kidnapped by? (Voltooid)

hoofdstuk 31

(POV Kate)

Jo springt en we slingeren over het meer. "Nathan kom naar buiten en vang Jo op!" Schreeuw ik. In een paar seconden zie ik Nathan naar buiten komen. Jo laat mij los en Nathan vangt haar op. Ik laat mij ook los en kom sierlijk op de grond terecht.

"Je hebt haar mee kunnen nemen?" Ik kijk op en knik. "Euhm Kate?" Zegt Nathan ligt geshockt.

 "Wat is er?" Nathan komt op mij af lopen en gaat met zijn hand maar mijn gezicht. Ik kijk hem niet begrijpend aan. Hij gaat over mij wang. Een steek van pijn gaat door mijn lichaam. Ik krimp in elkaar van de pijn. 

Geen tranen Kate, je bent geen watje.

"Kate laat me je helpen." Zegt Nathan streng. 

"Nee ik los het zelf wel op." Kaats ik terug. Nathan pakt mijn hand en kijkt er dan angstig naar. 

"Kate ik ga je nu direct helpen!" Ik loop voor dat Nathan iets kan doen naar binnen en doe mijn shirt uit. Ik kijk naar mijn shirt die helemaal rood is gekleurd.

 "Hoe?" Ik hoor achter mij iemand naar adem happen.

Ik draai mij verbaast om. Ik sta nu alleen maar met een bh aan maar dat boeit mij nu niks. 

"Kate heb je geen pijn?" Vraagt Nathan vol angst in zijn stem. 

"Nee hoezo?" Vraag ik alsof hij gek geworden is. 

"Kijk is naar je arm en je buik." Ik kijk naar mijn arm waar een grote snee in zit. Ik raak het voorzichtig aan. Er gaat weer een steek van pijn door mij heen.

Nu kan ik de tranen niet bedwingen. Er rolt er een traan over mijn wang. Nathan komt op mij af met een doekje waar een beetje water op zit. Ik kruip rustig achteruit. "Kate ik wil je alleen maar helpen." Zegt Nathan met wanhoop en medelijden in zijn stem.

Ik knik voorzichtig, maar kijk hem toch nog angstig aan. Hij dept voorzichtig mijn wonden schoon. Ik trek een pijnlijk gezicht. Nathan draait mij om en ik hoor hem naar adem happen. 

"Nathan wat is er?"

 " Wat is er met je rug gebeurt?" Vraagt hij vol ongeloof. "Ik ben tegen een boom aangeduwd, hoezo?" 

"Het lijkt net of iemand je heeft gestoken met een mes." Legt hij uit,  "Voelt niet zo." Zeg ik. "Nee je voelt het pas na een tijdje. Je adrenaline stroomt nu door je aderen. Dat zorgt ervoor dat je momenteel geen pijn voelt." Zegt Nathan. Ik knik. 

"Wat is er nog meer gebeurt? Hoeveel waren er?" Vraagt Nathan verder.  "Ik heb iedereen bewusteloos geslagen, aangezien ik niemand wil doden. Het waren er zeven uiteindelijk. Ik dacht zes maar het waren er uiteindelijk zeven, omdat Dylan opeens verscheen. Ik heb ook geen wapens gebruikt."

"Hoe komt die snee in je arm dan?" Vraagt Nathan verder.

 "Brandon zag dat ik geen wapen had. Hij probeerde mij eerst naar het gebouw te leiden, maar omdat ik de weg wist, wist ik ook van zijn plan af. Ik slingerde via de bomen over hem heen. Ik zei tegen Jo dat ze weg moest rennen naar ons schuil plaatsje. Niet dat zij wist waar het was, maar ze hoefde alleen maar terug te renen waar het gevecht plaats vond. Brandon maakte er gebruik van en pakte er een mes bij. Hij sneed mij en ik ging op zijn nek zitten om zo een handstand achterwaarts te maken en hem dan mee te kunnen sleuren. Hij knalde hard op de grond en bewoog niet meer. Een stem in mijn hoofd zei dat ik moest rennen, dus ik begon te rennen. Toen kwam Dylan opeens te voor schijn en zette mij tegen een boom aan. Hij ging met zijn hoofd in mijn nek en zei iets tegen mij. Hij zei dat ik makkelijk van de andere mannen af kwam, maar niet van hem. Ik zei dat ik hem niet zo snel terug had verwacht, waarop hij antwoorde dat ik er aan moest wennen. Ik was daar niet mee eens, dus gaf hem een knietje en trapte in zijn buik." Leg ik allemaal uit. 

Toen ik dat laatste zei zag je woede in Nathan zijn ogen. Alleen maar woede, waarvan ik heb werkelijk geen idee. Plots voel ik Nathan zijn lippen dwingend op de mijne. Ik ga een beetje verast toch mee in de kus.

Kate waarom doe je dit? Zo denk hij alleen maar dat hij heeft gewonnen, dat wil je toch niet! Je hebt hem ten slotte gevangen genomen! Hij probeert gewoon weg te komen, door jouw gevoelens te gebruiken. Hij wilt je alleen voor zichzelf gebruiken! Stop er onmiddellijk mee! schreeuwt een stem in mijn hoofd. Ik maak me gelijk los van Nathan en doe een paar stappen achteruit.

"Kate wat is er?" Vraagt Nathan verbaasd. 

"N-niks...." Zeg ik stotterend.

 "Ga nu maar slapen het is laat." Zegt hij zorgzaam. 

Wat was dat nou. Het leek wel alsof hij probeerde duidelijk te maken dat ik van hem was en niemand aan mij mocht zitten, en Dylan al helemaal niet.

Hij wilt je gewoon voor zichzelf gebruiken. Trap niet in zijn vallen!  Zegt mij stem in mijn hoofd weer.

Jo komt ook net binnen. "Sorry maar ik kan er niet tegen als mensen bloed sneeën of iets hebben." Er komt een klein glimlachje op mijn gezicht. 

"Ga je ook slapen Jo?" Vraagt Nathan terwijl hij mij optilt. "Ja waar kan ik slapen?" Vraagt ze. 

"Boven" Antwoord ik op haar vraag. Ze komt achter ons aan. "Hier neem jij het dekentje maar, wij redden ons wel qua warmte." Zegt Nathan en houdt het dekentje voor zich uit. Jo knikt en pakt het dekentje aan. Ze nestelt zich in en sluit haar ogen. Nathan legt mij weer op zijn schoot en ik kruip dicht tegen hem aan.

"Slaap lekker prinses." Fluistert Nathan nog in mijn oor.