kidnapped by? (Voltooid)

hoofdstuk 40

( POV Kate )

( Alles is in het engels aangezien ze in Spanje zijn, maar ik schrijf het gewoon in het Nederlands )

Ik loop de politie bureau in en loop naar de balie toe. "Wat kan ik voor u doen mevrouw?" Vraagt een mevrouw achter de balie. "Ik wil wat mensen aangeven." Zeg ik met een beetje angst in mijn stem. "En waarvoor wil je ze aangeven?" Gaat ze verder terwijl ze wat in de computer in toetst. 

 "Voor mishandeling." Ga ik verder met een gekraakte stem.  "Oké mag ik uw naam weten?" "Kate." Zeg ik alleen, mijn achternaam wil ik het liefst niet zeggen. Dat doet mij herinneren aan mijn echte ouders. 

" Dan komt er zo iemand je ophalen en je vragen stellen over hoe en wat, gaat u daar maar even wachten." De vrouw wijst naar een paar stoelen die aan de andere kant staan. Ik knik als bevestiging en neem plaats op de stoelen.

"Mevrouw Kate?" Hoor ik een man vragen. Ik kijk op en zie een man van ongeveer rond de 35 jaar. Ik sta recht en steek mijn hand uit. "Rechercheur James." Zegt hij. "Kate." Antwoord ik terug. "Komt u maar mee dan ga ik een paar vragen stellen." Ik knik als bevestiging.

We komen bij een kamertje terecht. "U hoeft niet bang te zijn, ik ga maar een paar vragen stellen voor de zekerheid en voor de informatie." Stelt hij mij gerust. Ik ga tegen over hem zitten.

 "Oké waarvoor kwam u aangifte geven?" Vraagt hij. "Mishandeling en misbruik." Ik slik even als ik aan denk dat ik heel mijn verhaal moet vertellen. "Oké zou u mij alles willen vertellen? Heeft u ook namen? Weet u waar het is?" Vraagt hij aan een stuk door.

 "Ja ik heb namen, die komen ook in mijn verhaal terug, maar ik weet niet de exacte woonplaats, maar een vriend van mij wel. Die heeft mij geholpen daar weg te komen, maar ik zal wel met mijn verhaal beginnen." Ik vertel alles van begin tot eind. Vanaf toen ik 9 was tot nu. James luistert en knikt af en toe als ik wat vertelt heb. Hij schrijft de namen en belangrijke dingen op. Ondertussen heb ik al wat tranen laten vallen. Gelukkig blijft hij serieus en laat mij alles rustig vertellen.

"Heftig wat je allemaal hebt moeten doorstaan. Ik ben blij dat je bent gekomen om dit te melden. Wil je misschien wat drinken?" Vraagt hij vriendelijk nadat ik mijn verhaal had gedaan. "Ja doe maar water." Ik veeg de tranen weg en kijk naar de deur tot die open gaat. Hij word open gedaan door James die een glas water bij zich heeft. 'Hier." zegt hij en geeft mij mijn glas.

"We gaan zo snel mogelijk ingrijpen. Wacht? Ben jij niet dat meisje die al eerder vermist was in Nederland." "Ja dat ben ik." Zeg ik en kijk naar beneden.

 "Zou je niet eerst je ouders bellen dat je nu ongedeerd bent? Je bent namelijk al heel erg lang vermist. En na jouw verhaal ben je al iets van drie keer vermist geweest. Zou je misschien die vriend van je, Dylan toch?" Vraagt hij voor de zekerheid. "Ja Dylan." Bevestig ik. "Zou je Dylan willen vragen naar de adressen. Het spijt me maar Dylan moet ook de cel in voor wat hij heeft gedaan." Zegt James met een blik dat hij het lastig vindt om mij dat te melden.  

"Dat wist hij ook al, hij wilde de cel in voor wat hij gedaan had. Hij wilde gestraft worden voor wat hij deed. Dat zei hij tegen mij." Zeg ik hem nog.

James knikt. "Ze moeten wel allemaal in Nederland in de cel, dus van mij mag Dylan met jou mee. Dan doen we de rest die een gevangenis straf krijgt gaat met een speciaal vliegtuig." ik knik als antwoord dat ik het begrijp. "Nou u mag gaan Kate, Zou ik je nummer mogen voor eventuele meldingen of nog verdere informatie?" Ik knik en schrijf mijn nummer op een blaadje. "Nog succes verder. Ik hoop dat je weer een normaal leven krijgt die je zo graag wilt." "Dank je." Zeg ik terug en loop het kamertje uit. "Sterkte." Hoor ik de vrouw achter de balie nog zeggen. Ik geef een vriendelijk knikje. Ik slaak een diepe zucht.

Dat was mijn dag wel. ik ben echt dood op. Maar wacht? Waar moet ik nu heen? Ik heb niks om te wonen.

