kidnapped by? (Voltooid)

hoofdstuk 9

(POV Kate)

Wat is er in vredes naam gebeurt? Het ging opeens heel snel. Hoe komt Dylan hier? Wat doet hij hier überhaupt?  Al die vragen zitten in mijn hoofd. Als ik mijn ogen open doe merk ik dat ik nog steeds op Nathan zijn schoot lig.

  Hij is best schattig als die slaapt. Nee Olivia je gaat het niet zo doen! Hij heeft jou verdomme ontvoerd. 

Ik was zo in mijn gedachtes verzonken dat ik niet eens door had dat hij ook wakker was geworden. "Hoe laat is het?" Vraag ik aan hem. "Geen idee ben net wakker." Zegt hij met een ochtend stem die verdomd sexy is. 

Waarom kunnen zulke knappe jongens niet eens zacht aardig zijn in plaats van ontvoerders dat was zo veel makkelijker geweest. "Waar denk je aan?" Vraagt Nathan als ik voor mij uit begin te staren naar lucht. "Niks." Zeg ik snel en onschuldig.

Ik loop zonder wat te zeggen naar de keuken toe. "En waar ga jij heen?" Hoor ik Nathan achter mij vragen. "Keuken heb honger!" Roep ik. "Als ik hier nog lang moet blijven maak ik het mij gemakkelijk." Ik hoor gelach uit de kamer komen. Geen gemene lach of bespottende maar een echte en mooie lach die ik graag vaker wilde horen. Was hij maar altijd zo vrolijk.

Ik pak wat brood van de broodplank en wat eieren uit de koelkast. Ik moet toch iets eten. Ik pak vier eieren en pak een pan. Ik doe de eieren er in de pan en bak ze tot dat ze klaar zijn. Ik snijd het door de helft en leg de ene helft op de ene bord en de andere helft op het andere bord met het brood er op. Met de twee borden loop ik weer de woonkamer in en geef Nathan ook een bord. "Asjeblieft." Zeg ik en overhandig hem een bord. "Kate waarom maak je ei voor mij?" Vraagt hij verbaast. "Sinds dat Dylan hier is geweest ben je anders geworden." Hij die naam ontsnapt een traan mijn ooghoek.

Ik draai me om en loop de trap op, op weg naar mijn eigen kamer. Nathan laat ik verbaast achter. Hij had ook gewoon bedankt kunnen zeggen en er verder niet op in moeten gaan. Ik loop langs de kamer van Richelle. Misschien heeft Richelle ook wel honger? Ik zie dat de sleutel er in zit dus draai die om. De deur doe ik langzaam open voor als ze nog slaapt ook al weet ik niet hoe laat het is.

 "Hey Richelle." Zeg ik voorzichtig. Richelle kijkt op en glimlacht naar mij maar daarna kijkt ze mij verbaast aan. "Hoe kom jij hier?" Vraagt ze verbaasd. "Minder vragen meer eten." Zeg ik tegen haar en houd het bord omhoog. "Oeeh lekker ei." Ik ga naast haar op het bed zitten en geef Richelle nog de helft van mijne ik hoef toch niet zo veel. Na dat we onze broodje ei op hebben zet ik het bord op het nacht kastje.

"Maar hoe kom je hier nou?" Herhaalt Richelle zich. "Ik kom vanuit de woonkamer. Ik had ei gebakken en wilde het in mijn kamer op eten. Is dat erg of zo?" Leg ik haar uit. "Wat deed jij in de woonkamer?" Richelle kijkt mij aan alsof ik praat over een eenhoorn. "Daar werd ik wakker." antwoord ik simpel en houd mijn schouders op. "Hoezo werd je daar wakker?" Vraagt ze door. "Kan je ook een keer ophouden met vragen?" Vraag ik haar nu licht geïrriteerd. "Nee, maar zeg nou..." Dramt Richelle daar. Ik wilde antwoord geven maar iemand was me voor.

 "Ze lag op mijn schoot te slapen." Van schrik draai ik om en zie Nathan in de deur opening staan. Richelle kijkt mij bang aan. "Wat deed jij bij hem op schoot?" Vraagt Richelle vol ongeloof en kijkt mij verbaast aan. " Na dat incident met je weet wel. Ik ga zijn naam hier niet zeggen, waar jij ook bij was dus ik hoef jou niets uit te leggen, hadden de jongens jou uit de kamer gehaald en ging hij over al mijn littekens heen wat natuurlijk vet veel pijn deed dus ik kromt in elkaar van de pijn, maar hij ging gewoon door en lachte arrogant." Ratel ik in een adem een paar tranen waren al ontsnapt.

 Nathan kwam achter mij staan en deed de armen beschermd om hij heen en pakte mijn hand. Hij streelde de binnen kan van mijn hand het was rust gevend. 

Ik heb nu echt geen zin om ook nog ruzie te maken met Nathan over dit. Dat wordt mij iets te veel. Richelle keek mij bang aan toen Nathan mij vast had. "Rustig Rich hij doet niks als ik het goed heb." Ik kijk vragend op naar Nathan. "Nee dit keer ben ik ongevaarlijk." Richelle slaakte een opgeluchte zucht.

"Maar wat kom je hier doen?" Vraag ik Nathan om de ongemakkelijke stilte die er was gekomen te stoppen. "Nou èèn ik wilde je bedanken voor het eitje, dat was ik namelijk vergeten en ik kom je ophalen en vragen wat jij hier eigenlijk doet." "Nou graag gedaan en ik kwam Richelle nog wat eten brengen." Leg ik hem uit. "Waarom? Jij eet zelf amper wat en geeft alsnog een groot deel weer weg waardoor jij amper wat hebt. Heb je wel gemerkt dat je steeds magerder wordt? Jij gaat nu met mij mee." Zegt Nathan en loopt naar mij toe. "Waarom moet ik met jou mee?" Vraag ik hem. "Kom gewoon mee dan gebeurt er niks." Ik kijk hem vragend aan maar loop dan alsnog naar hem toe. Ik zwaai nog even naar Richelle en doe de deur dicht. Nathan legt een arm om mijn heupen heen.

  Ugh ik heb gen zin om die hand daar weg te halen. Zo lang die maar niks in zijn hoofd haalt is het goed. 

Hij streelt met zijn duim op en neer op een stukje blote huid. Ik voel een rilling door mij heen gaan en dit keer is het geen akelige rillen maar een fijne. Wat gebeurt er met mij?  

"Kom we gaan naar de keuken wat lekkers voor je maken jij mag weten wat." zegt Nathan "Waarom ben je opeen zo aardig geworden?" Vraag ik achterdochtig. Nathan haalt zijn schouders op en loopt gewoon door. 

Ik snap deze hele situatie niet. Het lijkt wel alsof hij van persoonlijkheid is verwisseld. Alles is ineens anders.