kidnapped by? (Voltooid)

hoofdstuk 47

(POV Kate)

We zitten nu in de wachtruimte, te wachten op de agent die mij gaat ondervragen. Ik zie James op mij afkomen. Ik geef hem een knuffel. Ja we zijn bevriend dat klopt. Ik kijk om en zie dat Dylan alweer een jaloerse blik op heeft gezet

 Leuk zo'n jaloers vriendje. Ik weet niet zeker of wij nu en stel zijn of niet. Misschien is het niet zo handig voor als hij een lange celstraf heeft. Ik zal dan helemaal in storten. Hem missen. Ik ga hem sowieso missen, maar als het je vriendje is word het  drie keer zo erg. Ik heb inmiddels ook al contact gehad met mijn ouders.  Ze waren blij te horen dat ik nog leefde, maar veel verder dan dat was het niet. Ik was nooit zo gehecht aan mijn pleegouders. Ik had mij vaak afgesloten van de rest. Ze dachten eerst dat het kwam door Dylan, maar ik wilde gewoon niet dat ze achter mijn geheim kwamen. Dat zou tragisch zijn. Hoe zou ik het moeten zeggen? Hoe zouden hun reageren? Maar even ander onderwerp. Mijn pleegouders zeiden dat Richelle ook weer terecht was. Hun hebben alles meegekregen van wat er is gebeurt, maar doen alsof het niks is.  

"Kate?" Hoor ik iemand mijn naam roepen. Ik schrik op en zie dat Dylan voor mij staat. "Waar was je met je gedachtes?" Vraagt hij verder. "Nergens, wat moet ik hier eigenlijk doen?" Vraag ik meer aan James. "Eh ja, kom maar mee." Zegt hij en ik volg hem naar een kamertje. "Ga daar maar zitten. Wil je misschien iets te drinken?" "Cola?" Vraag ik. Hij knikt en loopt weg. 

Fijn nu kan ik weer in mijn gedachtes verder. Waar was ik? Oh ja mijn ouders boeien het niet dat ik ben mishandeld, verkracht en al dat spul. Ze zeggen: 'Het is gebeurt, niks meer aan te doen.' Dat geloof je toch niet? Welke ouder doet nou zo? Ik wilde dat mijn echte ouders nog leefden. Die zouden om mij geven en mij opsluiten zodat het niet nog is kon gebeuren. 

"Kate?" Hoor ik iemand mijn naam zeggen. Ik kijk op en zie James voor mij zitten. "Ik vroeg  je iets, maar je reageerde niet. Is er soms iets mis?" Vraagt hij een beetje bezorgt  "Euh ik moet gewoon even alles op een rijtje zetten." Zeg ik en neem een slok van mijn cola. "Nou wat zijn de vragen?" Ga ik verder.  "Ja zullen we maar beginnen met de vragen. Het kunnen vragen zijn die je het liefst niet zou willen beantwoorden, maar het moet sorry." Wat voor vragen zouden het zijn. 

"We hebben de namen al en ze zitten nu ook in de cel, maar nu moeten we per persoon een straf uit zetten. Het hangt er natuurlijk wel af van wat degene heeft gedaan. Jij zou dat niet kunnen weten omdat jij vast zat bij Nathan en Dylan. Deze vragen bepalen dus hun straf." Zegt hij. Ik knik ter bevestiging. 

"Het zijn niet zo veel vragen en als je geen antwoord weet of het gaat niet moet je het zeggen en nemen wij even een pauze. Ik snap dat dit zwaar is." Zegt hij geruststellend.  "Oké." Antwoord ik zacht. "Zullen we maar beginnen dan?" "Ja"

"Weet je hoeveel meisjes Dylan heeft ontvoerd?" Vraagt hij als eerst. "Ik denk niet zo heel veel, het was vooral Nathan die ze ontvoerde en gebruikte met de rest van de mannen. Toen ik daar ongeveer een maand zat kwam Dylan een keer sindsdien is hij alleen met mij bezig geweest. Ik heb hem ook niet gehoord of iets. De andere meiden wisten ook niet wie hij was, op een paar na." Antwoord ik op zijn vraag. Hij schrijft alles op zijn papiertje voor zich. 

"Hoe vaak heeft Nathan je mishandeld en hoe vaak heeft Dylan je mishandeld?" Vraagt hij voorzichtig. Ik denk snel terug aan alle gebeurtenissen. Als ik het zo bekijk heeft Dylan mij niet zo vaak mishandeld. "Dylan iets van 5 of 6 keer in totaal dus ook van vroeger. Nathan wel wat vaker. Veel vaker." Ik slik even en ga dan weer verder met mijn verhaal. "Hij heeft mij ongeveer 11 keer mishandeld. En mishandelen zie ik onder: Slaan, betasten en alles daaromheen. Dus een keer een tik valt er voor mij niet onder." Antwoord ik zacht, maar net hard genoeg dat hij het kon horen. 

Zo gingen we nog door met vragen.  Ik moest iets van 20 vragen beantwoorden. \Het was moeilijk, maar ik heb het gered. We hebben onder de vragen nog wel even een pauze gehouden als ik het even niet meer aan kon.  Hij heeft de aantal jaren wat het ongeveer zal zijn aan mij verteld. Dylan zou ongeveer 2 jaar celstraf hebben en Nathan 10 jaar. Het is best wel lang,  gelukkig heb ik dan genoeg tijd om alles te vergeten. Het zou best moeilijk zijn als ik Dylan de hele tijd zie, maar het komt wel goed. Ik zou dit ook overwinnen.

De deur gaat open en ik kijk verbaast naar de deur. "Zou ik Kate even mogen lenen?" Vraagt een man die ik nog niet eerder heb gezien. "Eh ja..... Is goed." Zegt James. 

Ik sta op en loop naar de man. Als de deur dicht is krijgt hij een klein grijnsde op zijn gezicht, die ik maar al te goed ken. Het is een grijns dat wat van plan is." Hier moet u zijn. Iemand in de kamer wacht op je. Veel plezier." Ergens herken ik die man van. Ik weet alleen niet van wat ik hem herken. Zijn gezicht komt mij bekent voor. Ik haal mijn schouders op en ik word de kamer in geduwd alsof ze haast hebben. 

De deur hoor ik op slot gaan en kijk om mij heen. Ik zie en gestalte tegen de muur staan. Hij kijkt naar beneden, althans ik denk dat het een man is aan zijn lichaam bouw te zien. Hij kijkt op en ik herken hem gelijk.

 "Nathan." Sis ik. "Hey schatje, lang niet meer gezien." zegt hij met een grote grijns. 

∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞

Dit was het een na laatste hoofdstukje van het boek Kidnapped by? 

Nog 1 hoofdstuk + een dankwoord en het boek is af. 

Zelf ben ik er wel trots op, maar dat verhaal vertel ik allemaal wel in mijn dankwoord. 

In het dankwoord komt ook nog verdere informatie over deel 2 en nog andere boeken die ik van plan ben te gaan schrijven. 

zie je bij het laatste hoofdstuk :)

-xxx- Zoeloe_shadow