស្សប្រុសគ្រប់គ្នាដើម្បីតែប្តូរយកទ្រព្យសម្បត្តិនិងភាពរស់នៅស្រណុកសុខស្រួល។ តែទង្វើគ...
