kidnapped by? (Voltooid)

Hoofdstuk 14

(POV Kate)

Hoe lang duurt deze f*cking reis nog?  We zitten nu al 3 uur in de auto konden ze geen vliegtuig regelen? De auto stopt en ik kijk verbaastop. Waarom stoppen we? Zijn we er al? 

"Moeten jullie nog wat? WC of iets?" vraagt Nathan ons. Jo kijkt bang naar de grond. "Nee we hoeven ook echt geen eten of zo na zo'n lange reis." Zeg ik sarcastisch.

 "Kan je ooit is normaal reageren?" Zegt Nathan geïrriteerd.  Ik reageer niet meer en wacht tot de deur wordt open gedaan. 

Jo Heeft nog steeds geen woord gezegd. Wat zou er met haar aan de hand zijn? Heeft Nathan iets bij haar gedaan? 

De deur word open gedaan en Nathan staat te wachten tot wij uit de auto stappen. "Komen jullie nog?" Vraagt hij nu heel erg geïrriteerd. "Ja ja rustig." Zeg ik chagrijnig. Ja ik word chagrijnig als ik te lang in een auto zit.

Ik en Jo stappen uit en lopen mee naar het kleine restaurantje. "Waar is de rest?" Vraag ik nieuwsgierig. "Die rijden gewoon door. Ik ben tenminste nog zo aardig om eten en drinken voor jullie te halen." Zegt hij met een trotse stem. 

"Wees maar niet zo trots op jezelf. Jij bent hier wel de gene die mensen ontvoerd." Zeg ik zonder schaamte. Jo kijkt mij geschrokken aan met een beetje verbazing er in. "Wat kijk je? Het is de waarheid." Zeg ik tegen Jo. Jo begint eindelijk te lachen. Nathan geeft haar een waarschuwende blik en ze is gelijkt stil.

"Nathan mogen Jo en ik even naar het toilet?" Vraag ik liefjes alsof er niks aan de hand was. Je ziet aan Nathan dat hij er over na moet denken, maar knikt dan toch. 

"Wat moeten jullie hebben?" Vraagt hij nog voordat we wilde weglopen. "Doe maar een wrap en wat water." Roep ik. "Wat wil jij Jo?" Vraag ik aan haar. Ze haalt haar schouders op en kijkt weer naar de grond.

 "Zeg nou gewoon wat je wilt ik ga je niet vermoorden hoor." "Zelfde." Is het enige wat uit haar mond kwam. "Voor Jo het zelfde als mij." Roep ik nog naar Nathan en loop dan naar het  toilet. 

"Wat is er met jou? Waarom ben je altijd zo stil? Durf je soms niks te zeggen? En zo ja waarom? Ben je bang voor Nathan?" Al die vragen vuur ik op haar af alsof het kogels zijn. Je ziet aan haar dat ze twijfelt om wat te zeggen. 

"Toe nou Jo ik doe je niks ik zit tenslotte in de zelfde situatie als jou." Dring ik door. "Ja ik ben bang." Zegt ze stil. "Voor wie?" Vraag ik door. "Nathan." Antwoord ze kort. 

"Waarom?" Vraag ik verbaasd. "Voor dat jij kwam sloeg hij iedereen etc en nog wat meer dingen wat je vast zelf wel kunt raden." Zegt ze stil en kijkt naar de grond. 

"Het is niet strafbaar om af en toe je mond open te trekken. Het is wel jouw lichaam waar het over gaat."  Moedig ik haar aan. "Ik heb nog nooit zo'n iemand als jou gezien. Doel gericht en zo zelfverzekerd tegenover de jongens hier. Zo strijdlustig. Ik wilde dat ik dat ook kon." Zegt ze licht teleurgesteld in zichzelf. 

"Dat kan je ook en als wij bij elkaar zitten zal ik er voor zorgen dat jou niks overkomt als jij beloofd af en toe je mond open te trekken en zeggen wat je denk of het nou een compliment of belediging is boeit niet." Als bevestiging knikte ze.

 "Zullen we terug gaan?" Vraag ik aan haar. "Wacht ik heb nog 1 vraag." Zegt ze. "Vraag maar raak." Zeg ik terwijl ik haar bemoedigend aan kijk. "Waarom ben jij niet bang?" "Omdat ik al een keer eerder in zo'n situatie zat en ik heb altijd een plan b." Zeg ik en loop alvast naar de deur.

Ik wenk dat ze mee moet komen. Ze richt haar blik weer naar beneden. Ik stop gelijk en Jo kijkt me verbaast aan. "Doe alsof niks je boeit, alsof niks je raakt. Je geeft je nu over, wil jij jezelf overgeven? Dit is wat ze willen. Wil je hun gelijk geven en als een hondje achter hun aanlopen?" Ze schud meteen nee met haar hoofd. 

"Laat je zelfvertrouwen zien. Wees niet bang om je mond open te trekken. Meisjes zijn ook sterk." Ik geef haar een klopje op haar schouder en loop verder.

Jo loopt dit keer wel recht op en kijkt voor zich uit. We lopen naar Nathan toe die al op ons zit te wachten bij een tafeltje. Na een tijdje komt het eten al. Ik pak gelijk mijn wrap en begin te eten. Omg ik heb al zo lang niet meer zo lekker gegeten.

 "Waarom doe je dit eigenlijk?" Vraag ik aan Nathan. "Omdat jullie toch ook wat eten moe-" Hij kapt zich gelijk af als hij door heeft wat hij zegt. "Ik moet toch ook eten?" Zegt hij daarna spottend alsof hij dat ervoor niet had gezegd.

Als we klaar zijn met eten lopen we richting de balie en geven het vieze vaat. Ik ben dan wel ontvoerd, maar ik heb nog wel manieren.  We lopen rustig naar de auto. 

Jo heeft nog steeds geen woord gezegd. Ze is nog steeds bang voor Nathan. Wat zou ik hier aan kunnen doen? Ik moet ook nog een ontsnapping plan hebben. Ik ga hier echt niet voor altijd blijven als een hondje. Ben jij gek!