kidnapped by? (Voltooid)

hoofdstuk 36

(POV Kate)

Iedereen kijkt mij met bange ogen aan. Bang om hun leven kwijt te raken. "Asjeblieft laat ons gaan." Smeekt Drake. "Waarom zou ik jullie moeten laten gaan? Hebben jullie mij ooit vrijgelaten toen ik het vroeg? Nee dat dacht ik al." Zeg ik spottend. Iedereen kijkt naar de grond. Wat geniet ik hier van! Een gemeen lachje verlaat mijn mond. Eigenlijk zou ik ze moeten neerschieten.

Wat ben je aan het doen?! Schreeuwt eenn stem in mijn hoofd

Ze moet hun vermoorden! schreeuwt een andere stem in mijn hoofd

Wat gebeurt er met me? Wie zijn die stemmen? Waar komen die vandaan? Wat ben ik aan het doen?

Ik houd mijn hoofd vast in mijn handen. "Aaaah!" schreeuw ik uit. De jongens kijken mij verbaasd aan.

Vermoord ze!

Laat ze vrij!

vermoord!

vrij!

Ze gebruiken je! vermoord ze!

"STOP!" schreeuw ik weer uit.

"Wat is er met haar aan de hand?" Hoor ik Dylan vragen. "Ze heeft waarschijnlijk een gevecht met zichzelf." Antwoord Drake. "Alles wat er is gebeurt, moet zij nu een kant kiezen wat zij nu wilt doen. " Gaat Drake verder. "Wat kunnen wij doen?" vragen Dylan en Brandon in koor "Hopen dat haar goede kant wint." Zeg Drake simpel.

"Asjeblieft laat het stoppen." Het doet pijn in mijn hoofd. Wat gebeurt er allemaal? Ik wil dit helemaal niet! ik wil niet kiezen!

Ik smijt boos dingen aan de kant. Een vaas valt in 1000 stukjes over de grond. Ik ram met mijn vuist in de tafel. De jongens in de kamer kijken mij bang aan. Niet wetend wat ik zou kunnen doen. Eerlijk gezegd weet ik zelf ook niet wat ik aan het doen ben. Ik ram met mijn vuist tegen de muur. Ik negeer alle pijn. Het boeit mij niet meer.

Ik voel 2 sterke armen om mij heen. Ik negeer het en ben nog steeds druk bezig met mijn hoofd. Ik zwaai alle kanten op en begin te trappen. Ik word tegen de muur aangedrukt door een sterk lichaam. De tranen lopen inmiddels over mijn wangen, net als een waterval. Mijn polsen worden boven mijn hoofd geplaatst. Ik wring mij alle kanten op om weg te komen. Het lichaam drukt mij steviger tegen de muur aan. Na een lange tijd begin ik al wat rustiger worden, en verslapt de persoon die mij vast heeft zijn grip. Nu pas zie ik dat het Nathan was die mij tegen hield. "Bedankt." Zegt Brandon opgelucht tegen Nathan. Nathan antwoord met een knikje en kijkt mij dan diep in mijn ogen aan.

"Wat was er?" Vraagt Nathan aan mij. "I-ik weet het niet." Antwoord ik bang voor zijn reactie en kijk naar de grond. Zou hij het dom vinden? Zou hij bang worden? Boos misschien? Mijn hoofd doet op dit moment super veel pijn. Dat is het enige wat ik zeker weet.

Duw hem aan de kant! Hij is niks waard! Hij heeft je verraden! Hoor ik de stem weer.

"Nee niet weer." Smeek ik en houd mijn hoofd weer vast en zak via de muur op de grond. Ik trek mijn benen op. "Wat is ze aan het doen?" Vraagt Nathan verbaast. "Ze zit in een twee strijd. " Antwoord Dylan alsof hij een psycholoog is.

Nathan wilt mij weer omhoog helpen. "GA WEG! BLIJF UIT MIJN BEURT!" Reageer ik vel voordat ik het doorheb. "Ik wil je helpen." Antwoord Nathan rustig. "Ik hoef geen hulp!" Zeg ik gefrustreerd.

Laat ze gaan. Begint weer een stem.

Laat ze lijden voor wat ze hebben gedaan!

Hoe stop ik dit? Hoe moet ik ze onder controle houden? Wat moet ik doen? Ik wil dat het stopt. Het doet pijn, heel veel pijn. Waar komen die opeens vandaan?

Ik word opgetild. Ik heb geen energie meer om mij te verzetten. Ik kijk op en zie dat het Nathan was. Waarom is hij opeens zo aardig?

Hij wilt je gebruiken.

Hij wilt je helpen. Hij is je prins.

Gebruiken! Hij is slecht.

Helpen, Hij heeft ook gevoelens. Hij laat ze niet altijd zien! Hij word ook gedwongen!

Hoe kan ik jullie weg halen! schreeuw ik in mijn hoofd tegen de stemmen.

Niet we blijven voor altijd. Hoor ik de gemene stem weer zeggen.

