kidnapped by? (Voltooid)

Hoofdstuk 26

(POV Kate)

Ik was al heel lang wakker. Ik heb gezocht naar eten. Op een of andere manier groeien hier appel bomen. Vraag maar niet hoe. Misschien heeft iemand die hier ooit geplant? Er zaten veel rijpe appels aan ik heb ze niet allemaal gepakt, anders kan je ze niet zo lang houden. Ik heb er een stuk of 5 mee. Zelf had ik nog veel flessen water meegenomen van waar we vast zaten.

"Jo wordt je ook wakker? Als ze ons vinden moeten we elk moment klaar kunnen staan. Jo gaat langzaam overeind zitten. 

"wat?" Vraagt ze op fluister toon.

 "Ik zal je maar klaar maken, waarschijnlijk zijn ze al op zoek naar ons." In een mum van tijd staat ze op en ruimt alles op. We hebben besloten dat we de spullen verstoppen en dat als het middag is wij buiten onze schuilplaats blijven. Zo kunnen we voorkomen dat ze ons daar in kunnen vinden en zo makkelijker kunnen vangen.

"Geef maar." Ik strek mijn hand uit om de tas van Jo over te nemen. Ze overhandigt mij haar tas en doet haar haar in een staart. "Je weet hoe wij het gaan doen he? We blijven bij elkaar. Wat gaan we doen als iemand ons heeft?" Vraag ik om te checken of Jo het nog wist. 

"Je gilt zo hard mogelijk en de ander moet vluchten als het mogelijk is." Antwoord Jo. We lopen ons 'huisje' uit en verstoppen ons in een paar bosjes. We horen voetstappen richting onze kant. 

"Fuck hebben zo ons door?" Fluister ik zo stil mogelijk. Jo kijkt angstig voor zich uit.

"Ze moeten hier ergens zijn." Hoor ik Nick zeggen.

  Oowh nee de hele groep gaat ons zoeken. Eigenlijk had ik dat al verwacht , maar nu het zo ver is is het toch best beangstigend Nee Kate Geen angst! angst is je zwakste plek!

"Ze zitten vast in een boom of zo. Op de grond lijkt mij te voor de hand liggend. Maar waar had Dylan het over dat Kate het vermiste meisje was van onze eerste bende?" Ik stop abrupt met ademen. 

Hoe kan hij dat weten? Ik heb expres niet in zijn ogen gekeken en ook niet gevochten. De ontsnapping! Dat is het! Maar als mijn ontsnapping het zelfde is als de vorige kunnen ze me nooit vinden.

De voetstappen worden steeds zachter. Jo kijkt mij bang aan. "Het gaat ons lukken, rustig." We gaan van de bosjes vandaan. 

"KIJK DAAR!" Hoor ik iemand achter ons roepen. Niet het beste plan denk ik toch. "Kut, ze hebben ons. Rennen!" Schreeuw ik naar Jo we rennen de andere kant op. Ik ren op mijn aller hardst, Jo kan mij nog net bijhouden.

Als ik haar voetstappen niet meer hoor, hoor ik een harde gil van jo achter mij.

"JO!" Schreeuw ik. Ik wil omdraaien om haar terug te halen, maar denkt dan na over wat ze zij. ' Als iemand schreeuwt moet de andere weg rennen als dat nog kan.' Ik draai me toch om. Ik zie Nathan op mij afkomen. Hij rent veel sneller dan ik. Ik ren snel de ander kant op. Hoe lang houd ik dit nog vol ik moet iets verzinnen. Hij haalt mij zo in.

Ik kijk voor mij en zie mijn ontsnapping: Een tak! Ik zie een tak waar Nathan niet zonder en plan bij kan. Zou ik er bij kunnen komen? Altijd proberen. Ik ren met volle vaart er op af en nog net kan ik de tak grijpen. Zo snel als ik kan trek ik mij op en ga in de boom zitten.

"KATE KOM ER VAN AF! WE HEBBEN JE GEEF JE OVER!" Schreeuwt Nathan. "NOOIT!" Ik sta op en ren over de takken heen. Nathan rent onder mij. Hoe kom ik hier nu weg. Hoger op? Ik glij uit tussen 1 takje en dreig te vallen. Ik pak nog net een tak en slinger mijzelf weer omhoog .

Een opgelucht zucht glijd over mijn lippen. Het is mij gelukt. Wacht mijn pistool! Ik voel in mijn broekzakken, maar tref geen pistool. Nee hij ligt nog in onze schuilplaats. Nathan zou nu vast wel moe zijn toch? Ik kijk onder mij en zie Nathan nog steeds. Hoe heeft hij ons gevonden.

"Hoe heb je ons gevonden?" Schreeuw ik tijdens het rennen om hem af te leiden. "Een chip bij Jo. Kom nu gewoon naar beneden. Dit heeft allemaal toch geen zin!" 

Een chip bij Jo? Daarom wisten ze dat ze vlakbij waren.

Verderop zie een vrij breed riviertje stromen, waar Nathan nooit doorheen zal gaan. De bomen stoppen ook daar.

  Als ik nu vaart maak kom ik daar denk ik wel. Altijd proberen. Kate hiervoor ben je getraind. Je kan dit! Zegt een stemmetje in mijn hooft.

Ik sprint het laatste stukje en zet mij af van de tak. Ik vlieg! In de lucht draai ik onderste boven. Kom op benen nu zijn jullie. Mijn benen slaan om te tak. Daar hang ik dat net als een aap. Ik zwaai heen en weer met mijn lichaam en laat de tak los. Ik kom sierlijk op mijn benen terecht en sprint weer verder. 

Niet ver hier vandaan moet onze schuilplaats zijn. Ik moet onze wapens hebben. Daar heb ik ook een touw liggen. Ik heb vanochtend geoefend om die te gooien. Hier verder op is nog een groot meer waar je niet makkelijk om kan gaan en alleen met een boot er over heen kan. In het midden van die meer staat een grote boom. Ik heb geoefend of ik hem daar kan krijgen. Dit is mijn laatste kans.

Ik loop uit onze schuilplaats met de pistool in mijn zak en de tas om mijn nek. "KATE!" Ik draai richting de persoon en kijk met grote ogen wie het is. "Dylan." Sis ik.

"Kate doe niet moeilijk en kom hier." Zegt hij duidelijk geïrriteerd.  

"Nooit! Ik geef me nooit aan jullie over!" Hij wilt een stap richting mij doen. "BLIJF DAAR STAAN!" schreeuw ik naar hem hij luistert niet en gaat nog een stap doen. Ik bedenk me dat ik hem kan neer schieten.

"Dit heb ik altijd al gewild!" Zeg ik met een sluwe grijns. "Kate wat ben je van plan?" Ik haal mijn pistool boven en richt op hem. 

"Tot nooit meer! Je zult mij nooit meer vinden!" Ik schiet hem in zijn boven been en ren zo snel als ik kan weg.

Het schot hoor je waarschijnlijk over het hele bos. Achter mij hoor ik Dylan nog schreeuwen van de pijn. Een sluwe grijns vormt zich op mijn lippen.

Jullie krijgen mij nooit! Ik zal hier uit komen voor Jo en mij!