Ik loop het bureau uit en zie Dylan daar op mij wachten. Ik ren naar hem toe en omhels hem. "Hoe was het daar? Gaan ze er achteraan?" Vraagt hij nadat we even in een omhelzing zaten. "Ja ze gaan er achteraan. Ze krijgen ongeveer 5 tot 10 jaar cel straf. Ik heb geregeld dat jij maar anderhalf jaar in de cel moet. Voor de mishandelingen, maar omdat je geholpen hebt en duidelijk bent veranderd hoef jij niet zo lang." Meld ik hem nog mee. "Bedankt." Ik begraaf mijn gezicht in zijn shirt.

"Kom laten we gaan." Zegt Dylan. "Waar moeten we heen?" Ik kijk hem aan met een vragende blik. "Naar onze speciale plek. Waar we allebei veel van houden en waar we het vertrouwen."

Waar heeft hij het over? Ik ben hier nog nooit geweest behalve dat huis. wacht! Hij gaat mij toch niet weer er heen brengen?

"Rustig Kate, ik breng je niet meer terug naar het gebouw. Ik zal gek zijn om dat te gaan doen. We gaan naar het boompje." Welk boompje? Waar hij het vertrouwd?

"Hoe bedoel je dat? Hoe bedoel je met waar we het allebei vertrouwen?" Vraag ik hem verbaast.

"Toen ik klein was woonde ik hier. Het gebouw was vroeger het hotel van mijn vader. Ik ging vaak met hem mee, maar na een tijdje werd ik het zat en ging rond het gebouw een kijkje nemen. Ik liep het bos in en zag dat eilandje. Vroeger was er minder water dus leken die stenen veel groter. Ik had moeten weten dat je daar verscholen hield." Grinnikte hij. Hij deed zijn arm over mijn schouder en zo liepen we naar het bos. Het vertrouwde boompje kwam in zicht.

Hoe moesten we nou in vredes naam aan de overkant komen? Ow ja ik had nog een touw in de bosjes verstop voor als ik het een keer vergat. Ik ging naar het bosje waar die lag en pakte het touw. Dylan keek mij verbaast aan. "Wat ga je daar mee doen?" Vraagt hij verbaast.

"Let maar is op wat ik heb geleerd toen ik hier naar toe ben gevlucht." Zeg ik met een grote glimlach. Ik zwaai het touw om een van de takken en loop een eind stuk naar achter en ik ren naar voor om vervolgens te springen. Ik klim vliegens vlug het touw in en laat mij sierlijk neer vallen op de grond aan de andere kant van het meer. Ik draai mij om en zie een verbaast gezicht van Dylan.

"Ik ga wel via de stenen!" Roept hij naar mij. Ik lach een tikkeltje nerveus. "Dat zal niet gaan frees ik!" Roep ik terug. "Hoezo niet!" "Ik heb misschien gezorgd dat niemand hier weg kon!" Zeg ik alsof ik het niet deed met een nerveus lachje. "Hoe kom ik er dan?" Zegt hij terwijl hij verslagen zijn armen naar beneden laat vallen als dramatisch effect. "Er was nog een andere route, maar daar pas jij niet door. Dus je moet via het touw, of je kunt een boot toveren?"

Wacht toen ze mij hier vonden, hoe zijn ze hier dan gekomen? Ik kijk achter mij en zie een bootje. Aha bingo. Ik stap het bootje in en vaar naar Dylan. "Hoe kom je daar aan?" Vraagt hij verbaast. "Ik kan wel toveren." Lach ik en doe alsof ik de sterkste ben. Hij stapt in het bootje en ik vaar ons terug.

Ik denk dat ik hem echt leuk begin te vinden. Zou het ooit iets tussen ons kunnen komen?

∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞

Hey mensen,

Ik moet jullie even mededelen dat het boek bijna uit is. Dat betekent dat ik niet meer in het boek hoofdstukken ga schrijven of andere dingen. (Best logisch)

Ik heb expres in dit boek geen Q&A 's gedaan omdat ik dat zelf ook nooit leuk vind in andere boeken.

(Als je wel wat meer over mij wilt weten als schrijver, kan je me altijd een berichtje sturen of iets in de reacties)

Er komen nog wel een paar hoofdstukken natuurlijk. Het boek is nu no niet uit. Maar ga er van uit dat er nog ongeveer 5 komen.

Ik zou graag willen weten wat jullie van dit boek vinden tot nu toe. Ik wil een eerlijke mening.

Ik houd van jullie!!!

owh ja voor ik het vergeet. Ik zou ookwat willen weten over jullie als lezer.

Schrijf je zelf ook een boek? ik ben er namelijk heel benieuwd naar om die te gaan lezen.

Ja het klopt ik ben geïnteresseerd in mijn lezers :) but that's is me!

-xxx- Zoeloe_shadow.