kidnapped by? (Voltooid)

hoofdstuk 7

!Dit hoofdstuk kan schokkend zijn voor sommige mensen. Als je niet tegen mishandelingen en bloed sneeën kan lees dit dan niet.)!

(POV Kate)

*Flashback*

"Hey lieverd hoe is het met je? Ik heb wat voor je." Zegt Dylan enthousiast. "Wat dan?" Vraag ik nieuwsgierig. "Ik wil er wel wat voor terug." Zegt Dylan me een grijns. "Wat moet ik doen?" vraag ik niks merkend. "Je gaat vandaag met mij afspreken bij mij thuis." "Is goed, maar wat is het?!" Vraag ik nieuwsgierig. "Dat zie je straks. Kom je mee?" Ik knik en loop achter hem aan naar zijn auto toe. Ik stap in en we rijden naar zijn huis toe. Onderweg had hij zijn hand op mijn bovenbeen gelegd en kroop steeds een klein stukje naar boven. Wat deed hij? Waarom deed hij dit? Ach het is vast niet erg. Ik vertrouwd Dylan goed genoeg. We kwamen bij zijn appartement aan. We liepen samen naar boven. 

"Wil je wat te drinken?" Vraagt Dylan als we binnen komen. "Doe maar cola of zo." Zeg ik en ga op de bank zitten. Hij komt met 2 glazen cola naar de kamer toe. "Mooi appartement." Complimenteer ik hem. "Valt wel mee jij bent mooier." Hij zette een grote grijns aan die mij de kriebels geeft, niet fijne kriebels maar slechte die zeggen dat er iets fout is. Hij duwt mij naar achter en gaat boven mij hangen. Hij pint mijn handen boven mijn hoofd zodat ik niet weg kan. Ik probeer zo veel mogelijk tijd te rekken en hopen dat hij er klaar mee is en stopt. Hij staat na een paar pogingen op en kijkt mij geïrriteerd aan. Met een snelle beweging lig ik over zijn schouder heen. Ik hoor een deur open gaan. Hij draait om om de deur dicht te doen als ik opkijk zie ik een groot 2 persoons bed. Kut wat gaat hij doen? Hij legt mij neer op het bed en pakt handboeien. Hij gaat mij toch niet vast binden? eigenlijk best logisch anders pakte hij geen handboeien.

"W-wat g-ga je d-d-doen?" stotter ik. "Je vast binden." Zegt hij simpel en houd de handboeien omhoog. "Dit is wat ik er voor terug wil. " Zegt hij en een grijns vormt zich op zijn lippen.

Hij bind mijn polsen aan elkaar aan het bed.  Hoe kom ik hier weg? Ik wil dit nog helemaal niet. Ik verzet mij met al mij kracht. Mijn ogen houd ik stijf op elkaar gedrukt. "Ogen open!" Commandeert hij mij, maar ik negeer het en houd nog steeds mijn ogen stijf op elkaar. 

"Wat jij wilt." Hoor ik hem simpel zeggen. Voor ik het weet voel ik een pijn scheut bij mij buik. Abrupt open ik mijn ogen en kijk waar de pijn vandaan komt. Dylan had een mes gepakt en een snee in mijn buik gemaakt. "Ben je gek of zo je gaat geen mensen snijden." Hij maakt nog een snee maar dan meer naar mijn onderste. "Asjeblieft stop." Krijg ik net onder de tranen uit. Hij gaat maar door met het mes. Overal waar maar pijnlijk is snijd hij. Ik gil zo hard als ik kan en houd mijn ogen lang niet meer droog. 

"Houd je bek is dicht!" Schreeuwt hij. Ik kan er niet tegen als mensen tegen mij schreeuwen. Hij trok mijn broek ook uit. Gelukkig begon hij daar niet te snijden. Alleen maar mijn onderbuik tot mijn borst zag je allemaal sneeën. Het bloed liep van mijn lichaam. Niet naar kijken Kate. Niet naar kijken. En toch keek ik en ja hoor daar ging ik. Ik viel flauw met een gek boven mij.  Hoe ben ik hier in verzeild geraakt?

Ik word 's ochtend weer wakker en zie dat ik nog steeds in een groot bed zit. Het was dus geen droom of nou ja meer een nachtmerrie. Ik wil opstaan als ik merk dat ik niet meer vast zit aan het bed. Ik wil op mijn handen leunen maar dat lukt niet. Fuck die zitten nog wel vast.

 Langzaam ga ik omhoog als ik niet meer verder kom dan een centimeter, omdat er een zware arm om mijn middel licht. De spieren spannen zich aan en in een seconden lig ik weer tegen iemand aangedrukt. Waarom doet Dylan dit? Waar heb ik dit aan verdiend?

