kidnapped by? (Voltooid)

Hoofdstuk 45

( POV Kate )

Ik word langzaam wakker en merk dat iemand mij heeft opgetild. Ik beweeg in een regelmatig tempo mee met voetstappen. Ik open langaam mijn ogen en kijk omhoog. "Dylan?" Krijg ik er net uit. "Kate? Praat je weer?" Zegt hij ongelovig. Nu pas besef ik dat ik weer kan parten. Ik kan weer praten!

"Ja blijkbaar!" Zeg ik enthousiast. Dylan krijgt een glimlach op zijn gezicht. Zijn glimlach is zo schattig. "Wat zij je?" Vraagt hij om zijn ego te strelen. "Zei ik dat hard op?" Vraag ik hardop en voel mijn wangen rood kleuren.  "Ja en in de auto zei je ook al een paar keer 'Dylan is schattig' Ik wilde je wakker maken, maar je lag er zo vredig bij." Ik kijk beschaamd naar beneden.

"Maar het is wel waar. Je bent schattig." Geef ik toe. "Niet." Zegt hij terug. "Kan je er niet tegen? Je bent zo schattig als je het ontkent." Zeg ik grijnzend. "Waag mij nog is zo te noemen." Probeert hij dreigend over te brengen, maar een kleine grinnik kan hij niet onder drukken. "Hoe mag ik je niet noemen?" Vraag ik onschuldig. "Dat weet je best." Zegt hij terug. "Schattig? Mag ik niet zeggen dat je schattig bent? Schatig, schatig, schattig. Dylan is zo schattig." Zeg ik grappend terwijl ik dit zeg knijp ik in zijn wangetjes. Ik ren weg als mijn zin heb afgerond. Ik hoor voetstappen achter mij.

Waar ben ik eigenlijk? Waar moet ik heen? Waar kan ik mij verschuilen. Boven! Ik ren naar boven. Ik ga een willekeurige kamer in en zie dat het een slaap kamer is. Ik gok dat deze van Dylan is. Ik zie allemaal foto's van kleine Dylan. Hij was zo schattig vroeger. Nu nog steeds, maar toen was hij schattiger.

Ik hoor zware voetstappen richting de deur komen. Owhja verstoppen! Waar? Het gordijn? Ik ren vliegens vlug naar het gordijn wat daar hangt.

"Kate ik weet dat je hier bent." Hoor ik Dylan zeggen niet ver hier vandaan. Ik moet mijn lach in houden om mijzelf niet te verraden. Het gordijn word plots aan de kant gegooid en iemand trekt mij naar voren. Ik slaak een  gil en knal tegen iemand aan. Ik kijk omhoog. Dylan kijkt mij grijnzend aan.

"Verstoppen is niet echt jouw ding of wel? Of je bent er gewoon vreselijk slecht in." Grapt Dylan. "Ik kan heel goed verstoppen jullie zochten meer dan een jaar naar mij." Herinner ik hem er aan. " Maar niet als er een schattige bulldozer achter mij aan komt." Zeg ik grijnzend.

"Heb jij mij zo net nou beledigt." Hij legt mijn hand op zijn hart en doet alsof die nu breekt. Hij veegt mijn zijn hand de denkbeeldige tranen weg. "Sukkel." Mompel ik lachend. "Oeh nu is het afgelopen." Zegt Dylan grijnzend. Dit keer is het geen enge grijns. Hij duwt mij op het bed en gaat boven op mij zitten. Hij is veel te zwaar om van mij af te duwen.

"Ik-word-geplet." Zeg ik alsof ik geen adem meer kan krijgen. "Het is nog maar net begonnen prinsesje." Hij begint mij te kietelen en ik ga alle kanten op. Ik kan niet tegen kietelen, als je mij kietelt word ik spastisch, maar dat hebben de meesten toch? Ik schreeuw het uit van plezier.

"Genade genade." Smeek ik. "Hmmm, wat krijg ik ervoor?" Vraagt hij met een grote grijns. "Gaan we nu onderhandelen?" Ik frons een beetje terwijl ik dit zeg. "Ja dat doen we. Wat krijg ik er voor, als ik je vrij laat?" Vraagt hij opnieuw "Wat wil je?"

"Ik wil zoveel, maar het belangrijkste is dat ik jou mag hebben. Dat is mijn grootste droom." Zegt hij dramatisch. Hij doet de rug van zijn hand op zijn voorhoofd, voor het dramatisch effect. Ik grinnik om zijn scene.

"Klaar met je scene?" Vraag ik. Hij kijkt mij beledigend aan. "Het was geen scene, dit ben ik oke?" Vraagt hij nep- boos. "Tuurlijk." Zeg ik sarcastisch. "Maar wat krijg ik er voor. Je rekt nu alleen maar tijd om niet de kietelde te krijgen." "Jij zegt niet wat je wilt, dus hoe moet ik het weten?" Verdedig ik mijzelf. "Ik heb al gezegd wat ik wil." Protesteert hij. "Ik wil jou." Gaat hij verder.

"Sorry, maar ik ben niet te koop." "Mag ik dan wel een kusje lenen? Ik beloof dat je hem terug krijgt." Vraagt hij lief. Jongens en hun cliché versier trucks. Ik rol grinnikend met mijn ogen. "Ik wil er wel meer voor terug. Je weet toch als je iets terug geeft moet je het dubbele betalen? Dubbel zo veel kusjes." Zeg ik schouder ophalend. "Ik kan het zo vaak verdubbelen als je wilt." "Begin eerst maar met een." Zeg ik grijnzend.

Hij komt dichterbij met zijn hoofd, en steunt met zijn elle bogen naast mijn hoofd, zodat niet zijn hele gewicht op mij ligt. De zoen is rustig en teder. Hij wil meer en vraagt om toestemming. Eerst plaag ik hem en doe alsof ik niks door heb. Hij maakt het duidelijker door zachtjes in mijn lip te bijten. Ik geef hem toestemming en al snel moeten we terug trekken voor adem. Nu pas merk ik dat ik buiten adem ben. We kijken elkaar in de ogen aan. We hijgen allebei door zuurstof te kort. Dylan let zich naar mij neer en doet zijn arm om mij heen. Ik leg mijn hoofd op zijn borst en val in slaap.

Ik wilde dat dit altijd kon, maar kan ik hem wel vertrouwen. Misschien heeft hij weer zo'n list bedacht. Ik moet goed oppassen en goed op hem letten.