kidnapped by? (Voltooid)

hoofdstuk 24

(POV Dylan)

"Zouden we nou wel of niet bij Kate gaan kijken?" zeg ik met en grijns naar Nathan. Ja je leest het goed we doen gewoon weer normaal tegen elkaar. hij weet weer wie de baas is hier. 

"Gast ze maakt je helemaal kapot. Je weet dat ze niet zomaar iemand is." Zegt Nathan. 

"Nee ik weet het, maar alsnog." Zeg ik uit nieuwsgierigheid. "Gast ik zou het nu niet doen. Ze heeft je gisteren al gewaarschuwd en je al op de grond gekregen." Zegt hij. Je hoort wel dat hij het grappig vind. Wacht maar.

 "Ze heeft jou anders ook op de grond gekregen zonder zelf kleerscheuren te krijgen." Kaats ik terug. Nathan zucht vermoeid. "Ze is niet de makkelijkste."

"Heb jij ook zo'n gevoel dat je haar ooit eerder hebt gezien voor de ontvoering? Ten we ongeveer 15 of 16 waren? Is zij niet het meisje die daar was? Die vermist was?" ratelt Nathan aan een keer door.

"Ja mij komen haar ogen zo bekend voor. Haar emoties waren het zelfde, precies de zelfde ogen. Zou het toeval zijn? Ze zeggen ook altijd dat je ogen het enige is wat je niet het zelfde is, het unieke van elk mens." Deel ik met Nathan.

 "Klopt weet je nog toen je gevloerd werd door haar?" Zegt Nathan met een lach. 

"Ja dat weet ik nog." Zeg ik geïrriteerd.

"Nou toen wij hier waren deed zij dezelfde worp en ook precies goed. Ik heb een meisje nog nooit zo zien vechten behalve toen we nog bij de vorige ontvoering team zaten. Toen het meisje ontsnapt was is iedereen gepakt, omdat we haar gingen zoeken herkende mensen hun en belde de politie."

"He ja. Kate doet ook af en toe verdacht. Ze wilde mij niet in mijn ogen kijken. Alleen als ze boos was en dan ook echt boos, keek ze mij in de ogen aan, en die ogen waren het zelfde. Haar heldere ogen die veranderen en duistere donkerblauwe ogen. Zou zij het zijn? Nee toch, anders had ze mij sowieso tegen kunnen houden toen ik haar had misbruikt."

"Je zegt het goed ze 'kon', dat betekent niet dat ze het doet. Misschien herkende ze je?" Zegt Nathan.

"Nee ze kon mij niet herinneren, anders had ze nooit met mij genomen, remember?"

"Misschien kwam ze er later achter? Weet je nog toen ik hier was met jou en ze begon te schreeuwen 'nee ik wil niet schieten' of als ze zegt 'ik wil niet onnodig vechten'? Nou dit verklaart dan nog best veel toch? Ze moest vroeger daar schieten, vechten en weet ik veel wat nog meer, in ieder geval was zij ons geheime wapen. Niemand mocht aan haar zitten of iets. Wij mochten niks van haar weten. Ze wilden haar beschermen voor alles en haar trainen voor onze plannen." Bedenkt Nathan zich. 

"Ja daar heb je een punt. We kunnen zorgen dat ze moet vechten en of schieten, dan weten we het zeker. Ze moest een keer laten zien aan iedereen wat ze kon. Ze had dan wel een vest aan en een strak zwart mondkapje, zodat we alleen haar ogen zouden kunnen zien. Je zag wel als je goed keek iets van blond haar, maar in ieder geval als we dat vergelijken met wat Kate gaat doen kunnen wij een conclusie trekken, toch?" "Slim plan." zeg ik terug. "Laten wij ook maar is gaan slapen." Nathan knikt en gaat op de andere bank liggen.

*volgende dag*

Hoe laat zou het zijn? Ik kijk naar de klok het is 12 uur. Hoe lang heb ik wel niet geslapen? Ik kijk naar de ovenkant van mij en zie dat Nathan nog ligt te slapen. 

Ik maak de meiden gewoon wakker. Weet je wat ik pak een emmer met koud water en gooi het over Kate heen.

Ik pak een emmer uit de douche en vul die met koud water. Ik loop stil naar de kamer toe. Ik wil de deur open doen maar hij is op slot.

