kidnapped by? (Voltooid)

hoofdstuk 22

(POV Kate)

Het is inmiddels al 3 dagen later. Er is niet veel bijzonders gebeurt. Dylan is nog steeds verbaast over dat ik het opgeef. Ik heb hem ook al gevraagd of Jo is langs mag komen. Gisteren is ze langs gekomen en heb ik haar het plan helemaal uitgelegd. Gelukkig doet ze mee. Over ongeveer 2 dagen zouden wij gaan. We hebben gesmeekt aan de jongens of we 1 dagje een girls night mochten houden, dus logeren. Nou eigenlijk gaan we die avond ontsnappen.

 Jo zal ook in haar kamer kijken voor wapens en al dat spul, dat zou ze dan meenemen naar 'the girls night' en die avond ontsnappen wij via het balkon. Wij mochten van de jongens in de slaapkamer slapen en hun sliepen in de woonkamer. Als we nou alle deuren die toegang hebben tot de slaapkamer afzetten met een extra slot of ter wel kast stoel of wat dan ook. Zo kunnen we zo veel mogelijk tijd krijgen om alles te kunnen regelen buiten.

 We hebben besloten om of in een hoge boom te gaan of ergens in een soort grotje te gaan wonen voor een tijd. Ze gaan waarschijnlijk die ochtend gelijk zoeken. We hebben dan ook niet heel veel tijd om een schuilplaats te vinden. We moeten eerst zo ver als mogelijk proberen te komen. Ik heb het gebied al heel vaak bestudeerd. Ik heb een hele route in mijn hoofd en ook een plekje waar we kunnen 'wonen' voor een tijdje. Het balkon hangt net boven een bergje wat niet omsingeld is door hekken dus van bewakers hebben wij geen last. Ik weet nog niet wanneer Jo langs mag komen, daar zou Dylan namelijk nog over na denken. Het zou tussen nu en 3 dagen kunnen zijn.

"Kate? Kom je even naar de woonkamer?" Hoor ik Dylan vanuit de woonkamer roepen. "Kom eraan." Zeg ik terug. 

Ja het klopt wat je leest. Dylan doet steeds normaler. We hebben besloten dat ik normaal tegen hem doe en hij normaal tegen mij. 

Ik ga de badkamer uit en loop richting de woonkamer waar Dyaln wacht. "Wat is er?" Vraag ik aan hem als ik naast hem op de bank ga zitten. Hij doet zijn arm over mijn schouder en drukt mij tegen hem aan. 

Ik laat het maar toe als ik nu iets verkeerd doe dan loopt ons plan helemaal in de soep. 

"Ik heb een verassing voor je." Zegt Dylan opgewekt. Ik krijg weer een beeld van vroeger terug, toen hij dat ook tegen mij zei. Ik schuif gelijk een stukje opzij. Dylan kijkt mij eerst raar aan, maar dan merkt hij ook waarom ik zo doe. Hij gaat weer verder wat hij wilde vertellen en liet mij maar even met rust.

Wat ook goed van hem was, want als hij mij nu met een vinger aan zou raken was hij de klos. 

 "Jo komt vanavond logeren." Zegt Dylan en kijkt mij vragend aan of het leuk is. "Yes dankjewel!" Schreeuw ik luid en omhels hem. 

Ik kan wel actrice worden zo. 

"Dus je vind het leuk neem ik aan?" Grinnikt Dylan. 

"Ben jij gek of zo? Natuurlijk is dit leuk!" Zeg ik enthousiast. "Je moet je wel gedragen. Jij hebt hier geluk. Wees blij dat jij hier goed wordt behandeld wat betreft de rest." Ik knik als bevestiging. Ik geef hem nog een kusje op de wang. 

Van binnen moet ik kokhalzen maar ja het zal wel moeten. Zorgen dat hij niks gaat vermoeden. 

"Is dat alles wat ik daar voor krijg?" Zegt Dylan met een pruillipje.

Inmiddels ben ik tegen die trieste gezichtjes bestemd. Door mijn training toen ik 9 was heb ik veel geleerd. Eigenlijk ben ik wel blij dat ik daar toen was ontvoerd, anders kon ik het hier niet uithouden. Dan was ik allang in elkaar gezakt, kapot en kon ik niks meer tegen hun doen. 

"Later." Zeg ik en loop met een grijns op mijn gezicht weg. Ik loop naar de inloopkast en ik stop nog wat spullen in een tas voor vanavond. 

"Vanavond gaat het dan echt gebeuren." mompel ik in mijzelf. "Wat gaat vanavond echt gebeuren?" Hoor ik een verbaasde stem achter mij zeggen. Van schrik slaak ik een gilletje.