kidnapped by? (Voltooid)

hoofdstuk 42

(POV Dylan)

Ik kan het nog steeds niet geloven. Ze sprong zonder er bij na te denken voor mij. Nu ligt ze hier op de grond. Ze reageert nergens op. Is ze dood?  Dat is het enige wat ik mij op dit moment af vraag.

Een politie agent heeft Nathan in zijn been geschoten zodat hij neerviel op de grond. Hij zit nu in de cel. Iemand heeft de ambulance al gebeld, want ik hoor hem in de verte aankomen. De ambulance stopt en er komt een karretje te voorschijn, waar ze Kate op leggen. "Bent u familie?" Vraagt een van de mensen aan mij. "Soort van." Antwoord ik. Ze knikken en zeggen dat ik mee mag. Ik bedank hun vriendelijk en stap ook in de ambulance.

Tijdens de rit houd ik Kate haar hand stevig vast. Bang om haar te verliezen, als ze nog niet weg was tenminste. Ergens diep van binnen weet ik dat ze niet dood is of denk ik dat alleen maar omdat ik niet wil dat ze dood is? Tijdens de rit vraag ik mij van alles af.

"Meneer we zijn er. U kunt wachten in de kantine, maar u kunt ook wachten voor Kate haar kamer. Na de testjes mag je naar haar toe, als alles goed gaat met haar natuurlijk." Ik knik als bevestiging en we stappen uit de auto. Ik loop mee tot haar kamer waar hun allemaal testjes gaan doen, om uit te stellen of ze overlijd of dat ze kans heeft om te blijven leven.

  Ze reageerde in de ambulance nergens op, maar haar hardslag klopt nog dus ze leeft nog wel. Daar ben ik echt heel blij mee. Wat zou ik moeten doen als Kate er niet meer was? Ik kan niet zonder haar leven. Wat zou ik doen als ik mij niet meer in de hand heb? Kate is de persoon die mij dan tegen kan houden. Ik vind nooit meer iemand zoals Kate, dat is onmogelijk.

"Meneer?" Hoor ik iemand mij uit mijn gedachtes halen. Ik kijk op en zie dat het de dokter is die kate heeft onderzocht. "Het gaat goed met Kate, ze heeft een kans om te blijven leven. Het is wel een kleine kans. Het zou zo weer anders kunnen lopen, maar tot nu toe ziet het er naar uit dat Kate het overleefd. U mag naar binnen komen als u-" Verder kan hij zijn zin niet afmaken, want ik storm de kamer al in.

"Ze is aanspreekbaar, maar verwacht niet dat ze terug praat. Kate is toen ze hier kwam in een soort slaap gezet. Ze kan elk moment wakker worden. Als ze wakker word zou u dan zo snel mogelijk op die rode knop willen drukken? Of als er op de monitor verschijnt dat er geen hartslag meer is?" Ik knik als bevestiging. "Dan laat ik jullie nu even met rust. Nog het beste ." Zegt de dokter nog tegen mij. Ik houd Kate haar hand vast en ga op de stoel naast het bed zitten.

Zou ze het overleven? Vraag ik aan mijzelf.

Ja natuurlijk, het is Kate. Kate kan dit wel aan, ze is sterk dat heeft ze vaak genoeg bewezen. Ja ze is sterk qua wil. Antwoord een stem in mijn hoofd.

Maar is ze ook zo sterk als het hierom gaat? Ze was al zwak de laatste tijd en de dokter zei dat ze een kans heeft om te blijven leven maar dat het wel een kleine kans is. De meeste patiënten overleven dit niet. Antwoord ik terug.

Hou nou maar op met deze gedachte je zakt hierdoor alleen maar meer de grond in. Is dat wat je wilt? Je zelf kapot maken? Als Kate het niet overleefd is dat het laatste wat ze wilt. Denk je dat Kate wilt dat je door haar als, ik herhaal 'als' ze dood gaat, jezelf helemaal kapot maakt? Nee ze wil dat je sterk blijft! Roept het stemmetje naar mij.

Ik zucht verslagen en kijk Kate aan. Ze ligt zo vredig te slapen. Het lijkt alsof ze elk moment haar ogen open kan doen en weer de wereld in kan stappen. Ik wilde dat het zo kon gaan.

"Kate asjeblieft, wordt snel beter. Ik kan niet zonder je. Als jij er niet bent, wie moet er dan op mij passen? Zorgen dat ik van drank afblijf, mezelf in de nesten werk? Jij bent de enige die mij daar vanaf kon helpen. Ik had de behoefte niet meer om het te hebben, aan jou had ik genoeg. Asjeblieft, ik houd van je!" Zeg ik tegen haar. Een eenzame traan verlaat mijn ooghoek en val op Kate haar wang. Ik voel een zacht kneepje in mijn hand die afkomstig is van Kate. "Kate?" Vraag ik vol hoop in mijn stem.

"Alsjeblieft geef een teken dat je me hoort en dat je leeft." Vraag ik haar. Je hoort de wanhoop goed in mijn stem. Ik voel nog een zacht kneepje in mijn hand, maar deze is zachter. Alsof het haar laatste kracht was. Ik druk zo snel als ik kan op de rode knop waar ik op moest drukken als ze een teken van leven gaf. De deur vliegt open en er komen allemaal doctors binnen. Ik wordt aan de kant geduwd en hun verzamelen zich allemaal om Kate. Ik word door een verpleegster de kamer uit gelijk.

"Het komt wel goed." Probeer de verpleegster mij gerust te stellen. Ik geef haar een vriendelijke glimlach als antwoord.