kidnapped by? (Voltooid)

hoofdstuk 29

(POV Kate)

Nathan en ik hebben de haas opgegeten. Ik wil naar binnen lopen en de dekens pakken om te overnachten. Ik kijk in de tas en zie alleen maar 1 klein dekentje.

"Nee, nee, nee, nee! Dit kan niet!" Zeg ik tegen mijzelf. "Wat is er?" Nathan komt binnen gelopen en kijkt mij vragend aan. 

"Alle overige dekens zitten in de tas van Jo en die hebben de anderen vast al mee genomen." Ik laat mijn hoofd verslagen in mijn handen zakken. Ik loop zwijgend naar boven en nestel mijzelf in een hoekje. Ik hoor het naast mij ritselen en draai mijn hoofd naar het geluid. Nathan komt aan met het enige dekentje wat we hier hebben. Hij tilt mij op en legt mij tussen zijn benen en buik neer. Hij heeft zijn knieën een beetje opgetrokken dus ik moet wel tegen zijn borst aanliggen. Hij slaat het dekentje over ons heet en slaat zijn armen nog om mij heen. 

"Slaap lekker." Zegt hij nog voor dat ik slaap. Ik sluit mijn ogen en concentreer mij op zijn ademhaling. Ik val langzaam in slaap.

*Volgende ochtend*

Ik word langzaam wakker. Waar lig ik op? Ik kijk op en zie dat Nathan nog vredig ligt te slapen. Ik ga rustig van hem af. Eten dat hebben wij nodig. Ik pak een dikke trui en doe die aan. Mijn haar doe ik in een staart en pak mijn benodigde spullen. 

Op zoek naar eten! En natuurlijk kijken of de mannen al weg zijn. Voor de zekerheid neem ik nog wel een mes mee.

Ik loop door het bos. Wacht volgens mij hoor ik voetstappen! Ik draai me om en kijk recht in de ogen van Brandon. Ik wil wegrennen, maar Brandon pakt mijn polsen en duwde mij tegen de dichtstbijzijnde boom. 

"Wat moet je van me?" Vraag ik geërgerd. Ik weet donders goed wat ze van mij willen, maar alsnog.

 "Ik moet je zoeken, wat gelukt is en Nathan is weg. Ik weet zeker dat jij er iets mee te maken hebt." Ik haal niet wetend mijn schouders op.

Als ik iets geleerd heb tijdens mijn trainingen is het zwijgen. 'Vertel nooit je plannen aan je vijanden.' Dat zinnetje herhaalt zich de hele tijd door mijn hoofd.

Brandon probeert mij mee te nemen. "Wat ben je aan het doen gek!" Terwijl ik dat zeg zet ik mijn hakken in de grond.

 "Je gaat weer terug, dat is mijn taak." Legt Brandon koel uit. 

"Denk je nou echt dat ik mij zomaar laat vangen? Ik heb je niet eens aangevallen? Is er dan niet iets mis? Bedenk dat ik altijd een uitvlucht bij de hand heb of überhaupt een plan bij de hand." Zeg ik simpel. 

Volgens mij lukt mijn plan. Zorgen dat hij verward en dan bang word voor wat er komt.

Ik grijns breed naar heb. Hij kijk angstig om zich heen. "Rustig, ik werk in mijn eentje." Ik leg mijn hand op zijn schouder. Hij kijkt mij verward aan. 

Goed zo wees maar verward en vooral bang, bang is je zwakste plek.

Brandon loopt langzaam achteruit om te vluchten. Hij wilt zich omdraaien om weg te rennen. Ik leg net mijn voet voor de zijne waardoor hij op de grond ligt.

 "Wist je nog toen ik zei 'zonder plan kom je nergens?' Nou jij geeft het prima voordeel" Brandon kruipt via de grond verder naar achter. 

"Nu al bang? wacht maar. Je weet wat ik kan en wat ik in petto heb. Je zal beter moeten weten om mij alleen op te zoeken." Brandons gezicht klaart op, alsof hij een plan heeft.

"En hoe weet jij dat ik geen mensen heb meegenomen?" Hij staat weer rustig op. Wat moet ik hier ooit op zeggen? Aah ik weet het. 

"Omdat jij weet dan je niet zwak bent en mij zo kan vangen." Probeer ik. "Klopt, maar jij hebt wapens." Geeft hij nog ter informatie mee. "Klopt inderdaad, maar jij ook." Wijs ik hem er op.