kidnapped by? (Voltooid)

hoofdtuk 28

(POV Kate)

Ik weet gelijk waar hij het over heeft. Ja ik ben het meisje. "Doe niet alsof het je verbaast!" Kaats ik hem terug.

"Je bent het echt?" Als ik even niet oplet draait hij ons om. Ik kijk hem geschrokken aan. Wat gaat hij nu doen?  

"Hoe? Hoe ben je ontsnapt?" Vraagt hij gelijk. "Je hebt een uitgestippelde plan nodig." Geef ik hem mee ter informatie. "We hebben meer dan een jaar lopen zoeken!" Zegt hij verbaasd. 

"Ooit aan gedacht dat ik jullie achterna liep en zo een verstop plek kon vinden, waar jullie al langs liepen en hebben afgestreept dat ik daar niet kon zijn?" Vraag ik spottend. 

"Smart girl. Hou ik wel van." Ik kijk hem eerst niet begrijpend aan en dan drinkt het pas in me op. Ik kijk hem angstig aan. 

"Maar dit slimme meisje heeft ook zwakke plekken, en zou ik die nou eens weten." Zegt Nathan uitdagend. Ik geef hem een blik van dat-durf-je-niet en een -doe-het-niet asjeblieft blik samengevoegd. Zijn grijns word groter en zet nog een stap naar mij toe. Met zijn hoofd komt hij weer dichter bij de mijne, zijn handen gaan naar mijn heupen en vinden een stukje blote huid. Een rilling gaat door mijn lichaam.  Voor dat zijn lippen op de mijne zitten zegt hij nog: "Ze vinden ons heus wel." Hoe zouden ze ons vinden? Wacht ze kunnen Nathan opsporen via zijn telefoon! 

Ik duw hem snel van me af waardoor hij verbaast naar achter wankelt. Hij had de tak op de grond niet gezien en viel op de grond. Hier kan ik gebruik van maken. Ik spring met volle vaart op hem en doorzoek alle zakken. Hebbes! 

 Ik ren snel het boompje uit en ga via de stenen waar Nathan ook langs ging en rende nog een stuk verder. Ik smeed zijn telefoon op de grond en trapte er nog voor de zekerheid op. Zo kunnen ze mij nooit vinden! Ik ren weer terug en zie dat Nathan weg probeert te komen. 

Dacht ik is even niet.

Ik spring op hem en hij valt op de grond. Ik trek mijn shirt uit en bind zijn polsen er mee vast. Hij kijkt mij met een grijns aan.

  Kut ik sta nu in mijn bh. Slimme actie Kate! Het moet maar. 

Ik duw hem naar voren over de stenen heen. Ik pak snel een hemdje en doe die aan. Ik bind Nathan weer vast aan een paal die in de boom staat en ga uitzoeken hoe ik die stenen weg kan halen. Ik volg het water om uit te zoeken waar de stroming vandaan komt. Er liggen allemaal takken die het water tegen houden als een soort dijk. 

Als ik er eentje weg haal stort die in en is het water dieper. zo zie je de stenen niet en kom je er onmogelijk over heen! 

Ik trek er snel een tak tussen uit en zoals ik had gepland kwam er een lading water. De stenen verdwenen onder het water. Zo missie voltooit. 

Ik klap in mijn handen en loop weer terug. Ik zie dat Nathan probeert het touw los te maken. Als hij mij ziet doet hij alsof hij niks deed. "Ik zag het wel, doe maar niet alsof." Zeg ik en rol met mijn ogen. 

 "Waarom doe je dan niks?" Daagt Nathan mij uit. 

 "Je komt hier toch niet weg, tenzij jij een boot hebt?" Zeg ik schouder ophalend. "Via de stenen." Zegt hij alsof ik dom ben. "Wat denk je wat ik net heb gedaan?" Vraag ik en trek mijn wenkbrauwen op. "Zit ik vast?" 

"Ja weet jij ook is hoe het voelt." Bijt ik hem toe. Een verslagen zucht verlaat zijn lippen. Ik krijg een glimlach op mijn gezicht. 

Hoe moet ik zorgen dat de ingang van de boom niet meer kan betreden? Ik moet iets hebben waar zelfs Nathan niet uit kan ontsnappen. Wat kan dat zijn? Steen? Nee dat kan hij omver halen. Takken? Nee dat kan hij breken. Touw? Nee dat heb ik nodig om ooit hier weg te kunnen. Of gewoon niks hij komt hier toch niet weg zonder touw. Het enige wat ik nog moet hebben is vuur en eten.

Ik pak een zakmes uit mijn tas en een tak. Ik begin de tak te slijpen en aan het puntje maak ik het scherp. Terwijl ik dat doe staart Nathan mij de hele tijd aan. Ik negeer hem en pak het touw. 

"Nathan ik wil een vuurtje zien als ik terug kom, hier is een vuursteen en een paar takken." Ik geef hem de spullen. "Waar ga je heen." Verbaasd kijkt hij mij aan.  "Ergens." zeg ik simpel en loop weg. Ik heb nog een andere ontsnapping route gevonden. 

Je moet een stukje door het water een klein gangetje door achter het water en je bent aan de overkant. Ik pas er net doorheen. Nathan zal daar niet tussen kunnen komen. 

Ik neem het touw voor de zekerheid mee. Ik neem mijn speer mee en ga op jacht. Ik loop stil door het bos en tref een haas aan. Sorry haasje maar het moet. Ik richt de speer en raak het dier in 1 keer door zijn hart. Zo die heb ik. Ik til hem aan het einde van de speer mee. Ik wil niet naar het hopeloos diertje kijken, dan krijg ik medelijden en dat moet je hier niet hebben.

 Ik ga terug via het touw. Ik zie Nathan verbaast kijken als hij het touw ziet. "Kate dat is te gevaarlijk!" Roept mij nog voor ik spring. Ik klim omhoog en als ik onder mij  de grond zie laat ik los. Het touw zwier nog heen en weer. Ik laat het voor wat het is, en leg de haas neer. 

"Waar is het vuur?" Vraag ik hem als ik bij hem aankom. "Nou..." zegt hij aarzelend.  "Je weet niet hoe." maak ik zijn zin af. "Ja." Zegt Nathan en kijkt beschaamd weg. 

Ik pak de steen en de tak. Ik wrijf met de tak langs de vuursteen en er ontstaan vonkjes. Na een tijdje komt er al vuur. Ik hang de haas er boven en wacht geduldig. "Hoe kom je aan die haas?" Nathan kijkt met een vies gezicht naar het dode dier. 

"Gevangen. Hoe anders?" Vraag ik alsof hij dom is. Wat hij eigenlijk ook is.  "Je hebt een dier vermoord?" Je hoort de ongeloof in zijn stem. Hij zit met een mond vol tanden naar mij te kijken. 

 "Wil je eten of niet?" Nathan geeft zich over en staart naar de grond. "Dat dacht ik al." Zeg ik met een geheven hoofd.