  Kate had waarschijnlijk al verwacht dat ik iets zou uithalen. Zou ze zo slim zijn? 

Gelukkig heb ik nog een reserve sleuren in mijn zak. Ik maak het slot los en probeer de duur open te doen wat best moeilijk is.

  Wat hebben ze gedaan? 

Ik duw harder tegen de deur en hoor wat verschuiven aan de andere kant van de deur. 

Ze hebben ook nog wat voor de deur gezet dus. Ze bereiden zich wel op alles voor zeg.

 Ik loop de kamer in als ik hem ver genoeg open heb geduwd dat ik er doorheen pas. 

Waar zijn ze in vredes naam? Misschien in de inloopkast?

Ik loop naar de inloopkast ik maak dit slot ook open en loop er in. Weer geen Kate te zien. Ik kijk om mij heen. Ze zou zich toch niet verstoppen? Dat kan niet in deze kamer, maar dat betekend...

"VERDOMME!!!" schreeuw ik de longen uit mijn lijf. Nathan rent mijn richting op. "Waarom schreeuw je gast?" "Kate is dit keer echt ontsnapt! Ik meen het serieus!" Schreeuw ik woest. 

"Ik had dit kunnen weten. Kate hield nooit van feestjes of dingen doen met andere mensen!" Gestrest ga ik met mijn handen door mijn haar. Bedenkend in wat voor situatie ik nu zit. 

"Rustig gast we vinder haar wel." Zegt Nathan geruststellend die inmiddels wakker is geworden van mijn lawaai. 

Inmiddels zijn de andere leden van ons team gekomen. "Wat is er gebeurt?" Vraagt Nick. 

"Kate is verdomme weer ontsnapt en dit keer is ze echt weg!" Gefrustreerd loop ik naar een stoel die in de hoek van de kamer staat. Ik smijt de stoel vol woede tegen de muur aan. Er ontstaat een groot gat in de muur.

"Dylan wordt even rustig nu!" Hoor ik Nick schreeuwen. Ik ga op het bed zitten. "Hoe? Hoe kan dit? Ze moest een plan hebben, al die tijd had ze een plan. Bij haar plan hoorde het feestje om te ontsnappen samen met Jo. Hoe heb ik dit niet kunnen merken?" Mompel ik tegen mijzelf.

"Niemand heeft het gemerkt Dylan, niemand had dit verwacht." Zegt Nathan. "Ik wist dat ze zich nooit ineens zou overgeven. Dat zou nooit wat voor haar zijn." Ratel ik verder. 

 "Maar hoe kon ze wegsluipen?" Vraagt Nick zich hardop. Iedereen denk even na.

"Het balkon!" schreeuwt Brandon gehaast. Ik been naar het balkon. Ik zie dat er allemaal lakens aan elkaar zijn geknoopt en naar beneden hangen.

"Ze wist zeker dat in het gebouw allemaal bewakers zouden staan." Stelt Brandon vast.

 "Daarom was ze zo vaak buiten, ze heeft een hele route uitgestippeld al die tijd! Ze kan overal zijn!" Nathan krijgt lichte paniek in zijn ogen. Het enige wat ik nu ben is in een woord te beschrijven. Razend! 

Ik moet en zal haar vinden en dan krijgt ze het zwaar, ik spaar haar niet meer!

"ZE GAAT ER AAN!" Schreeuw ik en been de kamer uit. "Ik ga haar zoeken en ze zal het liefst willen dat ik haar dood aan vind in het bos!" Ik storm de kamer uit en licht iedereen in over de situatie. De bewakers zijn alvast het bos in gegaan. 

"Here I come baby." Zeg ik tegen mijzelf.

∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞

Hey mensen,

Ik vond het wel leuk om een extra hoofdstuk te plaatsen.

Ik hoop dat jullie nog steeds mijn boek met plezier lezen. :)

Je merkt ook wel dat sommige hoofdstukken redelijk lang zijn, dat zijn meestal hoofdstukken waar veel in gebeurt. Zijn die hoofdstukken niet te lang volgens jullie? Laat het weten in de comments.

Ik houd van jullie ♡♡♡♡

-xxx- Zoeloe_shadow.