Je kunt ons inderdaad niet weghalen, maar wel uit zetten.

En hoe moet ik dat doen? Vraag ik de stemmen weer in mijn hoofd.

Door zelf te kiezen wat je wilt, volg je hart en wees er mee eens.

Ik weet niet wat ik moet kiezen, ik wil hier gewoon weg! zeg ik weer tegen de stemmen in mijn hoofd.

Je komt er wel uit, kies wat voor jou goed is en zorg ervoor dat wat je kiest goed komt.

Ik kies voor mijzelf. Ik ga zorgen dat ik hier weg kom, ik doe de rest niks. Ik ga gewoon ontsnappen en probeer een normaal leven te lijden! Zeg ik vast besloten tegen mijzelf.

En voor ik het weet zijn de stemmen verdwenen. Ik ben er van af! De pijn is weg. Ik kan weer normaal denken zonder dat de andere stemmen mij tegenspreken. En glimlach komt op mijn lippen.

 "Waarom lach je opeens?" Hoor ik Nathan verbaast vragen. Ik schrik op uit mijn gedachtes en kijk hem geschrokken aan. "Ik ben de stemmen kwijt." Zeg ik op fluister toon. "De stemmen zijn weg!" Schreeuw ik vol blijdschap uit. Nathan trekt mij in een knuffel, waardoor ik hem gelijk van mij af duw. Hij kijkt mij verbaast aan. 

"Je hebt mij nog steeds verraden." Sis ik hem. "Sorry Kate, ik moest wel, ik weer-" Ik steek mijn hand op als teken dat hij moet stoppen. "Jouw uitleg boeit mij niks."

Waar ben ik eigenlijk? Ik kijk rond en zit weer in mijn kamer. "Verlaat de kamer." Zeg ik kalm. Hij schud zijn hoofd als verzet. "Ik zei Verlaat de kamer!" schreeuw ik nu uit. Nathan schrok van mijn plotselinge uitbarsting en loopt geschrokken achteruit. Ik kijk hem ongeduldig aan. "Waar wacht je nog op? Weg!" Maak ik nog eens duidelijk. "Hier wacht ik op."

Ik kijk hem verbaast aan. Hij loopt op mij af en duwt mij tegen de muur aan. Zijn lippen raken de mijne vol lust en verlangen. Ik blijf geschrokken aan en probeer hem weg te duwen. Ik leg mijn handen op zijn borst en duw voorzichtig. Hij leun terug. Mijn armen houden het niet meer dus ik laat ze zakken. Nathan doet nog een stap vooruit, waardoor er nog niet eens een hand tussen kan. Ik zit nu helemaal klem. Ik geef mij over en kus hem voorzichtig terug.

Hij glimlacht even tegen mijn lippen aan en gaat weer vol lust verder. Zijn handen gaan naar de rand van mijn shirt. Hij wilt het omhoog trekken, maar ik duw hem weg voordat het kon. Hij krijgt een grote grijns op zijn gezicht en loopt weer op mij af. Met èèn hand houd hij mijn polsen boven mijn hooft. Ik kijk hem bang aan. Hij duwt mijn lichaam hard tegen de muur. Een kreun van pijn verlaat mijn mond. Nathan grinnikt en plaatst kusjes in mijn nek. Hij gaat langzaam omhoog en komt bij mijn lippen uit. Hij doet zijn lippen weer op de mijne en zoent mij dwingend. Zijn hand gaat over mijn boven been naar boven en komt bij mijn shirt uit. Zijn hand gaat onder mijn schrift en gaat over mijn littekens. Ik probeer hem nog van mij af te duwen, maar het heeft geen nut. Ik zit klem tussen Nathan en de muur. Hoe red ik mij hier uit? wat moet ik nu doen? Hij laat mijn polsen los en trekt mijn shirt uit.

Nee nee nee nee! Ik wil dit niet nog is. Alsjeblieft iemand help mij. Op dit moment zouden die stemmen wel helpen!

We zijn niet weg hoor. Heb je ons nodig dan zijn wij er ook. Hoor ik het stemmetje zeggen.

Hoe red ik mij hier uit? Vraag ik tegen de stemmen in mijn hoofd.

Laat mij maar leiden. Hoor ik het gemene stemmetje zeggen.

Nathan gaat nog steeds door en wilt nu mijn broek ook uit doen. Ow nee zo ver gaat hij niet! Ik duw hem met al mijn kracht naar achter en sla hem hard in zijn gezicht. Hij kijkt mij boos aan en duwt mij ruw tegen de muur. Hij begint mij weer te kussen. Ik heb nu geen kracht meer. Hij is er te sterk voor. Hij laat weer los en draait zich om om de kamer te verlaten. Ik sta nog steeds bang tegen de muur.

Waarom gebeurt mij dit? Wat heb ik ooit verkeerd gedaan waardoor ik dit heb verdien? Ik houd het niet meer en ga via de muur op de grond zitten. Ik sla mijn armen om mijn benen heen en begin zacht te snikken.