 Ik probeer nog een keer omhoog te komen maar alweer mislukt de poging. Ik voel dat zijn armen zich aanspannen en mij nog strakker vast grijpen. Een kreun van de pijn verlaat zacht mijn mond. Ik hoor gegrinnik achter mij. 

"Dylan wat moet je van me?" Vraag ik concreet. "Ik wil jouw lichaam maar al te graag hebben." Ik schrik lichtelijk van zijn woorden. Zo kende ik hem helemaal niet. "Ik kan er alles mee doen het is perfect." vervolgd hij.

 Hij draait mij op mijn rug en pint mijn polsen weer boven mijn hoofd vast aan het bed. Voor dat ik het goed en wel door heb stoot hij in mij. Ik schreeuw het uit van de pijn wat er voor zorgt dat Dylan alleen maar harder gaat. "Asjeblieft stop." Smeek ik. Je hoort de pijn gewoon in mijn stem. Hij drukt zijn  handen ruw over alle wonden van gister. Tranen stomen alsof het een kraan is over mijn wangen. Ik houd ze niet langer op en laat ze allemaal maar gaan. Ik probeer nog aan betere dingen te denken, maar het werkt niet echt. Dylan blijft maar gewoon zijn gang gaan. Ik ben verstijft ik kan niks meer. Uiteindelijk gaat hij uit mij en beent de kamer uit. Een opgeluchte zucht verlaat mijn mond. Ik wil gaan zitten ,maar het lukt niet. Overal doet het pijn overal! Ik hoor allemaal lawaai komen buiten de deur. Ik krimp helemaal in elkaar van de angst en begin hevig te trillen. Tranen ontsnappen nogmaals mijn ogen.  "Asjeblieft laat dit stoppen." Smeek ik zacht. 

 De deur wordt open gedaan met een vaart. Ik slaak een bange gil. Ik hoor luide voetstappen naar mij toe en maak me nog kleiner als maar kon. "Ga weg asjeblieft. Laat me gewoon met rust." Je hoort alle wanhoop, angst en nog veel meer in mijn stem. "Rustig maar meisje. We zijn van de politie en hebben een melding gekregen dat u vermist was. Gelukkig had hij je telefoon niet uit gedaan anders hadden we u nooit gevonden. Gaat u mee?" ik kijk op en zie een man in een politie uniform. Ik wil opstaan maar de pijn komt met een wuif weer terug. Ik kerm het uit van de pijn. De man wilt mij tillen. Ik gil van angst. "Rustig ik doe je niks." Hij doet zijn handen omhoog als teken dat hij niks doet. Hij kijkt naar mijn lichaam en ziet al waarom ik zo reageerde. Hij roept snel naar iemand en ik zie een ambulance bed aankomen. Iemand tilt mij snel op zo'n ziekenhuis bed  en rijd naar de ambulance toe. Als ik om mij heen kijk zie ik Richelle huilend staan in de armen van mijn broer Jason. 

Richelle ziet mij op het bed liggen en rent snel naar mij toe. "Kate je leeft nog! Ik ben zo blij om je te zien!" Zegt ze huilend tegen mij en geeft mij een knuffel. Een harde kreun van pijn verlaat mijn mond. Richelle staat gelijk recht en kijkt waarom ik pijn had. Als ze mijn sneeën ziet slaat ze haar handen voor haar mond, en haar tranen vallen als regen uit haar ogen. Jason slaat zijn armen om haar heen. Ik word de in de ambulance gezet en met een snel tempo word ik naar het ziekenhuis gebracht. 

*Einde Flashback*

Ik schrik weer uit mijn gedachten. Ik ben helemaal bezweet en mijn ademhaling is onregelmatig. Mijn ogen staan stijf naar de grond gericht. Mijn hele shirt is nat door de tranen die ik blijkbaar los liet.   "WTF gebeurde er ineens met jou? Je reageerde helemaal nergens meer op, Vertel ons wat dit allemaal is!" schreeuwt Nathan en wijst naar mij littekens. Ik krimp weer in elkaar. Brandon liep naar Nathan toe. "Gast laat haar even. Zie je niet dat zij het moeilijk vind. Ze heeft overduidelijk een trauma." Zegt Brandon alsof hij nu ineens met mij meeleeft. "WIE HEEFT DIT GEDAAN!" Schreeuwt Nathan naar me. De tranen lopen weer over mijn wangen. "Gast nu is het klaar!" Schreeuwt Brandon naar Nathan als gewoon praten niet hielp. "Ga naar buiten en koel af. Zo heeft Kate ook wat rust. Nick haal jij Richelle even op en breng haar hier heen. Zij weet vast wel wat ze moet doen." Commandeert Brandon iedereen. "Jo" Zegt Nick en loopt samen met Nathan weg. 

∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞

alweer een nieuw hoofdstuk jeej!

Ik heb een extra lang hoofdstuk voor jullie. Ik hoop dat jullie er blij mee zijn.