kidnapped by? (Voltooid)

hoofdstuk 41

(POV Kate)

"Weet je ook wanneer de politie in gaat breken?" Vraagt Dylan mij. "Nee ik moest ze nog het adres geven. Thanks dat je me even herinnert. Weet jij het adres?" Vraag ik hem. Hij knikt als antwoord. Hij schrijft het adres in een sms en ik stuur hem naar de rechercheur. Ik krijg al snel een berichtje terug.

James - Oke bedankt, We gaan deze middag nog in breken en iedereen arresteren die gearresteerd moeten worden. Voor wie moest ik ook alweer oppassen zei u?

Kate- U moet goed uitkijken voor Nathan. Hij kan agressief zijn, volgens mijn vriend. Vooral met een pistool die hij altijd bij zich heeft. Ik weet niet of de andere mannen die bij zich hebben. Stuur ik hem terug.

"Ze gaan vanmiddag nog in breken en de mensen arresteren die gearresteerd moeten worden." Zeg ik tegen Dylan. "Wil jij er bij zijn of wil je hier blijven tot dat je een berichtje krijgt om te komen?" Vraagt Dylan mij. "Ik wil wel alvast naar het politie bureau." Antwoord ik hem. Hij knikt en we lopen richting het bureau.

Als we aankomen horen we de sirenes aankomen, dat betekent dat ze er bijna zijn. Ik kijk om en zie ze inderdaad rijden. Als ze stoppen zie ik als eerst Nathan uit de auto komt. Onze blikken kruisen elkaar. Hij kijkt mij diep in de ogen aan. Angst overvalt me als ik allemaal woede zie in zijn ogen. Dylan ziet het en slaat zijn armen beschermend om mij heen. 

Ik heb geen zin om ze nu weg te slaan. Eigenlijk ik dit best fijn. Ik voel mij op een of andere manier veilig in zijn armen. Is dat raar?

Nathan lijkt hierdoor alleen maar bozer te worden. Hij trapt de politie man in zijn edele delen, waardoor die op de grond ligt te kermen van de pijn. Hij schopt nog een paar keer tot de politie agent bewusteloos is. Hij rent richting mij. 

Wat moet ik doen? Hoe moet ik hier weg komen? Hij is sowieso sneller en sterker. Ik kijk hem bang aan. Ik kan niet meer wegrennen. Het lijkt wel alsof ik vast zit aan de grond. Hoe moet ik mij hier nu uit redden?

Voor dat Dylan in kan grijpen heeft hij mij al aan mijn kraag tegen de muur omhoog gezet. Ik kijk hem bang aan. Ik weet niet wat hij gaat doen en dat maakt mij bang. Je weet maar nooit met hem. Ik hap naar adem die ik amper kan krijgen. Nathan kijkt mij heel erg boos aan. Alsof hij mij dood probeert te krijgen met zijn blik.

"Dit heb jij gedaan of niet? Je hebt Dylan zo ver gekregen om ons te verraden. Jij hebt ons aangegeven. Hier zal je voor boeten, al is het het laatste wat ik doe." Sist hij naar mij.

 "Waarom wil je mij hebben?" Kan ik hem nog vragen. "Daar is een goede reden voor. Ik krijg alles wat ik wil en op dit moment wil ik jou. Ik wil je zien lijden." sist hij naar mij. "Waarom verdoe jij je leven aan mij? Zoek een eigen leven en verknal die van mij niet!" Schreeuw ik naar hem.

Ik weet niet waar ik opeens de moed vandaan heb maar dat maakt niet uit. Hij wilt mij slaan als ik op de grond terecht kom, en omdat ik het niet verwachte val ik. Ik kijk op waarom hij mij ineens los liet. Dylan heeft Nathan zo hard geslagen dat hij nu een straaltje bloed heeft.

"Ik heb je verdomme gewaarschuwd! Ik zei dat je haar met geen vinger aan zou raken of ik kom je persoonlijk neerschieten!" Schreeuw hij woedend naar Nathan. Een van de agenten probeert Dylan in bedwang te houden. Dylan slaat uit woede zijn armen in het rond waardoor hij de agent raakt. De agenten weten niet wat ze hiermee aan moeten. Ik weet het zelf eigenlijk ook niet. Hoe moet je zo iets tegen gaan? Een andere agent probeert Nathan te kalmeren, maar geen van beide werkt.

"En wat nou als ik jou als eerst neer schiet? Dan kan jij mij niet meer neerschieten en zal jij nooit je geliefde Kate kunnen beschermen tegen mij. Heb ik gelijk of heb ik gelijk?" Zegt hij met een gemene grijns. Ik kijk hem verbaast aan als hij een pistool te voorschijn haalt. Ik hap naar adem. Gaat hij hem echt neerschieten? Nee toch? Hij lijkt wel heel woedend. Waarom hebben ze hem niet gecheckt? Hij richt op Dylan. Ik moet ingrijpen!

Ik ren richting Dylan die gewoon blijft staan. Hij is niet bang voor het geweer. Ik spring in de lucht om Dylan zo aan de kant de duwen. Ik hoor een schot terwijl ik spring, maar op dit moment boeit het mij niet. Ik duw Dylan met al mijn kracht aan de kant, waardoor ik nu beschoten word. Ik voel een pijnlijke steek door mij heen gaan, precies in mijn maag.

"KATE!" Hoor ik Dylan nog schreeuwen voordat alles zwart word.

En dat was het dan. Dat was mijn leven. Niet iedereen heeft een sprookjes einde. Mijn droom om ooit een normaal leven te krijgen is volgens mij niet meer haalbaar.