kidnapped by? (Voltooid)

hoofdstuk 44

(POV Nathan)

Ik zal Kate krijgen! Ze zal hier voor boeten! Als ik uit de cel kom ga ik als eerst naar haar toe. Ze zal een zwaar leven krijgen en spijt hebben dat ze ons heeft aangegeven. Ik zal haar persoonlijk neer schieten, wat ik eigenlijk al heb gedaan. Ze zeggen dat de kans klein is dat ze het overleefd, maar ik weet dat Kate dit overleefd. En als dat niet zo is dan kost het mij ook geen tijd meer om haar te vermoorden. Zolang ik hier in de cel zit zal ik een plan verzinnen om Kate's leven tot een hel te maken. Al is het het laatste wat ik doe. Ik heb het haar beloofd, ze komt er niet onderuit hoe graag ze dat ook zou willen.

(POV Kate)

Ik word langzaam wakker maar kan nog steeds mijn ogen niet openen. Het lijkt wel alsof ze vastgeplakt zitten. Mijn lichaam kan ik nog steeds niet goed bewegen. Het enige wat ik kan met mijn lichaam is horen.

"Kate ik weet dat je wakker bent, ergens weet ik dat je me op dit moment hoort en naar mij luistert. Asjeblieft word snel echt wakker. Wakker als in dat je beweegt en terug kan praten, kan lachen en alle dingen die je hiervoor deed. Ik hoop eerlijk gezegd dat dit je niet heeft veranderd en dat je alsnog dezelfde vastberaden Kate bent, die alle tegenslagen weet te ontwijken. " Hij heeft gelijk, ik kan hem horen, maar ik kan niet reageren hoe graag ik het ook wil.

Hoe moet ik dit doen? vraag ik mijzelf af.

Je moet het echt willen. Je zegt wel dat je het echt wilt, maar je hart moet er honderd procent mee eens zijn. Je moet jezelf ervan overtuigen dat jou dit echt gaat lukken, hoe dan ook. Dat je leven het waard is. Hoor ik een stem zeggen.

De stem heeft gelijk, ik moet dit echt willen. Heeft het nog wel nut als ik weer leef? Mijn leven is en blijft toch een hel. Nathan is dan wel in de cel, maar hij zal mij altijd achtervolgen. Hij blijft in mijn hoofd, voor eeuwig. Of ik het wil of niet. Ik moet mij hier door heen vechten! Ik wil nu nog niet dood. Ik heb een keuze gekregen. De kans om nog te leven, die moet ik met beide handen pakken. Kansen moet je niet voorbij laten lopen.

Ik moet tot leven komen. En wel nu! IK WIL LEVEN NU! Schreeuw ik in mijn hoofd.

Mijn ogen gaan open en ik moet naar adem happen. Ik ga snel omhoog zitten en kijk om mij heen. Naast mij zie ik dat Dylan duidelijk geschrokken in. Hij duwt mij voorzichtig naar beneden zodat ik weer lig. Hij drukt op een knop naast mijn bed. Er kwamen dokters binnen en keken mij verward en verbaasd aan. "Z-Ze heeft het o-verleefd." Stottert iemand. "Ze heeft het overleeft!" Roept iemand. Er gaat een steek door mijn hoofd. Als reflex doe ik mijn handen voor mijn oren. Ik slaak een pijnlijke kreun. "Sorry." fluistert hij dan naar mij. Ik kan nog net een glimlachje op mijn gezicht toveren.

"Is alles goed? kan je je nog wat herinneren van wat er is gebeurt? Weet jij wie hij is?" Bij de laatste vraag wijst hij een richting op. Ik volg naar waar hij wijst, en zie dat hij naar Dylan wijst. Hij is nog steeds in schok denk ik. Ik knik als bevestiging. Denken ze dat ik gek ben. Natuurlijk herinner ik hem.

"Kun je mij ook vertellen hoe hij heet?" Vraagt hij. Ik knik en open mijn mond om het te zeggen, maar er komt geen geluid uit. Waarom komt er geen geluid uit mijn mond? Wat is er mis met mij?

"Ze kan niet praten?" Vraagt Dylan verbaast met een angstige ondertoon in zijn stem. "Zo ziet het er naar uit. Kate zal sowieso niet hetzelfde zijn als eerst. Ze zou veel dingen niet meer kunnen, tenzij ze veel geluk heeft, en dat heeft ze al gehad doordat ze dit heeft overleefd." Antwoord een van de dokters. "Maar je kan je nog wel alles herinneren?" Ik knik 'ja' als antwoord. "Je kunt alles nog bewegen?" Ik knik twijfel achtig.

Ze doen nog en paar testjes bij mij en zeggen dan: "Je ziet er wel gezond uit. U zou nog wat klachten kunnen hebben. U moet wel elke dag uw wond schoon moeten maken. Dylan weet inmiddels hoe dat moet, dus die zal je vast wel willen helpen. Wat mij betreft zou u naar huis mogen. Er is niks om u hier te houden." Er komt een grote glimlach op mijn gezicht. Dylan staat op en geeft mij een knuffel. De dokters lopen de kamer uit en schrijven mij uit.

Ik wil staan, maar ik zak gelijk door mijn benen heen. Ik verwacht om met een harde klap op de grond terecht te komen. Ik klem mijn ogen dicht en wacht op de klap, die tot verbazing niet komt. Ik voel 2 armen om mij heen. Ik kijk op en zie dat Dylan mij net op tijd heeft opgevangen. Hij kijkt mij bezorgd aan, maar tilt mij op in bruidsstijl en loopt de kamer uit. Sommige mensen kijken ons raar aan en sommigen hoor je achter ons een 'aaawh' of ze zeggen ' wat schattig.' Ik negeer het en leg mijn hoofd op zijn borst. Door zijn rustige ademhaling val ik in slaap.