kidnapped by? (Voltooid)

hoofdstuk 23

(POV Kate)

Vandaag is eindelijke de dag. Eindelijk kan ik hier weg! Hier heb ik al zo lang van gedroomd. Nou eigenlijk sinds ik hier zit heb ik er van gedroomd. Hoelang zit ik hier eigenlijk? Ik heb het niet eens bij gehouden. Slecht van mij zeg!

"Kate?" Van schrik kijk ik op en zie Jo vragend naar mij kijken. "Wat is er?" Vraag ik Jo fluisterend. "Gaat het echt lukken?" Vraagt Jo met lichte bezorgdheid in haar stem.

Wacht waarschijnlijk luisteren de jongens ons af. 

"Ja natuurlijk gaat onze Girls party lukken! Het word geweldig!" Zeg ik met volle enthousiasme. Ik schenk Jo een knipoog en wijs naar de deur. Jo vormt met haar mond 'o' en knikt dan.

 "Maar vertel is wie vind jij hier nou het knapst." Vraag ik aan Jo met een knipoog er bij dat ze mee moet spelen. "Nou.... ik denk dat i-ik..... Nee hier moet ik niet eens over na denken." Verder gaat ze niet met haar zin. 

"Nou vertel. Als jij het zegt zeg ik het ook goed?" Jo knikt. Ik geef een teken met mijn handen dat het zo lang mogelijk moet houden. Intussen loop ik zachtjes naar de deur. 

"Ik vind....... euuuhm....." Met een ruk doe ik de deur open en ja hoor 2 jongens vallen de kamer in. Ik kijk ze vragend aan. 

"Een girls party afluisteren? niet cool gast." Zeg ik met opgetrokken wenkbrauwen. 

"Hoe wist je dat wij daar zaten?" Vraagt Nathan verbaast. 

"Inmiddels weten wij als meiden dat als we een girls party geven, en jongens zitten ook in het huis dat dit gebeurt." Nathan en Dylan kijken beschaamd naar beneden. Jo ligt inmiddels lachend op de grond. Ik lach uiteindelijk ook mee.

 "Nou opzouten, het is hier alleen voor meiden." Ik maak een handgebaar dat ze door moeten lopen. 

"En als ik jullie weer zie bespieden ben je de klos." Zeg ik zo dreigend mogelijk. De jongens houden hun armen omhoog ter overgaven. 

"Nou ga maar weg en maak zelf een feestje of zoiets." De jongens verlaten de kamer en Jo en ik beginnen weer te praten. We hebben besloten dat we gewoon hard muziek op doen vlak bij de deur zo kunnen ze ons niet meer horen. Als we weg gaan zeggen we tegen de jongens dat we gaan slapen maar dan sluipen we weg over het balkon.

Het is zo ver. Op naar een nieuw begin.

 "Je weet het plan nog?" Check ik bij Jo. "Ja hier zijn de lakens." Ze houd de lakens omhoog. Ze doet de deur van het balkon open en knoopt het er alvast goed aan vast.

 "Kom dan gaan we even melden dat we gaan slapen." Voor dat we gaan pak ik nog even een mobieltje uit de la en neem die voor de zekerheid ook maar mee. Wacht misschien zit er een gps op? Dan kunnen  ze ons vinden. Ik leg het mobieltje weer terug. 

Dan is het beter om zonder te gaan. Straks is dit de reden dat we weer gepakt worden.  

Ik loop samen met jo naar de woonkamer toe. "Hey wij gaan slapen, maak ons morgen niet eerder wakker dan 1 uur in de middag, anders maak ik je kapot. Je wilt mij niet zien als ik slaap te kort heb." De jongens knikken en kijken weer verder tv. Jo en ik lopen weer naar de slaapkamer en doe die op slot voor het geval dat. We pakken onze tassen uit de inloop kast en checken alles nog voor de zekerheid. Vervolgens doen we die deur ook op slot.

 "Het is nu echt zo. We zijn straks vrij." Zeg ik tegen Jo. 

Jo knikt en gaat al het balkon op. Ik klim eerst naar beneden en daarna volgt Jo. We zijn eindelijk vrij! Nu nog een schuilplaats. 

"We moeten nu zo ver mogelijk rennen en bij elkaar blijven!" Zeg ik tegen Jo.  Jo knikt weer en we rennen naar het bos toe. Jo struikelt af en toe nog is over takjes, maar valt niet echt op haar snufferd. 

Zou dat geen goede plek zijn?  Ik sta hijgend stil en wijs naar een klein grotje.(A/N foto van het grotje staat er boven)  Daar heeft vroeger waarschijnlijk ooit een boom gestaan. Ken je dat, dat een boom valt en uiteindelijk uit de grond komt en er een gat ontstaat? Nou dit is zo iets ongeveer. 

Jo kijkt in de richting waar ik naar wijs. We zijn allebei buiten adem. We hebben zo'n kwartier of 20 minuten gerend aan 1 stuk door. We zijn best ver weg van het gebouw. 

"Is d-d-dat i-iet-s." krijg ik net tussen het hijgen door. "Ja dat zou mooi zijn. We moeten alleen wel nog zorgen dat en bladeren of iets voor komt. Dan lijkt het op normale bebossing." Ik knik en we lopen samen naar de grot. 

Het is niet heel diep het is meer een gleufje of indrukking. Het is wel perfect om een paar dagen je schuil te houden. 

"We moeten wel na enkele dagen een andere plek vinden, want als ze alles hebben gezien zullen ze ooit hier uit komen." Jo knikt als bevestiging. 

"We moeten eerst maar even uitpakken en dekens klaar leggen, anders bevriezen we nog." Zegt Jo en pakt haar tas er al bij.

 Ik pak mijn tas ook pak warmere kleding en trek het aan. De dekens leg ik in een hoekje waar ik dat tegen kan leunen. Ik heb al een slaapplekje gemaakt en Jo zo te zien ook. 

"Nu nog hopen op een goed leven en dat alles goed komt" zeg ik tegen Jo. "Hopen." brengt Jo nog uit voordat ze in slaap valt. Ik sluit mijn ogen ook en droom over een geweldige wereld waar alles goed gaat en goed komt.

  Ooit zal ik daar zijn.